Σε λιγότερο από 20 μέρες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανοίγει διάπλατα τις "πύλες" της χώρας για να εισβάλλουν οι πολυεθνικές στις ελληνικές θάλασσες!

Την 1η Γενάρη 1999 τίθεται σε εφαρμογή ο εκτρωματικός κοινοτικός Κανονισμός 3577/92, για να "σπάσει" κάθε είδους προστατευτισμό ("καμποτάζ") στις ελληνικές κρουαζιέρες, που σημαίνει ότι στο βωμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης η κυβέρνηση, θυσιάζει τις θέσεις 7.000 περίπου Ελλήνων ναυτεργατών που υπηρετούν στα ελληνικά κρουαζιερόπλοια! Στη συνέχεια και μέχρι το 2004 σειρά θα πάρουν οι χιλιάδες ναυτεργάτες που υπηρετούν στην ακτοπλοϊα, δίνοντας - εκτός των άλλων - τη χαριστική βολή και στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ). Ταυτόχρονα η κυβέρνηση παραδίδει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον ευαίσθητο χώρο του Αιγαίου!Από την 1η Γενάρη, δηλαδή, καταστρατηγείται... "ευρωπαϊκά" η νομοθεσία και της χώρας μας.

Τα πρώτα "θεμέλια" του Κανονισμού 3577/92 τέθηκαν με την Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική (ΚΝΠ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία θεσπίστηκε στα μέσα του 1985 από την αρμόδια Επιτροπή της ΕΟΚ και εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Υπουργών. Σκοπός της ΚΝΠ ήταν να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα του κοινοτικού στόλου απέναντι στους στόλους της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ.Στο σχετικό κείμενο της Επιτροπής αναφερόταν ότι η πολιτική της ΕΟΚ για τη ναυτιλία: "Θα οδηγήσει σε συνεχή συγκέντρωση της κοινοτικής ναυτιλίας σε λιγότερα, αλλά, μεγαλύτερα συγκροτήματα".Πάντως, τόσο στα κείμενα που είχαν δημοσιοποιηθεί τότε για την ΚΝΠ, όπως και στο κείμενο του Κανονισμού, η ανταγωνιστικότητα αυτή περνάει πρώτα και κύρια μέσα από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των ναυτεργατών.

Οι στόχοι της Κοινής Ναυτιλιακής Πολιτικής συμπεριλήφθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία ήρθε να επιβάλει πλέον και στον τομέα των θαλάσσιων μεταφορών "την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων", χωρίς κοινωνικούς περιορισμούς και κοινωνικές δεσμεύσεις! Ο κοινοτικός Κανονισμός 3577/92 αποτελεί πτυχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ.Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν σοβαρότατες ευθύνες γιατί δέχτηκαν όχι μόνο τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και τον Κανονισμό μετά "βαϊων και κλάδων", ενώ είχαν τουλάχιστον τη στοιχειώδη υποχρέωση να ασκήσουν το δικαίωμα του "βέτο", στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας.

Ολόκληρο το κείμενο του Κανονισμού το διαπνέουν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για τον "αναγκαίο", "κυρίαρχο" και "απαραβίαστο" χαρακτήρα των "νόμων της αγοράς" και της "ελεύθερης", δηλαδή ασύδοτης, δράσης του κεφαλαίου, του οποίου το ισχυρό τμήμα είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Από τον πρόλογο του κειμένου του Κανονισμού γίνεται σαφές ότι το Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων εξέδωσε τον Κανονισμό στις 7 Δεκέμβρη του 1992 παίρνοντας υπόψη: "Οτι η κατάργηση των περιορισμών στην παροχή υπηρεσιών θαλάσσιων μεταφορών εντός των κρατών - μελών είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση της εσωτερικής αγοράς, ότι η εσωτερική αγορά περιλαμβάνει ένα χώρο στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων. Οτι, κατά συνέπεια, η ελεύθερη κυκλοφορία των υπηρεσιών πρέπει να εφαρμοστεί στις θαλάσσιες μεταφορές εντός των κρατών - μελών. Οτι της ελευθερίας αυτής πρέπει να επωφεληθούν οι πλοιοκτήτες της Κοινότητας"!

Για να επωφεληθούν λοιπόν οι εφοπλιστές και να αυξήσουν παραπέρα τα ήδη αστρονομικά υπερκέρδη τους, ποδοπατιούνται κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών, καταργούνται εργατικές κατακτήσεις, που σημαίνει ότι αυξάνεται κατακόρυφα ο βαθμός εκμετάλλευσης και των εργατών της θάλασσας, ακυρώνοντας ντε φάκτο, όπως αποδεικνύεται από μελέτες νομικών, Διεθνείς Συμβάσεις που εξασφαλίζουν, στο ελάχιστο, το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών και πάει λέγοντας.