Η αληθινή διανόηση (είτε το ξέρει είτε όχι) είναι πάντοτε «αριστερή», γιατί εμπνευσμένη από τον άνθρωπο κατατείνει να τον οδηγήσει σε συνθήκες ζωής κοινωνικά δικαιότερες κι αισθητικά ωραιότερες.

Μ' αυτή την έννοια, ο μεγάλος Ελληνας μουσικός και πνευματικός δημιουργός Κωνσταντίνος Κυδωνιάτης, αν και ποτέ δε συζήτησε με τους μαθητές του πολιτικά ζητήματα, υπήρξε «αριστερός» τόσο ως παιδαγωγός και συνθέτης όσο και ως κοινωνικό ον. Γι' αυτό άλλωστε και η «αστική τάξη», τέκνο εκλεκτό της οποίας υπήρξε ο αείμνηστος Δάσκαλός μας, ποτέ δεν του επιβράβευσε τα ύψιστα καλλιτεχνικά του χαρίσματα, και ποτέ δεν τον τίμησε ούτε με το ελάχιστο δημόσιο αξίωμα (λόγου χάριν, τη διεύθυνση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εφόσον κατείχε τα περισσότερα ουσιαστικά μα και τυπικά προσόντα από κάθε άλλον Ελληνα αρχιμουσικό ή τη διεύθυνση του Ωδείου Αθηνών εφόσον υπήρξε ο αρχαιότερος μα και ο πιο καταρτισμένος των καθηγητών του ή έστω μια θεσούλα στην Ακαδημία Αθηνών) αφήνοντας, εκτός τούτου, και το μεγαλύτερο μέρος του ογκώδους, πολυποίκιλου, μα και συναρπαστικού έργου του ως συνθέτη στα αζήτητα!

Ομως ο Κυδωνιάτης ποτέ του δε βαρυγκώμησε. Πάντα του γελαστός, προσηνής, δίκαιος μα κι αυστηρός με όλους (χωρίς συμβιβασμούς και χατίρια) προ πάντων, συνεπέστατος στα διδακτικά και καλλιτεχνικά του καθήκοντα, εκπροσωπούσε κι ό,τι άλλο πρέπει να χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά ενός «αριστερού» (αν προς στιγμήν αποσιωπήσουμε την αγωνιστική παρουσία...).

Γι' αυτό, και για ν' αναπληρώσει το αγωνιστικό του χρέος, ο αείμνηστος Βάρδος μας μάζεψε, 20 περίπου χρόνια πριν το «φευγιό» του, τα τιμημένα αντιστασιακά μελωδήματα του λαού του («Αντάρτικα Τραγούδια») και τα επεξεργάστηκε με τους κλασικούς (αρμονικούς κι αντιστικτικούς) μουσικούς τρόπους που τόσο καλά γνώριζε, καταλήγοντας στο (ως σήμερα ανεκτέλεστο) έργο του, «25 Αντάρτικα Τραγούδια», σε δύο διαφορετικές «επεξεργασίες» («βερσιόν»): «Για μεγάλη τετράφωνη, μεικτή Χορωδία», και «Για μεγάλη τετράφωνη ανδρική Χορωδία».

Τώρα πια, που το βάρος της συνέχισης του Αγώνα για την κοινωνική και πνευματική απελευθέρωση του ανθρώπου από άνθρωπο πέφτει ασήκωτο στους ώμους μας, όλοι εμείς οι επίγονοι οφείλουμε, μεταξύ άλλων, να φροντίσουμε για την παρουσίαση και τη δισκογράφηση αυτών των «Τραγουδιών», όχι μόνο για να διασώσουμε τα αθάνατα μηνύματά τους (που ασφαλώς έχουν διασωθεί και σε άλλες αξιόλογες Συλλογές), αλλά παράλληλα και τη μνήμη του σπουδαίου συμπατριώτη μας Μουσικού Ντίνου Κυδωνιάτη, μην επιτρέποντας να το κάνει αυτό μονόπλευρα η κοινωνική τάξη και τα ενεργούμενά της που τον εξόντωσαν (κι εξακολουθούν να τον πολεμούν όπως έδειξαν κι οι πρόσφατες ηχογραφήσεις κλασικής ελληνικής μουσικής με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων ακόμα και «post mortem»...).