«Η Β. Κατράκη ήταν μία αρχόντισσα, απλή, ταπεινή, απλόχερη, γεμάτη ανθρωπιά...». Μ' αυτές τις λέξεις, ο Σωτήρης Γερμανός ξεδιπλώνει τις μνήμες του από τη ζωή κοντά στη Βάσω Κατράκη. Το πατρικό του σπίτι κολλητό στο σπίτι των γονιών της, της οικογένειας Λεονάρδου. Η θάλασσα γεμάτη, απ' το πρωί ως το βράδυ παιδικά κεφάλια, που κολυμπούσαν και έπαιζαν ανάμεσα στα δίχτυα των ψαράδων. Τότε η γειτονιά τους δεν είχε ακόμη μπαζωθεί και το νερό της θάλασσας ακούμπαγε το μπαλκόνι...

«Η κυρά Βάσω ήταν σα μάνα μας», μας λέει. «Πάντα νοιαζόταν για μένα και τα αδέλφια μου, αλλά και για τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Θυμάμαι, όταν γέμιζε το αυτοκίνητο, ένα "Ζεφίρ 4" με ένα τσούρμο πιτσιρίκια και πηγαίναμε εκδρομή στις εκβολές του Αχελώου. Ηταν μέσα της δεκαετίας του '60. Μετά από λίγες μέρες κάλεσε η αστυνομία τον άντρα της και του είπε να σταματήσει τις εκδρομές και την αριστερή "κατήχηση" στα πιτσιρίκια. Από τότε δεν έπαιρναν άλλα παιδιά, παρά μόνο τα αδέλφια μου και τα παιδιά τους, τη Μαριάννα και το Σπύρο».

Στις αρχές της δικτατορίας, θυμάται ο Σ. Γερμανός, η αδελφή της Β. Κατράκη, η Μάχη - αγωνίστρια κι αυτή - ξύπνησε ένα βράδυ τον πατέρα του, λέγοντάς του πως η Βάσω έχει αφήσει τενεκέδες με προκηρύξεις στο σπίτι τους. «Οι χωροφύλακες με τα όπλα και τους ρουφιάνους πίσω τους, πήγαιναν κι ερχόντουσαν στη γειτονιά. Λιμενικό τότε δεν υπήρχε. Ετσι ο πατέρας μου φτιάχνει το σταφνοκάρι, πλησίασε κοντά στο παράθυρο του σπιτιού τους και βάζει τους τενεκέδες πίσω στη βάρκα. Κουπί εγώ και ο αδελφός μου... Φτάσαμε στο κέντρο, γυρίσαμε το σκάφος ώστε να μην φαίνεται από τη στεριά η πίσω πλευρά του και κάναμε πως ψαρεύαμε. Ψευτοπαίζοντας με τον αδελφό μου, ρίχναμε με τρόπο τους τενεκέδες στη θάλασσα...».

«Είχε μεγάλη ψυχή η Βάσω. Μερικοί την είχαν πικράνει, θεωρώντας τη μίασμα λόγω των πολιτικών της ιδεών. Αυτή, όμως, πάντα τους χαιρέταγε όλους. Ακόμη και αυτούς που ήξερε ότι την κάρφωναν στην αστυνομία. Η Βάσω δεν ήθελε να συζητάει για τα δύσκολα χρόνια της εξορίας στη Γυάρο. Τα έβγαλε παλικαρίσια. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Δεν έκανε δήλωση, ούτε παζάρια. Πάρτε με τους έλεγε...».