"Για να επιτευχθεί η ανάπτυξη ειδικευμένου και ευπροσάρμοστου εργατικού δυναμικού, τα κράτη - μέλη μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους θα επιδιώξουν να ενισχύσουν τις δυνατότητες της διά βίου μάθησης... ". Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από μια κατευθυντήρια γραμμή του "Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση". Μια κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ατόφιο κομμάτι της "Λευκής Βίβλου", που η κυβέρνηση ανέλαβε να υλοποιήσει. Για να το κάνει όμως αυτό, θα πρέπει - και ήδη έχει αρχίσει - να παρέμβει καταλυτικά στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στόχος είναι η αντικατάσταση της βασικής εκπαίδευσης, της δημόσιας, δωρεάν και γενικής, από μια διαρκή, εφ' όρου ζωής επαγγελματική κατάρτιση. Μια κατάρτιση, που θα θυσιάζει τον εκπαιδευτικό πλούτο στις παραγωγικές προτεραιότητες που θα καθορίζει το κεφάλαιο. Που θα δημιουργεί εργαζόμενους αμόρφωτους και τόσο "εξειδικευμένους", που όταν θα αλλάζουν οι προτεραιότητες του κεφαλαίου, αυτοί θα μένουν όμηροι της επόμενης κατάρτισης, εάν και όποτε αυτή υπάρξει...

Ενα σημαντικό τμήμα των εκατομμυρίων ανέργων της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι σχετικά ή πολύ πρόσφατα βγήκαν στη λεγόμενη "αγορά εργασίας". Στην Ελλάδα τα ποσοστά ανεργίας των νέων είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος της πίεσης που δέχονται. Επισήμως, το 40% των νέων 14 - 19 ετών είναι άνεργοι, σύμφωνα με στοιχεία του 1997. Το 53% αυτών είναι γυναίκες. Το 30% των νέων 20 - 24 ετών είναι επίσης άνεργοι. Από αυτούς το 40% είναι γυναίκες. Το 17% των νέων 25 - 29 ετών είναι άνεργοι. Από αυτούς είναι γυναίκες το 22%. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί μια διπλή πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ελληνική κυβέρνηση συνακόλουθα. Από τη μια πρέπει να εμφανιστεί μια δραστηριότητα αντιμετώπισης δήθεν του οξυμένου προβλήματος ανεργίας των νέων. Από την άλλη, πρέπει οι νέοι άνθρωποι να γίνουν το συντομότερο δυνατό φορείς των νέων αντιλήψεων της "απασχολησιμότητας", της "ευελιξίας" και της "κινητικότητας". Να θεωρούν, δηλαδή, δεδομένο και φυσιολογικό ότι θα μοιράζονται δυο και τρεις εργαζόμενοι, μεταξύ τους, μια θέση εργασίας. Οτι θα εργάζονται λίγους μήνες το χρόνο. Οτι τη μία θα δουλεύουν εδώ και την άλλη εκεί. Οτι η ασφάλισή τους θα είναι ελλιπής και θα ενισχύεται μόνο αν οι ίδιοι συνεισφέρουν περισσότερα από το υστέρημά τους.

"Η κοινωνική σκοπιμότητα της καθιέρωσης της διά βίου μάθησης θεμελιώνεται στην ανάγκη ανάπτυξης της απασχολησιμότητας των ατόμων", ομολογεί κυνικά η κυβέρνηση, απευθυνόμενη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ομολογία της αυτή καταρρίπτει και το ψευτοεπιχείρημα ότι η ανεργία οφείλεται στην έλλειψη γνώσεων των ανέργων. Αναδεικνύει τον απώτερο στόχο των πάσης φύσεως προγραμμάτων κατάρτισης, που δεν είναι άλλος από την εμπέδωση των αντεργατικών αυτών αντιλήψεων, από τους νέους. Συνιστά, τέλος, ένα βαρύ κατηγορητήριο, ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά και σε κάθε άλλη πολιτική δύναμη, που δέχεται και στηρίζει τις κατευθύνσεις της Κομισιόν, όπως αυτές εκφράζονται στη "Λευκή Βίβλο", τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αλλού. Οι συνέπειες αυτής της αντεργατικής επιδίωξης έχουν ήδη αρχίσει να φαίνονται, με τον τελευταίο αντιεκπαιδευτικό νόμο του υπουργείου Παιδείας. Στους επόμενους μήνες, νέοι "θεσμοί" θα γεννηθούν για την εξυπηρέτηση αυτών των σχεδίων, έτσι ώστε όλο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα να μεταλλαχτεί. Δεν είναι άσχετες, εξάλλου, οι χτεσινές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, ότι η κυβέρνηση θέλει να γίνουν οι επιχειρήσεις "οργανισμοί μάθησης"! Αντίθετα, είναι χαρακτηριστικές για το μέλλον που επιφυλάσσουν στη μάθηση των παιδιών μας. Από αυτή την άποψη, η ψήφος σε αυτές τις ευρωεκλογές αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, σε μια περίοδο που εντείνονται οι προσπάθειες να γίνει "απασχολήσιμη" όλη η Ελλάδα. Μάλιστα, σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας, το 1999 είναι "έτος κατάρτισης"...