Τον καθησύχασα, αλλά όπως και να το κάνουμε είχε δίκιο ο άνθρωπος...

Ελλάδα: Στα πρόθυρα του 2000.

Πριν από πέντε χρόνια πούλησε μ' όλες τις νομικές διαδικασίες το παλιό του αυτοκίνητο. Εφορία, συμβόλαια κλπ. Η μεταβίβαση έγινε κανονικότατα.

Ισως ακόμα είναι νωρίς - σκέφτηκε - και δεν πρόλαβε να τακτοποιηθεί η υπόθεση και ο φάκελος ήρθε στο όνομά του, αντί να πάει στον καινούριο ιδιοκτήτη. Σηκώθηκε και πήγε ο ίδιος στο νέο ιδιοκτήτη να τα πληρώσει εκείνος, όπως και έκανε ο άνθρωπος. Πάει αυτό. Τον άλλο χρόνο πάλι. Τσουπ, νάτος ο φάκελος ξανά με τα τέλη κυκλοφορίας. Αναγκάστηκε και ξαναπήγε στο νέο ιδιοκτήτη να τα πληρώσει αυτός. Ετσι κι έγινε. Την τρίτη χρονιά τα ίδια....

Τσουπ και πάλι ο φάκελος στ' όνομά του. Το πάει για τρίτη φορά στο νέο ιδιοκτήτη. Εκείνος του απαντά πως το αυτοκίνητο καταστράφηκε και παρέδωσε τις πινακίδες στη δική του εφορία για να το σβήσουν.

Τον τέταρτο χρόνο τσουπ και νάτος πάλι ο φάκελος με τα τέλη κυκλοφορίας στ' όνομά του. Σηκώνεται μια και δυο και πηγαίνει επιτόπου στην εφορία του.

Παραδίδει το φάκελο στην υπάλληλο. Ψάχνει από δω, ψάχνει από κει, ανοίγει οθόνες, ανοίγει κομπιούτερ και επιβεβαιώνει: Ναι κύριε έχετε απόλυτο δίκιο, δική μας παράλειψη, δικό μας λάθος, μας συγχωρείτε. Πηγαίνετε στο καλό και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Αλλωστε το αυτοκίνητο καταστράφηκε και οι πινακίδες έχουν παραδοθεί.

Ε... τι να τους πεις; Είναι να μη γράφονται τέτοια πράγματα; Τόση ανοργανωσιά, τόση γραφειοκρατία, τόση αδιαφορία, τέτοια παράλειψη;

Με το δίκιο του αγανάκτησε ο άνθρωπος! Αυτά στην Ελλάδα του "εκσυγχρονισμού", στα πρόθυρα του 2000.

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