Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα, στη φιλοσοφική σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, συνδιάσκεψη με θέμα: «Τα προβλήματα του ελέγχου ποιότητας της παιδείας». Στην εκδήλωση κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βλαντίμιρ Μιρόνοφ, κοσμήτορας της φιλοσοφικής σχολής, που δήλωσε πως είναι κατηγορηματικός αντίπαλος της Διακήρυξης της Μπολόνια, αφού, κατά τη γνώμη του, η βάση της ποιότητας της εκπαίδευσης είναι οι θεμελιώδεις γνώσεις και όχι οι απλές, εφαρμοσμένες δεξιότητες κι εμπειρίες, στη διαμόρφωση των οποίων καλεί η Μπολόνια.

Ο Βλ. Μιρόνοφ υπογράμμισε στην ομιλία του, με την ιδιότητα του αντιπρύτανη του Κρατικού Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Μόσχας, πως τις απόψεις του συμμερίζεται όλη η ηγεσία του πανεπιστημίου και μάλιστα στα τελευταία χρόνια αυτές τις απόψεις τις έχει εκθέσει σε συναντήσεις με 15 πρυτάνεις πανεπιστημίων από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Σχεδόν όλοι τους στην ερώτηση πώς βλέπουν τη συμφωνία της Μπολόνια, απαντούν αρνητικά, όμως παραδέχονται πως αναγκάζονται να την εφαρμόσουν υπό την πίεση των κυβερνήσεων των χωρών τους. Ως καθήκον τους βλέπουν μόνο τον περιορισμό στο ελάχιστο της ζημιάς που προκαλείται από την αναδιάρθρωση, σημείωσε ο Ρώσος πανεπιστημιακός.

Σύμφωνα με τον Βλ. Μιρόνοφ, μία από τις βάσεις της ποιότητας της εκπαίδευσης είναι η δωρεάν παροχή της, κάτι που σήμερα ανατρέπεται. Μάλιστα, η εισαγωγή της «αξιολόγησης», που προβλέπει η Διακήρυξη της Μπολόνια, θα οδηγήσει, κατά τον Μιρόνοφ, στην εμφάνιση γραφειοκρατικών δομών, στην αύξηση των πλαστών ντοκουμέντων και εικονικών πιστοποιήσεων, προκαλώντας ζημιά στην εκπαίδευση. Αν είχαμε και παλιότερα μια τέτοια «αξιολόγηση», υπογράμμισε ο ομιλητής, δε θα είχαμε καταφέρει ποτέ να έχουμε τις πασίγνωστες μαθηματικές σχολές της Μόσχας και του Λένινγκραντ, αφού οποιαδήποτε δημιουργικότητα θα θεωρούνταν παραβίαση των «στάνταρ» της «αξιολόγησης».

Ο αντιπρύτανης του Λομονόσοφ δεν άφησε στο απυρόβλητο και τη λεγόμενη κινητικότητα των φοιτητών, ενώ χαρακτήρισε απαράδεκτο το γεγονός ότι με βάση την Μπολόνια σε «κύριο δικαστή του περιεχομένου της εκπαίδευσης αναγορεύεται ο εργοδότης. Από πού, όμως, ως πού χρειάζεται στον εργοδότη η επιστήμη;», αναρωτήθηκε ο Βλ. Μιρόνοφ και πρόσθεσε: «Υπάρχουν ειδικότητες που είναι ιδιαίτερα αναγκαίες στην κοινωνία, στη χώρα, στον πολιτισμό και που δε χρειάζονται καθόλου στους εργοδότες».