Εκεί έπαιξε χοντρό φάλτσο ο Βρετανός συγγραφέας Λουί ντε Μπερνιέρ, στο βιβλίο του "Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι", στα ελληνικά από τις εκδόσεις "Ψυχογιός".

Πέρα από τις χτυπητές ιστορικές ανακρίβειες και τα καθαρά ψέματα, πέρα από τερατώδεις ΕΛΑΣίτες και απάνθρωπους κομμουνιστές, το βιβλίο εμπεριέχει και εικόνες προσβλητικές για τον τοπικό πληθυσμό του νησιού, αναφορές στον "πρωτογονισμό" των εθίμων των Κεφαλονιτών. Ορισμένες από τις εικόνες και τις σκηνές αυτές έχουν παραλειφθεί από την ελληνική έκδοση, κάτι το οποίο δημιουργεί δικαιολογημένε υποψίες για το ποιόν τους. Η μήπως ο Ελληνας εκδότης φοβήθηκε, ότι θα προκαλούσε το αναγνωστικό κοινό τόση "ιστορική αλήθεια";

Διαβάσαμε ότι ο συγγραφέας έκανε πολλή έρευνα, πριν γράψει αυτό το βιβλίο. Ποιες πηγές χρησιμοποίησε, μπορεί ν' αναρωτηθεί κανείς δικαίως, για να γράψει ένα τόσο αντικομμουνιστικό βιβλίο, αντιστρέφοντας θύτες και θύματα; Ενα βιβλίο, το οποίο αποτελεί απολογία των ακροτήτων της Δεξιάς στην Ελλάδα, παρουσιάζει συμπαθητικό το δικτάτορα Μεταξά και τον ιταλικό φασιστικό στρατό σαν μια συλλογή συμπαθητικών τύπων. Ενα βιβλίο, το οποίο αποπνέει την (αποικιοκρατική;) περιφρόνηση για τους πρωτόγονους όπου Γης, παρουσιάζοντας ταπεινωτικά τη συμπεριφορά του ντόπιου πληθυσμού.

Αν είναι έτσι οι ύμνοι, αναρωτιόμαστε δικαιολογημένα, πώς ο Ελληνας εκδότης φαντάζεται τη βρισιά;...

Ο Λόρδος Μπάιρον είχε γράψει κάποτε - διά του στόματος της Αθηνάς - για τον συμπατριώτη του Ελγίνο, που σύλησε την Ακρόπολη: "Μα στέλνει μου η Αγγλία χειρότερο οχτρό, πιο αισχρό κι από Βάνδαλο κι από Οθωμανό... ". Και "... Θνητέ, που πρέπει να κοκκινίζεις από ντροπή γιατί είσαι Βρετανός, όνομα που πρόδιδε άλλοτε ευγένεια κι ήταν πρόμαχος της Λευτεριάς... ".

Εδώ, ακριβώς, είναι η ουσία του θέματος.

Ο συγγραφέας δε φαίνεται να αντικρούει την κριτική, αλλά πετάει ένα γενικό καρφί στη μαρξιστική ιδεολογία, προσχωρώντας στις γραμμές των εξορκιστών της ιστορίας χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, σ' ό,τι αφορά τη μέθοδο: την πλήρη αντιστροφή θυτών και θυμάτων.

Το ότι πρόκειται για βιβλίο λογοτεχνικό, δεν αποτελεί δικαιολογία, πόσο μάλλον άλλοθι. Το ότι στηρίζεται ο συγγραφέας, σύμφωνα με μια κριτική των "Τάιμς" της Ν. Υόρκης, στην άποψη του φιλόσοφου Νίτσε, ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά ιστορικά γεγονότα, αλλά τα πράγματα είναι όπως τα αντιλαμβάνεται κανείς, δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε αυτό, αλλά φαίνεται να ανοίγει την πόρτα διάπλατα για ασυγκράτητες αυθαιρεσίες, με στόχο να "αποδειχθεί" η εγκληματικότητα των κομμουνιστών, η αχρηστία της ιστορικά προοδευτικής - ασυμβίβαστης με τις αντιδραστικές δυνάμεις - δράσης των λαϊκών μαζών και να "αποδειχθεί", σε τελευταία ανάλυση, η "αποτυχία" της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Δεν είναι μόνος του, υπάρχει μια ολόκληρη συγχορδία σ' όλο τον κόσμο, στην οποία το κεφαλονίτικο μαντολίνο του Λ. ντε Μπερνιέρ δεν είναι το μόνο που παίζει το ιδεολογικό φάλτσο του.

Αννεκε ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ

Το καράβι, που εννοεί, δε βυθίστηκε, αλλά ήταν υποβρύχιο και έχει αρχίσει να δίνει σημάδια της καινούριας ανόδου του στην επιφάνεια του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Ισως ο συγγραφέας του φάλτσου μαντολίνου της λασπολογημένης κεφαλονίτικης αντίστασης να μην το πήρε χαμπάρι, αφού η πραγματικότητα είναι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς, νομίζει - αν και ξέρει καλύτερα πιστεύουμε - αλλά έλα όμως που επιβάλλεται, σκληρά, αληθινά και νομοτελειακά