Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που κρίνει ως αντισυνταγματική τη μεταφορά αρμοδιοτήτων που αφορούν την Παιδεία από το κράτος στις νομαρχίες, έρχεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο να καταδείξει, πέρα από το ποια είναι τα όρια που θέτει η ίδια η αστική νομιμότητα διά του συνταγματικού της νομοθέτη, και ποιες είναι οι διαστάσεις που έχει η όλη υπόθεση της εκπαίδευσης. Τα όρια, λοιπόν, αυτά παραβιάζονται κατάφωρα από την εκπαιδευτική πολιτική που ασκείται από τη σημερινή κυβέρνηση και τους προκατόχους της, αλλά κυρίως αυτό που αναδεικνύεται είναι οι βασικές αρχές που θα πρέπει να διέπουν την εκπαιδευτική πολιτική και ταυτόχρονα διακρίνονται οι πραγματικοί προσανατολισμοί της πολιτικής που ασκείται.

Η κυβέρνηση, εδώ και καιρό, εκ του πονηρού όπως από τα πράγματα φαίνεται, διατυμπανίζει την αποκέντρωση και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων που αφορούν την Παιδεία στην Αυτοδιοίκηση, χωρίς ωστόσο να μεταφέρει και τους αντίστοιχους πόρους. Το Σύνταγμα, όμως, είναι σαφές επί του θέματος, καθώς αναθέτει αποκλειστικά στο κράτος τις αρμοδιότητες που σχετίζονται με τη λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης, πράγμα που επισημαίνει και η σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ο περιορισμός αυτός αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας για τη διατήρηση της συνοχής και του ενιαίου της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Εδώ ακριβώς αναδεικνύονται και ορισμένες από τις βασικές αρχές - αξιώματα, που πρέπει να διέπουν μια εκπαιδευτική πολιτική. Με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην Αυτοδιοίκηση, το κράτος αναιρεί τον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, που μόνο αυτό ως κεντρικό όργανο μπορεί και υποχρεούται να εξασφαλίζει. Το γεγονός αυτό δε θα ανατρεπόταν ακόμα και αν υπήρχε η αντίστοιχη μεταφορά πόρων, πράγμα βέβαια που δε γίνεται γιατί οι προθέσεις είναι άλλες.

Με την εφαρμογή πολλών πολιτικών στην εκπαίδευση και τον πολυκερματισμό της, ουσιαστικά, υπονομεύεται και στην πορεία αναιρείται και ο ίδιος δημόσιος χαρακτήρας της. Γιατί βασικά χαρακτηριστικά του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης είναι, όπως διακηρύσσεται, στα λόγια τουλάχιστον, η δωρεάν παροχή ίσων ευκαιριών στη μόρφωση για όλα τα Ελληνόπουλα. Ομως από τη στιγμή που ο κάθε νομάρχης και, ποιος ξέρει, αργότερα ίσως και ο κάθε δήμαρχος, θα ασκεί τη δική του πολιτική, το ενιαίο καταργείται, όσο για τη δωρεάν Παιδεία τίποτα δε διασφαλίζεται. Εδώ η εμπειρία από τις κάθε λογής δημοτικές επιχειρήσεις που στήνουν ο ένας μετά τον άλλο οι δήμοι, επιχειρήσεις που οι δημότες χρυσοπληρώνουν τις υπηρεσίας τους παρότι καταβάλλουν τα κατ' ευφημισμό "ανταποδοτικά" τέλη, έχει να πει πολλά.

Είναι λοιπόν περισσότερο από φανερό, ότι με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων που αφορούν την Παιδεία από το κεντρικό κράτος σε άλλους φορείς, το κράτος, η κεντρική εξουσία, η κυβέρνηση αποποιείται των ευθυνών του. "Αποκέντρωση" στην Παιδεία και ιδιωτικοποίηση είναι οι δύο όψεις του ίδιου και του αυτού νομίσματος, της πολιτικής για Παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Πρόκειται για την κερκόπορτα που οδηγεί στην άλωση της Παιδείας, σε τελική ανάλυση στην κατάργηση της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Είναι ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ταξικών φραγμών, που όλο και περισσότερο μπαίνουν.