Τα τελευταία χρόνια οι λαοί της Ευρώπης γίνονται μάρτυρες μιας συντονισμένης επιχείρησης δίωξης της διαφορετικής προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων. Κυβερνήσεις κρατών - μελών της ΕΕ και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τοποθετώντας στο «εδώλιο» την Ιστορία, προωθούν ψηφίσματα και νόμους για να καταδικάσουν ιστορικά γεγονότα προηγούμενων δεκαετιών. Στόχος της ποινικοποίησης της ιστορίας, για τους «ευρωενωσιακούς» εταίρους και τους συμμάχους τους, η παραχάραξη της Ιστορίας, η αξιοποίησή της για να αποκοπούν οι λαοί και τα κινήματά τους από την ίδια τους τη δράση, γιατί αυτή εμπνέει και τους σημερινούς αγώνες, η όξυνση της αντικομμουνιστικής υστερίας, προκειμένου να ορθώσουν εμπόδια στην προοπτική του αγώνα των εργαζομένων για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό.

Τελευταίο κρούσμα, η πρωτοβουλία του προέδρου της Ουκρανίας, Β. Γιούστσενκο, να καταθέσει νομοσχέδιο, που θα προβλέπει χρηματικό πρόστιμο, σε όποιους αντιδράσουν στην επιχείρηση των Ουκρανών κυβερνώντων να «χρεώσουν» στους μπολσεβίκους το λιμό που θέρισε την Ουκρανία το 1932-33. Της απόφασης αυτής της ουκρανικής κυβέρνησης, είχαν προηγηθεί το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» από το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο επιχειρούσε να εξισώσει το σοσιαλισμό με το φασισμό και το ναζισμό! Η απόφαση της Τσέχικης Δημοκρατίας να βγάλει εκτός νόμου την Κομμουνιστική Νεολαία (ΚΕΝ) Τσεχίας. Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για τα γεγονότα της Ουγγαρίας, που επιχειρούσε να εμφανίσει σαν επανάσταση του λαού την προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της Δύσης για ανατροπή του σοσιαλισμού.

Η λίστα θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη. Οπως το κύριο θέμα είναι ότι τα ζητήματα της Ιστορίας δεν αντιμετωπίζονται με νομοθετήματα, ψηφίσματα και νόμους. Μπορούν σίγουρα να αποτελέσουν πεδίο ιδεολογικής διαπάλης και αντιπαράθεσης, αλλά όχι ποινικής δίωξης. Ο καθένας μπορεί να σταθεί κριτικά απέναντι σε ιστορικά γεγονότα, χρησιμοποιώντας όμως πραγματικά και αντικειμενικά στοιχεία και κυρίως εξετάζοντας τις συγκεκριμένες συνθήκες της κάθε εποχής.

Η άρχουσα τάξη σήμερα μ' αυτή την πολιτική επιδιώκει να προσαρμόσει την ιστορία στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, αλλά και την υποταγή των λαών ποινικοποιώντας τη διαφορετική ιστορική προσέγγιση. Τη φοβάται την ιστορία και περισσότερο τη συμβολή της στη λαϊκή αφύπνιση ενάντια στο καθεστώς της. Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί επιχειρούν τα τελευταία χρόνια παραχαράζοντας την ιστορία και χρησιμοποιώντας τις αστικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, να εκδίδουν πολιτικές καταδικαστικές αποφάσεις για ιστορικά γεγονότα πριν από 50, 60 και 70 χρόνια, με κύριο στόχο την αξιοποίησή τους για το σήμερα, την αξιοποίησή τους εναντίον όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά, γενικότερα, κατά των λαών.

Οι νόμοι και τα ψηφίσματά τους, δείχνουν και το μέτρο της δημοκρατίας τους. Δείχνουν πως η δικτατορία των μονοπωλίων πρέπει να θωρακιστεί. Γι' αυτό, για παράδειγμα, στις χώρες της Βαλτικής, όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι απαγορευμένα, την ίδια στιγμή στήνονται ακόμα και μνημεία «τιμής» στους συνεργάτες των ναζί, με την ανοχή και τη στήριξη ευρωενωσιακών κύκλων. Η παραχάραξη και ποινικοποίηση των ιστορικών γεγονότων δεν μπορεί βεβαίως να αλλάξει την ιστορία, όσο και αν προσπαθούν οι καπιταλιστές να την προσαρμόσουν στα μέτρα τους. Αλλά οι λαοί οφείλουν όχι μόνο να επαγρυπνούν, αλλά να ορθώσουν το δικό τους μέτωπο, ενάντια σ' αυτή την πραχτική, αγωνιζόμενοι σε ρότα αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή, για την ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας.