Λαϊκή ψήφος αγωνιστικής αντίστασης | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λαϊκή ψήφος αγωνιστικής αντίστασης

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ

Παλιά δημοσιογραφική μας συνήθεια, αποτελεί η άμεση και απ' ευθείας έρευνα στις πηγές των γεγονότων. Δύο μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής των εκλογών, προς τη Δευτέρα. Οι ομάδες των δύο κομμάτων που υπόσχονται ως ομοούσιο δίδυμο την ΟΝΕ (αν) ολοκλήρωση, γιορτάζουν προγραμματισμένα. Οι της ΝΔ για το προβάδισμα. Οι του ΠΑΣΟΚ για την... αποτυχία.

Επιχειρούμε την προκλητική ερώτηση: Και ποιος νομίζετε ότι είναι - εκτός από τα κόμματά σας - ο πραγματικός και ουσιαστικός νικητής των ευρωεκλογών; Μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας και με διαφορετική διατύπωση, ένας φοιτητής, μια γυναίκα, ένας κατά τη δήλωσή του, οπαδός του δύοντος ηλίου, απαντούν: - Το ΚΚΕ!

Το είχαν άλλωστε ακούσει να ομολογείται προηγούμενα, από ηγετικά στελέχη των κομμάτων τους, κατά τις ατέρμονες μεσονύχτιες συζητήσεις των τηλεοπτικών καναλιών. Το είχαν ακούσει στα πηγαδάκια που ακολούθησαν τη μετάδοση των αποτελεσμάτων.

Ο λαός και θέλησε και μπόρεσε να δείξει τη θέληση και την αποφασιστικότητά του. Να αναδείξει, με την κόκκινη ψήφο του, τη δυναμική των αγώνων του ΚΚΕ και του λαϊκού κοινωνικού μετώπου. Και να στείλει στις Βρυξέλλες των διοξινών και στους δεκαπέντε συνένοχους της νέας δομής του ΝΑΤΟ και της αγριότητας της νέας τάξης, αποφασιστικό μήνυμα αντίστασης που δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Και ήταν αυτή η κόκκινη ψήφος, έκφραση της λαϊκής αγωνιστικότητας που τροφοδοτεί, εμπνέει και φλογίζει. Ψήφος απαλλαγμένη από νόθες υποσχέσεις, δολώματα ψιμύθια και διλήμματα, από πελατειακές σχέσεις, πιέσεις και εξαγορές συνειδήσεων, από την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση. Μακριά από μεσσιανισμούς και την ταχυδακτυλουργία των αριθμών, των δεικτών και των εκβιασμών του "ανέφικτου".

Τώρα είναι καιρός, μ' αυτή τη νικητήρια δυναμική "να ξανασκάψεις εκεί που έσκαψες - όπως σαλπίζει ο Γιάννης Ρίτσος - πρέπει να ξανασπείρεις εκεί που έσπειρες...".

Η Ευρώπη των δεκαπέντε - και μαζί οι δικοί μας συμμέτοχοι - σπαράσσεται ήδη μέσα στους σπασμούς της ενοχής και τις αναδιατάξεις συμφερόντων του καπιταλισμού. Και η σοσιαλδημοκρατία, τύπου Μπλερ, εκπνέει μαζί με το βρώμικο, "κατ' ανάθεσιν" έργο της. Δεν τ' άκουσαν, ακόμη, τα καβαφικά "βήματα των Ερινύων".