«Η Ελλάδα δοκίμασε τα δεινά του πολέμου και υπέστη τις συνέπειές του, όπως, ίσως, καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης», αυτή η αλήθεια βγήκε από το στόμα ενός από τους ίδιους τους δημίους, του υπουργού Εθνικής Οικονομίας του Γ` Ράιχ, Φουνκ.

Πόσο τιμώνται οι καταστροφές; Πόσο τιμάται κάθε μία από τις 500.000 και πλέον ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν; Μήπως 115 εκατομμύρια μάρκα; Τόσα έδωσε η Γερμανία στην Ελλάδα το 1960 και θεωρεί πως «ξόφλησε» το χρέος της. Εκτοτε το θέμα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων λιμνάζει. Πενήντα πέντε χρόνια από τότε, που χιλιάδες αγωνιστές έγραφαν με το αίμα τους τις χρυσές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης, οι ζώντες αντιστασιακοί, αλλά και οι συγγενείς των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, προσμένουν και διεκδικούν ακόμα την ηθική και υλική τους δικαίωση και αποκατάσταση.

«Τα θύματα ξαναγίνονται θύματα», υπογράμμιζαν οι βουλευτές του ΚΚΕ σε Επερώτησή τους στη Βουλή για το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων το χειμώνα του 1995, στηλιτεύοντας τον εμπαιγμό που υφίστανται οι άνθρωποι που κάποτε δόξασαν τη χώρα, που μπροστά στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό τους υποκλίθηκε η οικουμένη ολόκληρη.

Καμία από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις δεν ικανοποίησε το πάνδημο αίτημα να απαιτηθούν οι γερμανικές επανορθώσεις για τις φρικαλεότητες του φασισμού, το κατοχικό δάνειο, η επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών. Η στάση και της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι στάση απεμπόλησης του δικαιώματος της διεκδίκησης.

Αυτό επιτάσσουν οι σχέσεις διαπλοκής ανάμεσα στη γερμανική άρχουσα τάξη και την ελληνική, εκφραστής και εκπρόσωπος της οποίας είναι η ελληνική κυβέρνηση. Πίσω από τη συγκαλυμμένη άρνηση της τελευταίας να απαιτήσει τις αποζημιώσεις, κρύβεται η άρνηση της ελληνικής άρχουσας τάξης. Και, βέβαια, η Γερμανία δε θα καταληφθεί ποτέ από κρίση γενναιοδωρίας, όσο το ελληνικό κράτος δε διεκδικεί τα οφειλόμενα.

Οι ατομικές προσφυγές στα δικαστήρια, ακόμα και όταν τα θύματα δικαιώνονται, δε λύνουν το πρόβλημα. Αντίθετα, η μετατροπή του ζητήματος σε προσωπική υπόθεση το μειώνει ηθικά και υλικά, μειώνοντας ταυτόχρονα και τη διαπραγματευτική ισχύ των διεκδικητών. Εξάλλου, ατομικά μπορεί να διεκδικηθεί και ίσως να αποσπαστεί μέρος των αποζημιώσεων, ποιος, όμως, θα διεκδικήσει τις αποζημιώσεις για τις υλικές καταστροφές στην υποδομή της χώρας, αλλά και την επιστροφή του κατοχικού δανείου, ποσά ικανά να ανακουφίσουν την ελληνική οικονομία;