Ηλέξη σκάνδαλο έχει ακουστεί και γραφτεί πολλές φορές, σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις που υλοποιεί η κυβέρνηση και όχι άδικα. Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται, για να αντιμετωπίζει το κεφάλαιο δυσκολίες από τον ανταγωνισμό και την κρίση και να αυξάνονται τα κέρδη του. Και ξεπουλιέται φτηνά, αναντίστοιχα με το κόστος που χρειάστηκε να καταβληθεί για να δημιουργηθεί. Δίνονται όλα στους ιδιώτες, ή τα καλύτερα κομμάτια, με εξευτελιστικούς όρους και τιμήματα, με κάθε είδους επιπλέον διευκολύνσεις προς τους επίδοξους αγοραστές. Αν από τη μία η κυβέρνηση διαπράττει μέγιστο πολιτικό έγκλημα «αφοπλίζοντας» τη χώρα με την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας, από την άλλη προκαλεί ακόμη περισσότερο, όχι μόνο χαρίζοντας παραγωγικές μονάδες στους ιδιώτες, αλλά και πληρώνοντάς τους στην ουσία για να τις παραλάβουν! Δεν πρόκειται για υπερβολή. Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, που παίρνουν το δρόμο για το οριστικό ξεπούλημά τους, έχοντας πρώτα συνάψει συμφωνίες για παραγγελίες που ξεπερνούν το 1 τρισ. δραχμές. Η «προίκα» του Σκαραμαγκά είναι η σύμβαση που έχει υπογράψει με το Πολεμικό Ναυτικό για κατασκευή υποβρυχίων και κανονιοφόρων και μια ακόμη που είναι στα «σκαριά», η σύμβαση με τον ΟΣΕ, τον ΗΣΑΠ και άλλες. Ενα «μικρό» επιπλέον δώρο, αναμένεται να είναι η εκκαθάριση των χρεών των Ναυπηγείων, που ανέρχονται σε αρκετά δισ. δραχμές.

Αυτή η πραγματικότητα μιλάει μόνη της για τα έργα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την επιδίωξή της να υπηρετήσει το κεφάλαιο εξαντλώντας κάθε περιθώριο, έχοντας ομολογουμένως αποκτήσει μεγάλη εμπειρία, αποτέλεσμα πολλών προηγούμενων «δώρων» που έχει κάνει. Από την εποχή του Περατικού ακόμη, ο οποίος κυνικά και δημόσια δήλωνε ότι μιας ιδιωτικοποίησης πρέπει να προηγηθεί η απαξίωση της επιχείρησης, η κυβέρνηση είχε δώσει τις «εξετάσεις» της στο μεγάλο κεφάλαιο και όσον αφορά στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Αργότερα ξεπουλούσε με ζήλο και ανάλογη πρακτική, τις τελευταίες μονάδες της «Πειραϊκής Πατραϊκής» που δίνονταν με γελοίες προκαταβολές και με γεμάτες αποθήκες. Η ΣΟΦΤΕΞ, αποτελεί ένα ακόμη, από τα τόσα παραδείγματα, που και το τίμημα είναι αμφιλεγόμενο, αλλά και οι όποιες «δεσμεύσεις» του αγοραστή μετατρέπονται σε διακοσμητικό στοιχείο. Αλλά και πρόσφατα, με τις εξαγορές μεγάλων κρατικών τραπεζών, η κυβέρνηση «έλαμψε», σπεύδοντας να πουλήσει όσο - όσο.

Βεβαίως, σε αυτή τη διαδικασία, το κύριο είναι το ίδιο το ξεπούλημα που συντελείται και όχι οι όροι του. Οι όροι λειτουργούν περισσότερο σαν δείγμα για τις διαθέσεις της κυβέρνησης, σαν μέτρο για την αποφασιστικότητά της και την έλλειψη ενδοιασμών της πολιτικής της να βλάψει το συμφέρον της χώρας και του λαού. Ετσι, οι εργαζόμενοι και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις και να υψώσουν ισχυρά εμπόδια στη συνέχισή τους. Το έγκλημα πρέπει να σταματήσει και μόνο ο αγώνας μπορεί να σταθεί απέναντί του. Αγώνας κοινωνικοπολιτικός, για μια άλλη αντιμονοπωλιακή πολιτική. Οι δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας μπορούν να γίνουν μοχλός για την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας, όταν ο λαός γίνει αφέντης στον τόπο του. Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν δηλώσει με συνέπεια την αντίθεσή τους προς το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το ΚΚΕ έχει καταθέσει αμέτρητες τεκμηριωμένες προτάσεις, για ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού, με «εργαλείο» τις επιχειρήσεις που ξεπουλά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως προηγούμενα έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ. Υπάρχουν λοιπόν οι βάσεις, υπάρχει η προοπτική, ήρθε η ώρα του αγώνα.