Στην πλειοψηφία τους, πέρασαν στα «ψιλά» των εφημερίδων. Τα ονόματά τους ελάχιστη σημασία είχαν για το αστυνομικό ρεπορτάζ, όπου κατά κανόνα καταγράφονται τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα. Κανείς δε μίλησε για τις συνθήκες μέσα στις οποίες δούλευαν, για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, για τις ευθύνες της εργοδοσίας, για τους ανεπαρκείς ελέγχους των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν είπε κουβέντα για τη γενεσιουργό αιτία των «ατυχημάτων»: Το κυνήγι του κέρδους, στο βωμό του οποίου θυσιάζονται ζωές εργατών. Πουθενά δεν ακούστηκε η λέξη «έγκλημα».

Χτες, τρεις ακόμα εργάτες παραλίγο να γραφτούν στη μακρά λίστα των σκοτωμένων της εργατικής τάξης στον αγώνα για το μεροκάματο. 125 συνάδελφοί τους, Ελληνες και μετανάστες, δε γύρισαν φέτος σπίτι τους, έναντι των 111 την περσινή χρονιά. Βαρύς ο φόρος αίματος και για τους οικοδόμους που μετράνε πάνω από 30 νεκρούς συναδέλφους τους τη χρονιά που τελειώνει τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Εκατοντάδες ακόμα σακατεύτηκαν σοβαρότερα ή ελαφρότερα στους τόπους δουλιάς. Για όλους αυτούς μεγαλύτερος φόρος τιμής δεν υπάρχει παρά μόνο ο αγώνας. Με τα ταξικά συνδικάτα, τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για ουσιαστικά μέτρα ασφάλειας και αποτελεσματικούς ελέγχους. Για να μπορεί ο εργάτης να γυρνάει ζωντανός και αρτιμελής από το μεροκάματο. Μέχρι με την πάλη του να καταργήσει τους εκμεταλλευτές, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς υπηρέτες τους...