Μπόλικη κουβέντα, όμως, γίνεται και περί πατριωτισμού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο σύγχρονος πατριωτισμός ταυτίζεται με τον περιβόητο μονόδρομο της ΟΝΕ. Με την παραχώρηση, δηλαδή, ακόμη περισσότερης εξουσίας και ασυδοσίας στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών και, σε τελευταία ανάλυση, στις πολυεθνικές και το ολόπλευρα συνεργαζόμενο μ' αυτές ντόπιο κεφάλαιο. Είναι φανερό πως ο πατριωτισμός αυτός δεν έχει καμιά σχέση με το λαό και τη χώρα, αλλά ενδιαφέρει και συμφέρει αποκλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο. Πρόκειται για τον "πατριωτισμό" της διατήρησης και αύξησης των υπερκερδών του.

Αλλοι θεωρούν ως πατριωτισμό την καλλιέργεια και ενίσχυση - με τον έναν ή άλλον τρόπο - ενός αντιτουρκικού κλίματος και μετώπου. Και είναι γεγονός, βέβαια, η επεκτατική και προκλητική πολιτική των στρατοκρατών της Αγκυρας, αλλά είναι, επίσης, γεγονός πως εντάσσεται και εξυπηρετεί τη γενικότερη πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" των ΗΠΑ και των άλλων "μεγάλων δυνάμεων" στην περιοχή. Καλλιεργείται και ενισχύεται απ' αυτές.

Και πρέπει να σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως είναι τουλάχιστον περίεργο το γεγονός πως ορισμένοι που κραυγάζουν τις μέρες αυτές για εθνική ντροπή και τα "ρίχνουν" ακόμη και στους Αμερικανούς, δε λένε το παραμικρό, για τη μετατροπή της κεντρικής Μακεδονίας σε "πέρασμα" των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία και τον εγκλωβισμό της χώρας στους τυχοδιωκτικούς και πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των αφεντικών της "Νέας Τάξης".