Παίρνοντας κανείς ένα ταξί με κατεύθυνση προς το Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας μάλλον είναι αδύνατον να συνεννοηθεί αναφέροντας τον τόπο προορισμού. Χρειάζεται να συμπληρώσει "δίπλα από το Πολεμικό Μουσείο" για να λυθεί η παρεξήγηση. Με άλλα λόγια το πρώτο βυζαντινό μουσείο της χώρας, στο πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας, δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να είναι ούτε ένα "τοπόσημο" στη λεκτική καθημερινότητα των Αθηναίων, ούτε ένα σημείο απλού γεωγραφικού προσδιορισμού. Κι όμως εκεί συγκεντρώνονται αντικείμενα και έργα τέχνης των δέκα αιώνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αντικείμενα των πρώιμων χριστιανικών χρόνων και αντικείμενα των αιώνων μετά την Πτώση μέχρι και το 19ο αι. τότε που έσβησε και ο τελευταίος απόηχος. Δηλαδή ιστορία και πολιτισμός τουλάχιστον 15 αιώνων. Εάν σκεφτούμε ότι δεν είναι αναγνωρίσιμος ούτε ο χώρος που επιλέχθηκε το 1930 για να στεγαστούν όλα αυτά, ένα ουδόλως αμελητέο κτίριο, το μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας,Σοφί ντε Μαρμπουά, έργο του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη το 1848,τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα και ίσως αποκαλυπτικά. Αποκαλύπτουν ότι το επίσημο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος δε φρόντισε ποτέ να παιδεύσει πολίτες που να γνωρίζουν στοιχειωδώς ιστορία και τουλάχιστον αναγνωρίζουν - πάλι στοιχειωδώς - τον ιστορικό τόπο στον οποίο ζουν. Είναι λοιπόν θέμα στοιχειώδους παιδείας και αυτό είναι το τραγικότερο.