Ακούγοντας κανείς τον πρωθυπουργό να μιλά για την απόφαση των "δεκαπέντε", σχετικά με το "Σύμφωνο Σταθερότητας" και την απασχόληση, θα πίστευε ότι κάτι αλλάζει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οτι οι εργαζόμενοι μπορούν να ελπίζουν για "καλύτερες μέρες". Οτι οι άνεργοι μπορούν να ελπίζουν πως θα βρουν δουλιά. Φυσικά, τίποτα απ' αυτά δεν ισχύει και το γνωρίζει πριν απ' όλους ο κ. Σημίτης, μόνο που, τόσο ο ίδιος, όσο και τα άλλα μέλη της κυβέρνησης άρχισαν από χτες ένα νέο κύκλο δημιουργίας αυταπατών και υποσχεσιολογίας, για τους εργαζόμενους και τους ανέργους.

Ελπίζουν ότι έτσι θα καταφέρουν να αποσπάσουν τη σύμφωνη γνώμη τους και για τις αποφάσεις του Αμστερνταμ, όπως είχε επιχειρηθεί να γίνει και με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ. Η διαφορά, όμως, από το 1992 είναι ότι τώρα οι λαοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν μάθει πολλά και, το κυριότερο, γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω απ' τα μεγάλα λόγια και τα "οράματα" της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διεκδικούν να πουν τη δική τους γνώμη για τα όσα αποφασίζονται, όχι μόνον ερήμην τους, αλλά και εις βάρος τους από τους "δεκαπέντε".

Δεν είναι μόνο τα 20 εκατομμύρια των ανέργων, τα 50 εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας, που υπενθυμίζουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο την πραγματικότητα, είναι η εντεινόμενη συνεχώς αντίθεση των λαϊκών στρωμάτων στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εκφράζεται τα τελευταία χρόνια με πολλούς τρόπους, από τις μαχητικές απεργίες, τις διαδηλώσεις, τα δημοψηφίσματα και τα εκλογικά αποτελέσματα.

Αν, πάντως, δε φτάνει η εμπειρία για να απαντηθούν τα όσα ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στο Αμστερνταμ, περί δήθεν "νέας εποχής", περί κοινωνικής ευαισθησίας των "δεκαπέντε", περί αντιμετώπισης της ανεργίας, σημειώνουμε:

• Το γερμανικής έμπνευσης και γραφής "Σύμφωνο Σταθερότητας", το οποίο επικυρώθηκε πανηγυρικά στο Αμστερνταμ (με την ψήφο, φυσικά, και του κ. Σημίτη), είναι, στην ουσία, η εγγύηση που δίνουν οι "δεκαπέντε" στις πολυεθνικές επιχειρήσεις ότι η σκληρή λιτότητα θα συνεχιστεί "εις το διηνεκές", όχι μόνο χωρίς χαλάρωση, αλλά, αντίθετα, με περισσότερη αντεργατική ορμή. Αυτό εξασφαλίζεται και με το σύστημα επιβολής βαριών ποινών στις χώρες - μέλη, που θα αποκλίνουν από τους κοινούς στόχους και θα φτάνουν μέχρι το 0,5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
• Ηδη, η κυβέρνηση έχει πάρει παραγγελία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να καταστρώσει το επόμενο πρόγραμμα "σύγκλισης", το οποίο θα τεθεί σε εφαρμογή από την 1η Γενάρη 1999, πολύ αυστηρότερο από αυτό που εφαρμόζεται τώρα, αφού μέσα σε μικρότερο χρονικό διάστημα θα πρέπει να επιτευχθούν πολύ μεγαλύτεροι στόχοι.
• Δε χρειάζεται να πούμε ότι όσο διαρκεί η "σύγκλιση", σύμφωνα με το "Σύμφωνο Σταθερότητας", δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε πολιτική αντιμετώπισης της ανεργίας, αφού οι όποιοι πόροι συγκεντρώνονται θα χρηματοδοτούν τη βελτίωση των άλλων οικονομικών δεικτών, όπως το δημοσιονομικό έλλειμμα και, βεβαίως, τα κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
• Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση και το "Διευθυντήριό" της εκτιμούν ότι η ανεργία, όχι μόνο δε θα μειωθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά, αντιθέτως, θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι, όπως με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έτσι και με το "Σύμφωνο Σταθερότητας", η ανεργία θεωρείται το απαραίτητο τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για τη βελτίωση της λεγόμενης "ανταγωνιστικότητας".

Οσον αφορά το περίφημο παράρτημα για την απασχόληση, που αποφασίστηκε στο Αμστερνταμ, πρόκειται για το "φύλλο συκής" που χρειάζονταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις των Γερμανών τραπεζιτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Πέρα απ' το γεγονός ότι η όποια αναφορά στην απασχόληση δε θα επηρεάσει το "Σύμφωνο Σταθερότητας", πρέπει να σημειωθεί ότι δε θα έχει κανένα απολύτως αντίκρισμα, αφού δεν πρόκειται να διατεθεί ούτε ένα "ΕΥΡΩ" για τις πολιτικές της δήθεν απασχόλησης.

Ομως, ακόμη και το γεγονός πως χρειάζονται το "φύλλο συκής" δείχνει ότι υπολογίζουν τη δυναμική των κοινωνικών συγκρούσεων, των ταξικών αντιπαραθέσεων, που έχουν εκδηλωθεί και μοιραία θα πολλαπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια. Αυτό είναι και το μήνυμα για τους εργαζόμενους των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η αντίστασή τους, ο συντονισμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να μπει φρένο στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης των πολυεθνικών. Για να ανοίξει ο δρόμος, για μια Ευρώπη της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προόδου.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Οσον αφορά το περίφημο παράρτημα για την απασχόληση, που αποφασίστηκε στο Αμστερνταμ, πρόκειται για το "φύλλο συκής", που χρειάζονταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις των Γερμανών τραπεζιτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων