Με «όχημα» έναν λόγο μεστό και άμεσο, με τη σεμνότητα που διακρίνει τη γενιά του, ο Γ. Φαρσακίδης μας «μετέφερε» στο κλίμα των νησιών της εξορίας, εκεί που μεγαλούργησε η ανθρώπινη θέληση για γνώση και δημιουργία, μέσα σε συνθήκες κολαστηρίου. Με τη βοήθεια οπτικού υλικού, αλλά, κυρίως, μέσα από τη συζήτηση που ακολούθησε, μάθαμε τι σημαίνει να δημιουργείς από τα πιο ευτελή υλικά τα εκφραστικά καλλιτεχνικά μέσα. Τι σημαίνει να ξεκινάς να ζωγραφίζεις τον κοιμισμένο σύντροφό σου και την επόμενη μέρα να σκιτσάρεις την τιμητική φρουρά γύρω από το νεκρό σώμα του.
Μάθαμε - με τον πλέον εκλαϊκευμένο και απλό τρόπο - το πότε η τέχνη πραγματώνει τον ουσιαστικό της ρόλο: Οταν εκφράζει τους πόθους του λαού. Και αυτό ο σύντροφός μας δεν το μετέδωσε «από καθ' έδρας», αλλά λέγοντας ότι η εικαστική δημιουργία ήταν γι' αυτόν ένα μέσο καταγραφής της καθημερινότητας και της θηριωδίας, ένα μέσο επικοινωνίας και καταγγελίας, ήταν, ουσιαστικά, «χρηστική». Αλλά τελικά, λέμε εμείς, αυτή η τέχνη είναι πραγματικά υψηλή και διαχρονική, ακριβώς γιατί στο επίκεντρό της είχε τον αγωνιζόμενο, τον μη παραιτημένο άνθρωπο. Σύντροφέ μας, για άλλη μια φορά, σ' ευχαριστούμε.