Πολύς λόγος γίνεται για τα "θετικά" - όπως τα χαρακτηρίζουν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας - ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και των δηλώσεων του Λευκού Οίκου για το Κυπριακό. Ο "ενθουσιασμός" των δύο κυβερνήσεων, ωστόσο, μοιάζει περισσότερο με χαμόγελο αμηχανίας, παρά με ικανοποίηση, γιατί όλοι πια γνωρίζουν πως τα εν λόγω ψηφίσματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την υποδεικνυόμενη "διέξοδο" από το πρόβλημα της εγκατάστασης των ρωσικών πυραύλων στην Κύπρο.

Με την "αρωγή", λοιπόν, της αμερικανικής διπλωματίας, δόθηκαν σε Αθήνα και Λευκωσία τα προσχήματα για να πραγματοποιήσουν βήματα προς την κατεύθυνση που ήδη είχε υποδείξει η Ουάσιγκτον, η οποία είχε υπογραμμίσει ότι δε θα ανεχτεί τη δημιουργία ρωσικού "προγεφυρώματος" στην Κύπρο. Οι Αμερικανοί, πρέπει τους το αναγνωρίσει κανείς, όχι μόνο υπήρξαν σαφείς στην προβολή των θέσεών τους για μη εμφάνιση ρωσικών προηγμένων οπλικών συστημάτων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αλλά πρόσφεραν και τις υπηρεσίες τους στο εγχώριο πολιτικό προσωπικό για να "ξεμπλέξει" από αυτή την υπόθεση. Και όπως όλα δείχνουν, θα ξεμπλέξει, καθώς, εκτός από την αμερικανική "βοήθεια", "σπρώχνουν" και οι Ευρωπαίοι, ενώ και η κοινή γνώμη τείνει να εθιστεί και - τουλάχιστον - να ανέχεται τους στενούς δεσμούς και τη σχέση εξάρτησης που διατηρούν με ξένα κέντρα αποφάσεων, κυρίως στην Ουάσιγκτον, και τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, υπαγορεύουν και τις λύσεις.Το ζήτημα, φυσικά, δεν είναι αν και πόσο θα "πληρώσουν" για τις επιλογές τους οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό...

Η ιστορία με τους "S - 300" έβγαλε στην επιφάνεια ένα κοινό "μυστικό": Η Κύπρος εντέλλεται να είναι ένα κράτος με περιορισμένη κυριαρχία, ένα κράτος, που δεν πρέπει να αφήνεται μόνο του να φροντίσει για την άμυνά του, για τα του οίκου του. Κάτι ανάλογο, φυσικά, ισχύει και για την Ελλάδα, όπως και για όλα τα κράτη της ευρύτερης περιοχής. Μιας περιοχής, που θεωρείται κρίσιμη για τα γενικότερα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων και, συνεπώς, για την ανάπτυξη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Και είναι η πορεία αυτών των αντιθέσεων, που επιβάλλει "περιορισμό" στα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών της περιοχής και υπαγορεύει τις κινήσεις των κυβερνήσεών τους, πολλές φορές ενάντια στα εθνικά, αλλά και τα γενικότερα συμφέροντα των λαών που εκπροσωπούν.

Ολα αυτά είναι γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και σε όσους επιμένουν να παρατηρούν τις εξελίξεις με "ανοιχτά τα μάτια". Πάνω απ' όλα, είναι γνωστά στους κυβερνώντες σε Αθήνα και Λευκωσία, οι οποίοι είναι ασφυκτικά αγκαλιασμένοι, δεμένοι πισθάγκωνα για την ακρίβεια, από την αμερικανική διπλωματία, η οποία προωθεί τη "νομιμοποίηση" της διχοτόμησης της Κύπρου, ως "λύση" στο πρόβλημα. Κι αυτός είναι, τελικά, ο πυρήνας της όλης υπόθεσης που καλύπτεται από την "πυραυλολογία", τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους και το ποιος αποφάσισε πότε και τι σχετικά με τους "S - 300".

Η ουσία είναι, λοιπόν, ότι η ελληνική πλευρά, αν και γνωρίζει τις αμερικανικές προτεραιότητες στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, οι οποίες, όχι μόνον δε συνάδουν με τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά υπαγορεύουν και πολιτικές ενάντιά τους, προστρέχει στην Ουάσιγκτον και αναγορεύει την αμερικανική διπλωματία στον κύριο διαμεσολαβητή και μεσάζοντα, στην προσπάθεια αναζήτησης λύσης του Κυπριακού. Επιπλέον δε αναζητεί από τις ΗΠΑ βοήθεια για να "κτίσει" τα κατάλληλα προσχήματα και να κλείσει όπως όπως αυτή την υπόθεση.

...Και όπως όλα δείχνουν το Κυπριακό οδηγείται ταχύτατα στην από πολλού προετοιμασμένη "λύση". Η υπόθεση των "S - 300" ίσως να αποτελέσει και τον καταλύτη για τις εξελίξεις, αφού αυτή βοήθησε να διαλυθούν και οι τελευταίες αυταπάτες των αφελών (;) ότι το πολιτικό προσωπικό της Αθήνας και της Λευκωσίας έχει κάποια περιθώρια "αυτονομίας" και "διεκδικεί" από την Ουάσιγκτον κάτι περισσότερο από προσχήματα και δικαιολογίες για το Κυπριακό.

Μετά την υπόθεση των "S - 300", λοιπόν, που όπως όλα δείχνουν δε θα αναπτυχθούν καν, αλλά θα αποθηκευτούν στην Κρήτη, "ανοίγει" ο δρόμος για την ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, ανοίγει ο δρόμος για την είσοδο της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ, γεγονός που θα "επιβεβαιώσει" το χάσμα μεταξύ των δύο κοινοτήτων και θα "δικαιολογήσει" σε όχι πολύ μακρινό μέλλον, την εμφάνιση του ψευδοκράτους ως νόμιμη οντότητα στη διεθνή σκηνή...

Δ. Μ.