Η παραίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, (Κομισιόν), δίνει την αφορμή για διάφορους και διαφορετικούς σχολιασμούς, που ήδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας μαζί με την αφορμή που οδήγησε στην παραίτηση και που σαν τέτοια θεωρείται η έκθεση του πορίσματος των "σοφών", οι οποίοι ανέλαβαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να διερευνήσουν την υπόθεση των "σκανδάλων" διαχείρισης του κοινοτικού προϋπολογισμού. Το πόρισμα παραδέχεται την ύπαρξη σκανδάλων οικονομικής διαχείρισης, αλλά όποιος πιστεύει ότι στους κόλπους μιας καπιταλιστικής διακρατικής ένωσης αυτό μπορεί να αποτελεί την αιτία για μια ενέργεια σαν αυτή της παραίτησης του πρώτου τη τάξη διαχειριστικού θεσμικού οργάνου της ΕΕ, ή είναι αφελής ή υποστηρίζει πως στο σύστημα της κυριαρχίας του κεφαλαίου, και μάλιστα σε μια ιμπεριαλιστική ένωση, η "γυναίκα του Καίσαρα μπορεί να φαίνεται και να είναι τιμία". Με απλά λόγια στον καπιταλισμό δρα ο νόμος του κέρδους, σαν βασικός οικονομικός του νόμος. Τα πάντα σε ό,τι αφορά τη λειτουργία και τη δράση της οικονομίας και της πολιτικής στη μεταξύ τους σχέση υπόκεινται στο νόμο του κέρδους. Και είναι φυσικό τα σκάνδαλα να είναι σύμφυτα μ' αυτό το κοινωνικο - οικονομικό σύστημα, μόνο που συνήθως δε βγαίνουν στην επιφάνεια αν δε θέλει το ίδιο το σύστημα. Το ζητούμενο είναι το τι συμβαίνει όταν κάποιοι από τους ίδιους, από μέσα, τα βγάζουν στην επιφάνεια.Οι ίδιοι, βεβαίως, οι ιδιοκτήτες και οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων, αλλά και οι πολιτικοί εκφραστές τους στους κρατικούς και διακρατικούς θεσμούς δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της παραίτησης της Κομισιόν. Παρ' όλ' αυτά μπορούμε να προσεγγίσουμε ορισμένα ζητήματα που επιδρούν σε γεγονότα σαν αυτό που, (ποιος το φανταζόταν ποτέ), το ζήσαμε παρά την αδιανόητη, ώσπου να συμβεί, αναμονή του. Ας δούμε όμως προσεκτικά δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Κομισιόν για το συγκεκριμένο γεγονός.

Επομένως ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι ισχυροί κυρίαρχοι μονοπωλιακοί κύκλοι της ΕΕ, έχουν προβλήματα στη λειτουργία των θεσμών της Ενωσης και όταν, έστω και μ' αυτό τον τρόπο, το αποκαλύπτουν, σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός στους κόλπους της ΕΕ μεταξύ των μονοπωλίων, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, (ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνία), αναζητά πολιτική αντιμετώπισης, αλλά και μέτρα και μέσα για την εφαρμογή της. Και σ' αυτό το επίπεδο οι θεσμοί της Ενωσης σαν αυτόν της Κομισιόν φαίνεται ότι χρειάζονται προσαρμογή στις απαιτήσεις των ανταγωνισμών, κατάκτηση της ικανότητας εναρμόνισης σε δεδομένα που αλλάζουν, αντιμετώπισης ενδοκοινοτικών αντιθέσεων ανάμεσα στα κράτη - μέλη αλλά και σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και πολιτικές αποφάσεις, για πιο ευέλικτη αποτελεσματική και σε μεγάλο βάθος χρόνου διαχείριση.