Ο μονόδρομος του παλλαϊκού μετώπου

Ο μονόδρομος του παλλαϊκού μετώπου

Του Παναγιώτη ΚΑΚΑΛΗ

"Εχουμε να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη πρόκληση, την αντιμετώπιση της Κεντροαριστεράς, που έχει κλέψει τη φρασεολογία και το ιδεολογικοπολιτικό μας οπλοστάσιο... Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι έκαναν καλύτερη χειραγώγηση των ΜΜΕ".

Με αυτή τη φράση συνόψιζε το πρόβλημα και την "κατάρα" των κεντροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος της Βρετανίας Γ. Χεγκ, πριν από μερικές μέρες στη σύνοδο της ηγεσίας της "Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Ενωσης" στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρόεδρος της ΝΔ, που συμμετείχε στις εργασίες, δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει.

Ο Κ. Καραμανλής, γνωρίζει πολύ καλά από τη δική του εμπειρία ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για την "κακοδαιμονία" που μαστίζει την "παράταξη", είναι η σύμπλευση και η εικόνα ταύτισης με την κεντροαριστερή κυβέρνηση Σημίτη, η οποία όχι μόνο έχει λεηλατήσει το ιδεολογικοπολιτικό της οπλοστάσιο, αλλά έχει "υφαρπάξει" και την πλήρη και ανεπιφύλακτη υποστήριξη από το σύνολο σχεδόν της οικονομικής ολιγαρχίας.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης έχουν συστρατευθεί στο πλευρό των εκσυγχρονιστών κυβερνώντων, ώστε "αδιαφορούν" για την τύχη του κόμματος που παραδοσιακά εξέφραζε αυθεντικά τα συμφέροντά τους. Ακόμα χειρότερα, τα "αφεντικά" επιθυμούν η ΝΔ να διαδραματίζει ένα επικουρικό και συμπληρωματικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, επιφυλάσσοντας βέβαια στον Κ. Σημίτη το ρόλο του "πρώτου βιολιού". Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η κεντροδεξιά προορίζεται να λειτουργήσει ως "δοκιμαστικός σωλήνας" για την πραγματοποίηση πειραμάτων στο υπό αναμόρφωση πολιτικό σκηνικό. Εννοείται ότι απώτερος στόχος των πειραμάτων, που έχουν ξεκινήσει εδώ και χρόνια, είναι η ενίσχυση της "αποτελεσματικότητας" του πολιτικού συστήματος, η μετατόπισή του σε διαρκώς πιο συντηρητικές κατευθύνσεις και βέβαια ο εγκλωβισμός των δυσαρεστημένων λαϊκών μαζών μέσα από τη δημιουργία"νέων" κομμάτων και κυβερνητικών σχημάτων, που δημιουργούν την εντύπωση της"ανανέωσης" και του "φρεσκαρίσματος" του αποκρουστικού και απάνθρωπου πολιτικού συστήματος.

* * *

Αν χρειαζόταν κάποια απόδειξη για τα παραπάνω, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο χώρο της Κεντροδεξιάς είναι αρκετά εύγλωττη. Ολες οι ομάδες και τα "κομμάτια" της Κεντροδεξιάς έχουν πάρει θέσεις μάχης με το βλέμμα στραμμένο στο υπό αναμόρφωση σκηνικό αναζητώντας συμμαχίες και ρόλους. Το μόνο που δεν αναζητούν είναι εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις, αφού τους έχει υπερκαλύψει η κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών. Εξάλλου, οι περισσότεροι από αυτούς (Μητσοτάκης, Μάνος κ.ά.) έχουν παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση Σημίτη εφαρμόζει - έστω και "αποσπασματικά" - την πολιτική τους, ενώ δεν κρύβουν ότι στηρίζουν - και θα μπορούσαν να στηρίξουν και με άλλους τρόπους - την εφαρμοζόμενη πολιτική και τη σημερινή κυβέρνηση.

Ο Στ. Μάνος προχωρά ολοταχώς στη δημιουργία νέου κόμματος, το οποίο φιλοδοξεί να παίξει ρόλο "μπούσουλα", κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα, δείχνοντας το δρόμο και πιέζοντας, χάρη στην προβολή των θέσεών του από τα ΜΜΕ, για την εφαρμογή πιο σκληρών αντιδραστικών και νεοφιλελεύθερων επιλογών. Φυσικά δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του να παίξει "ρυθμιστικό" ρόλο, όπως και ότι δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί είτε με κυβέρνηση της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα δύο αυτά κόμματα ούτε οι οικονομικοί παράγοντες που τον στηρίζουν, ταυτόχρονα βέβαια με την υποστήριξη που προσφέρουν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.

Ο Δ. Αβραμόπουλος, όπως όλα δείχνουν, είναι η εφεδρεία που έχει επιλεγεί να ριχτεί τώρα στο παιχνίδι και το κόμμα του να κάνει την εμφάνισή του στις ευρωεκλογές. Ο στόχος είναι ολοφάνερος: Η απορρόφηση της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στο δικομματισμό, η δημιουργία προϋποθέσεων για "συμμαχικές κυβερνήσεις", η εμπέδωση της πολιτικής συναίνεσης. Δεν αποκλείεται, κάθε άλλο, άμεσος στόχος να είναι η διατήρηση της κυβέρνησης Σημίτη στην εξουσία. Εξάλλου, ο ίδιος ο Αβραμόπουλος δηλώνει σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, ότι πρέπει να στηριχτεί το έργο της κυβέρνησης Σημίτη και η ένταξη στην ΟΝΕ. Αν θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι είναι άλλο ζήτημα. Σοβαρό "εμπόδιο" είναι η στάση της ηγεσίας της ΝΔ, η οποία θα πολεμήσει λυσσαλέα το νέο κόμμα γιατί δε θέλει "να της πάρουν την μπουκιά από το στόμα".

