Απέναντι σ' αυτό της το πρόβλημα, η πλουτοκρατία επανέρχεται σε μια δοκιμασμένη από το παρελθόν μέθοδο: Στην προσπάθεια για απόκρυψη των πραγματικών διαχωριστικών γραμμών, από τις κάλπικες, τις τεχνητές. Πρόκειται για διαχωριστικές, τάχα, γραμμές, μεταξύ, όμως, ομοϊδεατών και ομονοούντων, που επιδιώκουν να τις εμφανίσουν σαν τις "βασικές διαφορές" και "διλήμματα", επί των οποίων, μάλιστα, πρέπει να προβληματιστεί (σ.σ.: βλέπε "εγκλωβιστεί") ο λαός. Εξ ου και η συζήτηση περί "κεντροαριστερών" και "κεντροδεξιών", η φιλολογία, τα παρασκήνια και τα σενάρια περί "κυβερνήσεων συνεργασίας".

Ετσι την ώρα που η διαχωριστική γραμμή "ΝΑΙ ή ΟΧΙ" με την ΟΝΕ, γίνεται το νήμα που διαπερνά τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας, τα επιτελεία της άρχουσας τάξης επιχειρούν να θολώσουν τα νερά, να μετατοπίσουν το ζήτημα στο ερώτημα "κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά" και στο συναφές, που δεν είναι άλλο από το "κυβερνήσεις συνεργασίας ή όχι". Βέβαια, οι συμμετέχοντες σε αυτό το παιχνίδι, βρίσκονται όλοι στην ίδια όχθη. Στην όχθη των θιασωτών του "μονόδρομου" της ΟΝΕ. Θέλουν, είτε την αυτοδυναμία είτε τη συνεργασία, θέλουν είτε την "κεντροαριστερά είτε την κεντροδεξιά", για ένα και μοναδικό λόγο: Για να φτάσουν στο στόχο τους. Και ο στόχος τους είναι να δέσουν τη χώρα πισθάγκωνα στην ΟΝΕ.