Το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρών αγελαδοτρόφων ξεκίνησε από την αναθεώρηση της ΚΑΠ του 1992 και την καθιέρωση ποσόστωσης στο αγελαδινό γάλα 625.000 τόνων. Κι αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι στη συνέχεια αυξήθηκε η εθνική ποσόστωση και έγινε 629.000 τόνοι το 1996, 700.000 τόνοι το 2002 και 820.000 τόνοι από το 2004. Ετσι με την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 1992 και με την Ατζέντα 2000 στη συνέχεια, οι μικροί παραγωγοί αγελαδινού γάλακτος σχεδόν εξαφανίστηκαν. Τώρα με την αναθεώρηση της νέας ΚΑΠ η καμπάνα χτυπά για τους μεσαίους παραγωγούς. Ολο αυτό το διάστημα όμως ο τομέας της γαλακτοβιομηχανίας άνθισε και τα σχετικά κέρδη αυξήθηκαν θεαματικά.

Για το τι συνέβη στον τομέα αυτό υπάρχουν στοιχεία του Ελληνικού Οργανισμού Γάλακτος (ΕΛΟΓ), που είναι αρκούντως αποκαλυπτικά. Το γαλακτοκομικό έτος 1993 - 1994, ο αριθμός των γαλακτοπαραγωγών μέχρι 10 τόνους ήταν 15.435, ενώ το γαλακτοκομικό έτος 2002 - 2003 μειώθηκαν σε 2.887! Αντίστοιχα, για 10-50 τόνους, ο αριθμός των αγελαδοτρόφων ήταν την περίοδο 1993 - 1994 9.606 και την περίοδο 2002 - 2003 3.847. Από την άλλη, ο αριθμός αυτών που είχαν ποσόστωση από 200-500 τόνους αυξήθηκε από 277 σε 683 και ακολούθως από 500-1.000 τόνους από 45 σε 134, δηλαδή, διπλασιασμός και τριπλασιασμός, αντίστοιχα. Για την κατηγορία 1.000 τόνοι και πάνω, ο αριθμός αυξήθηκε από 11 σε 48. Εδώ υπήρξε τετραπλασιασμός! Κι όπως εκτιμάται, η συγκέντρωση αυτή ποσοστώσεων από μεγάλους παραγωγούς συνεχίστηκε και μετά το 2003 με ακόμα πιο έντονους ρυθμούς.

Αποκαλύπτονται κι εδώ περίτρανα τα αποτελέσματα της υλοποίησης της ευρωπολιτικής μείωσης του αριθμού των αγροτοκτηνοτρόφων, από τις ελληνικές κυβερνήσεις και της συγκέντρωσης της παραγωγής στα χέρια λίγων μεγάλων παραγωγών και βιομηχανιών. Γιατί το 1992 η εθνική ποσόστωση αγελαδινού γάλακτος μπορεί να ήταν 625.000 τόνοι και το 2003 να αυξήθηκε στους 700.000 τόνους και από το 2004 σε 820.000 τόνους, αλλά δεν αυξήθηκε και ο αριθμός των παραγωγών. Αντιθέτως, υπήρξε δραματική μείωση και οι εγκαταλείποντες εξαναγκάστηκαν να πουλήσουν τις ποσοστώσεις τους, κακήν κακώς, στους μεγάλους παραγωγούς.

Παράλληλα η συγκέντρωση της παραγωγής στα χέρια λίγων δεν επέφερε και βελτίωση της τιμής παραγωγού. Οι γαλακτοβιομηχανίες, αφού κράτησαν για χρόνια «παγωμένες» τις τιμές, από το 2005 και μετά άρχισαν να ρίχνουν τις τιμές παραγωγού στο αγελαδινό γάλα. Το κακό παράγινε για την τρέχουσα γαλακτοκομική περίοδο. Πάντως η μείωση των τιμών παραγωγού καθόλου τυχαία δεν έγινε, αφού το δρόμο άνοιξαν οι αποφάσεις της νέας ΚΑΠ. Τον Ιούνη του 2003 ψηφίστηκε μείωση της τιμής παρέμβασης για το βούτυρο κατά 25% μέχρι το 2007 και κατά 15% για το αποβουτυρωμένο γάλα μέχρι το 2006. Παράλληλα καθιερώθηκαν και κάποιες ψευτοαντισταθμίσεις, που για το 2004 ήταν 8,15 ευρώ/τόνο, το 2005 16,31 ευρώ/τόνο και το 2006 24,49 ευρώ/τόνο, οι οποίες από το 2007 γίνονται αποδεσμευμένες ενισχύσεις. Ολα αυτά μαζί, έδωσαν τη δυνατότητα στους γαλακτοβιομήχανους να ποδοπατήσουν τις τιμές παραγωγού. Κι εδώ φαίνεται εκτός των άλλων ότι όσο υπάρχουν βιομήχανοι και καπιταλισμός, είναι αυταπάτη το όνειρο να γίνει κανείς μεγάλος παραγωγός...

Από την άλλη, σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα παραμένει ελλειμματική σε αγελαδινό γάλα, αφού υπολογίζεται ότι οι ανάγκες της χώρας ξεπερνούν τους 1.200.000 τόνους. Κι αν η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος ξεπεράσει τους 820.000 τόνους θα υπάρχει και πρόστιμο συνυπευθυνότητας στους παραγωγούς!