Ποίηση περιγραφική, με κάποια λυρικά ξεσπάσματα. Ο Σ. Κ. με μια αίσθηση κινηματογραφικής κάμερας παρουσιάζει στιγμές και καταστάσεις. Ερεθισμένος από στιγμιότυπα τραγικά, που δεν υποδηλώνουν αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής, προβάλλει στην πλειοψηφία των ποιημάτων του μια κακοποιημένη ρεαλιστική μορφολογία στην ποίηση.

Ο Σ. Κ. κρατάει μια αρνητική στάση, ίσως από φόβο. Γεγονός που ερμηνεύεται κι από τον τίτλο της συλλογής. Λες κι ένα περίστροφο που συνεχώς αισθάνεται απέναντί του, τον απομακρύνει από το αισιόδοξο μήνυμα που περιμένει ο αναγνώστης.

"Κάθε πρωί ξυπνώ λαχανιασμένος/ όλη νύχτα με κυνηγάει αδυσώπητα/ το Μαύρο με τα τρομερά/ κι αναρίθμητα πρόσωπα".

Το μαύρο, η αγωνία, η λάσπη και το χώμα, η αντίπερα όχθη, η μαύρη τρύπα, τα φίδια, τα σπλάχνα είναι μερικές λέξεις - κλειδιά στην ποίηση του Σ. Κ. Εκεί πλέκεται ο καμβάς του, όπου κυριαρχεί το μαύρο. Γιατί όμως όλες οι διεργασίες και λειτουργίες του οδηγούνται στη μαύρη τρύπα, που δεν έχει προοπτική ούτε ορίζοντα;

"Κατεβαίνω στο πεζοδρόμιο/ ένας άντρας πεσμένος μπρούμυτα/ προσπερασμένος απ' όλους/ τον γυρίζω να δω το πρόσωπό του/ και στ' άσπρο φως του απομεσήμερου/ βλέπω καθαρά/ τον εαυτό μου/". (Εκδόσεις "Δελφίνι"). Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