«Τυφλόμυγα, κουτσό, αμάδες, βεζίρης»... Λέξεις που μπορεί πριν αρκετά χρόνια για τα παιδιά κάποιας άλλης εποχής να σήμαιναν παιχνίδι και ξεγνοιασιά, σήμερα όμως αυτά έχουν χαθεί. Στις αυλές των σχολείων δεν ακούει πια κανείς αυτές τις λέξεις, ενώ στις γειτονιές τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους είναι ελάχιστα, αφού πια και η έννοια της γειτονιάς έχει χαθεί. Τα παιχνίδια αυτά σαν «συστατικά» είχαν τη συντροφικότητα, την εφευρετικότητα και βοηθούσαν τα παιδιά να αναπτύξουν το μυαλό τους, ενώ όσα «υλικά» κι αν έλειπαν, περίσσευε η φαντασία.

Επίσης τα παιδιά από μόνα τους έφτιαχναν τα παιχνίδια τους χρησιμοποιώντας υλικά από το περιβάλλον. Ενα άχρηστο αντικείμενο για τους μεγάλους μπορεί να έπαιρνε διαστάσεις και να ήταν το καλύτερο παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού. Οπως τα άχρηστα στεφάνια από τα πεταμένα βαρέλια, που με την ανάλογη διχάλα γινόταν τσέρκι, τα άχρηστα κουρέλια γίνονταν κουτσούνες και μπάλες, τα πεταμένα κονσερβοκούτια και τα καπάκια από τις πορτοκαλάδες, γίνονταν βαγόνια και καρότσες...

α) Βασιλιά, βασιλιά.... Ενα παιδί κάθεται κάπου ψηλά και κάνει το βασιλιά. Τα υπόλοιπα κάνουν μία ομάδα μπροστά του και ρωτούν: - Βασιλιά, βασιλιά με τα δώδεκα σπαθιά, τι δουλιά; - Τεμπελιά! Απαντά ο βασιλιάς...

β) Η τυφλόμυγα. Ενα παιδί τα φυλάει δένοντας τα μάτια του με ένα μαντίλι. Τα υπόλοιπα κινούνται γύρω του αγγίζοντάς το και το παιδί που τα φυλάει προσπαθεί να πιάσει κάποιο. Οταν το καταφέρει, ψηλαφώντας με τα δάχτυλά του θα πρέπει να μαντέψει ποιο παιδί έχει πιάσει φωνάζοντας το όνομά του...

γ) Οι αμάδες. Το παιχνίδι αυτό παιζόταν από τους μεγάλους κυρίως, τις Αποκριές. Στήνανε μία πέτρα σ' ένα σημείο. Κατόπιν παίρνανε ο καθένας από μία πέτρα λεία και πλακουτσή και από μία απόσταση, πετώντας την, προσπαθούσαν να τη ρίξουν όσο το δυνατόν πιο κοντά γινόταν στην άλλη. Αυτός που πλησίαζε πιο κοντά ήταν ο νικητής.

δ) Μέλισσα - μέλισσα. Παιζόταν από ομάδα παιδιών. Ελεγαν ένα τραγουδάκι: Περνά περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλωσόπουλα. Το επαναλάμβαναν συνέχεια, ενώ κάτω από τα χέρια τους περνούσαν τα υπόλοιπα παιδιά ένα ένα...

ε) Ο βεζίρης. Βεζίρη λέγανε ένα κόκαλο από το γόνατο ζώου, κυρίως χρησιμοποιούσαν το βεζίρη του γουρουνιού. Το κόκαλο αυτό είχε τέσσερις έδρες και κάθε έδρα είχε και μία συγκεκριμένη ονομασία π.χ. ψωμάς, κλέφτης, ραβδάς, βασιλιάς. Το κάθε παιδί έπαιρνε το βεζίρη και τον έριχνε. Ανάλογα με το πού θα στεκόταν, έπαιρνε τον ανάλογο τίτλο...

στ) Το κουτσό. Σ' έναν άξονα που χάραζαν στο χώμα, έφτιαχναν τρία ή πέντε ημικύκλια διαδοχικά και εναλλάξ. Τα παιδιά ένα - ένα κινούνταν όπως δείχνουν τα βέλη, στο ένα πόδι (κουτσό) σπρώχνοντας και μία πετρούλα από το ένα ημικύκλιο στο άλλο χωρίς να πατήσουν τη διαχωριστική γραμμή ή να βγουν από το ημικύκλιο είτε αυτοί είτε η πετρούλα που έσπρωχναν...

ζ) Πινακωτή. Το παιχνίδι αυτό παιζόταν από δύο ομάδες παιδιών. Η μία ομάδα ήταν μία μάνα και τα τρία της παιδιά. Η άλλη ομάδα ήταν ο βασιλιάς με όλο το επιτελείο του και το στρατό του. Εστελνε λοιπόν ο βασιλιάς έναν αξιωματικό στη μάνα και της έλεγε: - Πινακωτή Πινακωτή!! Η μάνα απαντούσε: - Από το άλλο μου τ' αυτί, γιατ' είμαι μάνα και κουφή...

η) Τα πεντόβολα. Τα πεντόβολα ήταν πέντε πετραδάκια λεία, πέντε βόλοι. Τα έπιανε ο παίχτης στα χέρια του και τα έριχνε στο έδαφος. Κατόπιν διάλεγε κάποιο και το έπαιρνε στο χέρι του. Αυτό ήταν η μάνα. Κατόπιν πέταγε τη μάνα στον αέρα και με το άλλο χέρι έπιανε ένα πετραδάκι από κάτω. Αυτό επαναλαμβανόταν μέχρι να πιάσει όλα τα πετραδάκια...