Η Κομισιόν συγκροτείται με επιτρόπους απ' όλα τα κράτη - μέλη, διορισμένους από κάθε κράτος - μέλος. Αποφασίζει την πολιτική της Ενωσης στα πλαίσια των κατευθύνσεων του Συμβουλίου Κορυφής, είναι υπό την εποπτεία του και οι κατευθύνσεις της εφαρμόζονται από τα κράτη - μέλη. Μπορεί άραγε να συγκροτείται και να λειτουργεί όπως μέχρι σήμερα και μετά τη διεύρυνση; Στην προκειμένη περίπτωση και για τη χρονική περίοδο που κυοφορείται το γεγονός της παραίτησης, η ΕΕ, δηλαδή τα μονοπώλια του σκληρού της πυρήνα, Γερμανίας, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας κλπ., έχουν να αντιμετωπίσουν μερικά σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο είναι η ίδια η οικονομική κρίση, με τους σημαντικά μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης, (για "σημαντική συρρίκνωση του ΑΕΠ" έκανε λόγο η ίδια η Κομισιόν, συζητώντας μάλιστα πρόταση για "αύξηση των επενδυτικών δαπανών από τα κράτη - μέλη" σε "επεξεργασία σχεδίου για σύστημα πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων", Επενδυτής 6 - 7/2/99), και τις δυσοίωνες προβλέψεις ανάκαμψης,(για 1,9% - 2,2% του ΑΕΠ γίνεται λόγος όταν για τις ΗΠΑ κάνουν λόγο για 4,8%). Γεγονός που φαίνεται ότι τα αναγκάζει να επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για πιθανό ξαναμοίρασμα της πίτας, εντός και εκτός ΕΕ σε συνδυασμό με την ανάγκη εφαρμογής πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης και αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης, κυρίως της ανεργίας, για να υπάρξει δυνατότητα αντοχής στο διεθνή ανταγωνισμό.Η πορεία επίσης εφαρμογής της "Ατζέντας 2000", της διεύρυνσης δηλαδή της ΕΕ, οι μεταξύ των ισχυρών διαφωνίες για τον κοινοτικό προϋπολογισμό και τη συνεισφορά τους, (άρνηση Γερμανίας να αυξήσει το ποσοστό της), σ' αυτόν, αλλά και το μοίρασμα των κονδυλίων και των πακέτων, (διεκδικούν πλέον περισσότερα τα ισχυρά κράτη), είναι ένα από τα κρίσιμα ζητήματα για την "κοινή" πορεία των εταίρων στην ΕΕ. Το εγχείρημα του ΕΥΡΩ, συντομότατα δίνει δυσάρεστα μηνύματα, (7% απώλειες σε σχέση με το δολάριο, "Ελευθεροτυπία", 7/3/99),σβήνοντας την υπεραισιοδοξία των πρώτων ημερών και δημιουργώντας τριβές ως προς τη νομισματική πολιτική και την άσκησή της με αιχμή τη μείωση ή όχι των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υπάρχει και το δεδομένο της Ευρώπης των πολλών διαφορετικών ταχυτήτων που δεν μπορεί να μην επηρεάζει τη θεσμική λειτουργία της ΕΕ.

Για όλα τα παραπάνω απαιτούνται αποφάσεις και χάραξη πολιτικής που να αντιμετωπίζει γρήγορα και αποτελεσματικά τα προβλήματα που παρεμποδίζουν τη δράση των μονοπωλίων, δυσκολεύοντας ακόμη παραπέρα την ήδη δύσκολη θέση τους στον οξύτατο διεθνή ανταγωνισμό, ή ακόμη και την προετοιμασία τους για την αντιμετώπιση κάθε ενδεχόμενου παραπέρα όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Με δεδομένο, επίσης, ότι ο κύκλος της δεν είναι συγχρονισμένος σ' όλα τα κράτη - μέλη, ("υπάρχουν χώρες μέσα στη ζώνη του ΕΥΡΩ που σε αντίθεση με τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία βρίσκονται σε τροχιά ανάπτυξης... Για παράδειγμα, η Ιρλανδία, η Φινλανδία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία πέτυχαν το 1998 ρυθμούς ανόδου του ΑΕΠ πάνω από 3,8% και οι προοπτικές για το 1999 είναι εξίσου καλές" Βήμα, 7/3/99),απαιτεί για τους ισχυρούς της ΕΕ ανάλογη προσαρμογή, η οποία μάλλον απαιτεί και θεσμική αναπροσαρμογή. Ο Σαντέρ σ' αυτό ήταν λίαν αποκαλυπτικός και συγκεκριμένος. Βεβαίως, τα όσα περί διαφάνειας, περί δημοκρατικής αναπροσαρμογής, ακούγονται από διάφορους κύκλους, (και από τον εδώ ΣΥΝ), όπως και για ευκαιρία