* * *

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ενθαρρύνει ποικιλοτρόπως το εγχείρημα Αβραμόπουλου. Μεταξύ άλλων, ο Κ. Σημίτης έσπευσε να "δεσμευτεί" ότι δε θα προχωρήσει σε διπλές εκλογές τον Ιούνη, ώστε να διευκολύνει το νέο κόμμα, ενώ ταυτόχρονα, άρχισε τις φραστικές επιθέσεις εναντίον του, μόνο και μόνο για να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση της "μονομερούς" επίθεσης από τη ΝΔ και να δικαιώσει τον ισχυρισμό του Αβραμόπουλου ότι αποτελεί "απειλή" συνολικά για το "πολιτικό σύστημα".

Από την πλευρά της η ηγεσία της ΝΔ θα προσπαθήσει βέβαια να αποφύγει τη φθορά από την απειλούμενη νέα διάσπαση, αλλά δεν έχει πολλά περιθώρια να αποφύγει το πεπρωμένο. Επιπλέον, το πιθανότερο είναι, ότι μάλλον θα αποδεχθεί μοιρολατρικά το "συναινετικό διαζύγιο", με όσους θέλουν να φύγουν από το κόμμα αυτό, χωρίς "ακραίες" αντιδράσεις, πιθανότατα γιατί είναι "κοινωνός" του νέου σκηνικού που θέλει να δημιουργηθεί, προσδοκώντας ένα πρωταγωνιστικό ρόλο έστω και στο μέλλον.

* * *

Ολες οι παραπάνω διεργασίες έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Την ενίσχυση του"πολιτικού μετώπου" της άρχουσας τάξης, την υποστήριξη του πολιτικού της συστήματος και των διαχειριστών των συμφερόντων της. Δεν είναι οι μόνες διεργασίες που σημειώνονται όμως στην ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, και αυτό είναι το ελπιδοφόρο, έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες - με πρωτοβουλία του ΚΚΕ - για τη δημιουργία του άλλου μετώπου, του μετώπου των εργαζομένων, με βασικό στόχο την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής και την ανάδειξη του λαϊκού κινήματος σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ακόμα πιο ενθαρρυντικό είναι το γεγονός, ότι παρά και ενάντια στη σιγή "νεκροταφείου" που θέλουν να επιβάλλουν απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, "ξεσπούν" αγώνες, όλο και πιο αποφασιστικοί, πιο ενωτικοί, με πιο σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, ενάντια στην αντιλαϊκή επέλαση. Το κίνημα των μαθητών, το κίνημα για την Παιδεία, ήταν ένα σοβαρό βήμα στην κατεύθυνση της λαϊκής συσπείρωσης για μια άλλη πολιτική στην Παιδεία, με συμμετοχή γονιών και εκπαιδευτικών, εργατικών σωματείων και φορέων άλλων λαϊκών στρωμάτων και από αυτή την άποψη έχει τεράστια σημασία. Ομως, χρειάζονται να γίνουν ακόμα πολλά, κυρίως στην κατεύθυνση της ταξικής ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, των συσπειρώσεων των λαϊκών ανθρώπων στα διάφορα μέτωπα πάλης, για μια πολιτική υπέρ των κοινών τους συμφερόντων, του συντονισμού των λαϊκών αγώνων. Ο μόνος δρόμος σε αυτή την κατεύθυνση είναι να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από "κλάδο" και επαγγελματική κατηγορία, ότι τα προβλήματά τους έχουν την ίδια ρίζα: τη νεοφιλελεύθερη επίθεση. Αυτό χρειάζεται να το καταλάβουν, τόσο οι εργάτες στα εργοστάσια που βιώνουν ήδη ένα εφιαλτικό εργασιακό μεσαίωνα, όσο και οι νοσοκομειακοί, οι εκπαιδευτικοί, οι τραπεζικοί, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Δεν μπορούν, δηλαδή, να αντιδρούν μεμονωμένα και ο κάθε κλάδος, χώρος χωριστά όταν δέχεται όλα τα πυρά της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της, αλλά κάθε αγωνιστικό μέτωπο που ανοίγεται να γίνεται παλλαϊκή υπόθεση. Η δημιουργία του παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και πάλης γίνεται αναγκαία όσο ποτέ. Πρόκειται για το μονόδρομο των πολλών.

Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι παρά και ενάντια στη σιγή "νεκροταφείου" που θέλουν να επιβάλουν απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, "ξεσπούν" αγώνες, όλο και πιο αποφασιστικοί, πιο ενωτικοί, με πιο σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, ενάντια στην αντιλαϊκή επέλαση.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Το «τέλος» της δεξιάς αντιπολίτευσης(2001-11-10 00:00:00.0)

«Ευτυχής ο Κ. Σημίτης με τη στάση μας»!(2001-10-02 00:00:00.0)

Αντιλαϊκή εμμονή και προβληματισμός για τις εξελίξεις(2000-12-21 00:00:00.0)

Υπό την «προστατευτική ομπρέλα» των καναλιών(2000-12-16 00:00:00.0)

Ψάχνει προεκλογικά «το πρόσωπό της»(1999-12-17 00:00:00.0)

Με γκάλοπ κατά Αβραμόπουλου(1999-02-09 00:00:00.0)