Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Στο διάστημα αυτό, οι εξελίξεις έπεισαν και τους πλέον κακόπιστους παρατηρητές τόσο για τον ταξικό χαρακτήρα αυτού του εγχειρήματος, όσο και για τις προοπτικές του. Διαλύονται, παράλληλα, και οι μεσοβέζικες θεωρίες, πως δήθεν είναι δυνατόν να αλλάξει "από τα μέσα" ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πως δήθεν είναι απλώς θέμα συσχετισμών δυνάμεων για το αν αυτή η Ενωση θα είναι των πολυεθνικών, ή μπορεί να γίνει "των λαών".

Την απόδειξη γι' αυτό την έχετε μπροστά σας, στην καθημερινή πολιτική παρουσία και δράση των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, αλλά και ο ΣΥΝ μετά βίας μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους σ' αυτήν την πορεία προς την ΟΝΕ, το δε ΔΗΚΚΙ παρά την κριτική που ασκεί είναι σταθερά προσηλωμένο στην ουτοπία της πραγματικής σύγκλισης! Ακόμα και όταν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, οι διαφορές τους αφορούν σε δευτερεύοντα ζητήματα, σε θέματα διαχείρισης. Σ' αυτή την οκτάχρονη διαδρομή, λοιπόν, ξεκαθάρισε και το πολιτικό τοπίο. Η κύρια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι η επιλογή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτή η διαχωριστική γραμμή φέρνει το ΚΚΕ, απ' την άλλη πλευρά, σαν το μόνο κόμμα που υποστηρίζει ότι απαιτείται ο αγώνας, ένα ισχυρό λαϊκό μέτωπο πάλης, όχι μόνο για την αντιμετώπιση των συνεπειών από αυτή την πολιτική, για την αποτροπή των νέων ακόμη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, στην προοπτική της ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των πολυεθνικών.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στα διπλανά κείμενα και αφορούν στην εξέλιξη όλων των βασικών μεγεθών, οικονομικών και μη, καταδεικνύουν τον ολοφάνερο ταξικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι η πρόγονος της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου στα εργαστήρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων σαν απάντηση στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου, στην περίοδο που αναδυόταν δυναμικά το σοσιαλιστικό σύστημα όχι μόνο στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις σχεδίασαν και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στα νέα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων σ' αυτή την περιοχή.

Οι ανατροπές αυτές έδιναν μια διπλή ευκαιρία στο μεγάλο κεφάλαιο, την οποία φυσικά δεν άφησε. Απ' τη μια η καταστροφή ενός βασικού σημείου αναφοράς των εργαζομένων όλου του κόσμου, του σοσιαλισμού και των κατακτήσεων του, απ' την άλλη η δημιουργία ενός απέραντου πεδίου, στο οποίο οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εισέβαλαν για να λεηλατήσουν με την καθυπόταξη των χωρών και των λαών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό δεν είναι και το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της νέας επιχείρησης που ονομάζεται "διεύρυνση";

Μέχρι πού θα φτάσει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Στο ερώτημα αυτό οι ιθύνοντες μιλούν για μορφές πολιτικής ενοποίησης. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η Συνθήκη του Αμστερνταμ που ενισχύει τα χαρακτηριστικά μιας διακρατικής, περιφερειακής ιμπεριαλιστικής ένωσης. Ωστόσο, οι κατασκευαστές αυτού του "φιλόδοξου" σχεδίου δε φαίνεται να παίρνουν σοβαρά υπόψη δύο παράγοντες, ο πρώτος είναι η ίδια η ταξική πάλη στο εθνικό, αλλά και το διακρατικό επίπεδο και ο δεύτερος είναι ο αδυσώπητος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Το χειρότερο γι' αυτούς είναι ότι και οι δύο παράγοντες γεννιούνται και αναπτύσσονται από το ίδιο το σύστημα. Αργά, ή γρήγορα ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων θα δώσει την απάντηση στο ερώτημα που τίθεται, ρίχνοντας τα σχέδια "επί χάρτου" του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας, εκεί που βρίσκονται και όλα τα ανάλογα μεγαλεπήβολα σχέδια του παρελθόντος, που έδειξαν την ίδια άγνοια των αρχών της ιστορικής εξέλιξης.