ανάθεσης εξουσιών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εκτός του ότι ακόμη και αν γίνουν δεν αντιμετωπίζουν τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ σαν ένωση μονοπωλίων, τη συνεχή αντιδραστικοποίησή της, όπως και των θεσμών της, αφού υπηρετούν τα μονοπώλια, είναι επίσης απίθανα σενάρια με δεδομένο ότι στόχος είναι το ξεζούμισμα των λαών, η συσσώρευση και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι "πολλοί παράγοντες στις Βρυξέλλες απέδιδαν την πρωτοφανή αυτή θεσμική κρίση στις βουλές των ισχυρών της Ευρώπης, οι οποίοι λέγεται ότι επιθυμούν την αποδυνάμωση των συλλογικών κοινοτικών οργάνων, προκειμένου οι κρισιμότερες αποφάσεις να λαμβάνονται πλέον απ' ευθείας, ύστερα από διαπραγματεύσεις δύο τριών κυβερνήσεων... Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακόμη και αξιωματούχοι της ίδιας της Κομισιόν παραδέχονται ότι ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργούσε μέχρι τώρα η ευρωπαϊκή δημόσια διοίκηση είχε φτάσει στα όριά του και πως έχρηζε μιας ευρύτερης μεταρρύθμισης... ". (Καθημερινή, 16/3/99). Βρισκόμαστε μπροστά στο ενδεχόμενο αλλαγής της σύνθεσης και του ρόλου θεσμικών οργάνων της ΕΕ; Το ουσιαστικό είναι ότι η πολιτική και η εφαρμογή της πρέπει να μπορούν αντιστοιχούν στις κάθε φορά απαιτήσεις των μονοπωλίων. Και τα θεσμικά όργανα παίζουν βασικό ρόλο σ' αυτό και πρέπει να μπορούν να λειτουργούν ανάλογα, έχοντας βεβαίως να αντιμετωπίσουν και τον ενδομονοπωλιακό ανταγωνισμό και μέσα στους κόλπους της ΕΕ.

Η παραίτηση της Κομισιόν έγινε σε χρονική περίοδο που εκτός από τις προετοιμασίες για τη διεύρυνση της ΕΕ, υλοποιείται η απόφαση για διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Τα κράτη - μέλη που εισήλθαν στο ΝΑΤΟ, (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία), είναι υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ και μάλιστα με αρκετά γερμανικά κεφάλαια. Αλλά στο ΝΑΤΟ ηγέτιδα δύναμη είναι οι ΗΠΑ, ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός της πιο φιλοατλαντικής πολιτικής της Μ. Βρετανίας.Πρόσφατη είναι, επίσης, η παραίτηση Λαφοντέν που απαιτούσε μείωση των επιτοκίων από την ΕΚΤ, η οποία αντέδρασε, αλλά και ο "καβγάς" του με το Βρετανό ομόλογό του, για τη φορολογική εναρμόνιση που απορρίπτουν οι Βρετανοί. Ισως αυτό δυσκόλεψε τον Σρέντερ στην επιδίωξη προσέγγισης Γερμανίας με Μ. Βρετανία, γεγονός που φανερώνει ότι εκτός από το γαλλογερμανικό άξονα, που φαινόταν να οδηγεί την κούρσα της πορείας της ΕΕ, μια γερμανοβρετανική προσέγγιση, μπορεί να κάνει ακόμη πιο κυρίαρχους τους Γερμανούς μέσα στην ΕΕ, ενώ βάζει σφήνες ανάμεσα σε ΗΠΑ - Βρετανία. Από την άλλη είναι γνωστό ότι υπάρχουν αμερικάνικα κεφάλαια στην Ευρώπη. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα πώς θα αντιδράσει η Γαλλία; Και ακόμη οι ΗΠΑ θα μείνουν απαθείς; Ποιος μπορεί να το πιστέψει; Εχουν σχέση όλα αυτά με την παραίτηση της Κομισιόν και τις όποιες εξελίξεις δρομολογηθούν; Η "Γουόλ Στριτ Τζόρναλ" θύμιζε ότι ο αντιπρόεδρος της παραιτημένης Επιτροπής Λ. Μπρίταν "απασχολείται αυτή την περίοδο με πολλές εμπορικές διενέξεις με τις ΗΠΑ, γύρω από προϊόντα όπως οι μπανάνες ή το βοδινό" και επίσης ότι ο Καρλ Βαν Μιρτ "έχει την εξουσία να ασκήσει επιρροή για τεράστιες συγχωνεύσεις" όπως η Ντέμλερ - Κράισλερ...