Και δεν εννοούμε γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς εθνικιστές και "τουρκοφάγους", που ονειρεύονται το ξανακέρδισμα των "χαμένων πατρίδων" και τη γαλανόλευκη να κυματίζει στην Αγια - Σοφιά. Αυτούς τους γνωρίζουν όλοι ή σχεδόν όλοι και μπορούν, επόμενα, να προφυλαχτούν από τα εθνικιστικά και επικίνδυνα κηρύγματά τους.

Μιλάμε για διάφορους άλλους, οι οποίοι ισχυρίζονται πως δε συμφωνούν με τους προηγούμενους, δε διστάζουν ακόμη και να καταγγείλουν ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις, αλλά και αυτών ο πατριωτισμός έχει - όλως περιέργως - αποκλειστικά και μόνο αντιτουρκική κατεύθυνση και περιεχόμενο. Και δε συμβαίνει μόνο τώρα, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια, σε ανάλογες περιπτώσεις, το ίδιο ακριβώς συνέβαινε. Τι έλεγαν, για παράδειγμα, οι κύριοι αυτοί, όταν οι αμερικανικές βάσεις του θανάτου - βασικό θεμέλιο της εξάρτησης της χώρας - "έφευγαν", μένοντας στη χώρα; Τι έλεγαν, όταν οι βάσεις αυτές έπαιρναν μέρος και στήριζαν τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Λίβανο, στη Λιβύη, στον Περσικό Κόλπο; Τι έλεγαν και τι λένε, για τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, μαζί με τη "σύμμαχο" Τουρκία και, βέβαια, κάτω από την ομπρέλα της μεγάλης "συμμάχου", των ΗΠΑ; Τι έλεγαν και τι λένε, όταν μπαίνοντας η χώρα στην πάλαι ποτέ ΕΟΚ, παρέδιδε στα Διευθυντήρια των Βρυξελλών, σοβαρό μέρος των εθνικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων της; Τι λένε, για την ένταξη στην ΟΝΕ, όταν και μ' αυτή παραδίδονται και άλλα τέτοια δικαιώματα (π. χ. υπερεξουσίες Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Συνθήκη Σένγκεν κλπ., κλπ.);