Ολοι μιλάνε ανέξοδα για θεσμούς, νόμους, ισχύ εφαρμογής τους, σκάνδαλα, βρώμα, δυσωδία, αλλά εν τέλει την υπηρετούν και την ασχημαίνουν με αφόρητο κυνισμό, χωρίς ν' ανοίγουν, όχι συζήτηση, μήτε καν ψίθυρο για τον πολιτικό πυρήνα της. Είναι ουσιαστικά δημοκρατία και υπέρ ποιας και πώς ψηφοφορικής πλειοψηφίας;

Ομως, η μυθολογία της εποχής πλέκεται - εξαιρετικά αποτελεσματικά είναι η αλήθεια... στη συναινετική χειραγώγηση των μαζών, καθώς καταναγκάζονται να παίζουν ένα πολιτικό παίγνιο, αντί να δρουν και να ασκούν πραγματικά πολιτική εξουσία. Υπάρχουν ζητήματα που ανακύπτουν ακριβώς, επειδή η δημοκρατία ως ταξική και πλειοψηφικά ψευδής στον πυρήνα της, πρέπει να τα σκεπάζει με άγνοια, διαστρέβλωση των εννοιών και αποπροσανατολισμό των πολλών από τους κοινούς στόχους.

Η σημαία λόγου χάρη. Είναι σύμβολο κρατικής κυριαρχίας επισήμως, είναι παντιέρα σε άλλες περιπτώσεις, λάβαρο σε επαναστάσεις, ταυτότητα αλλού και σε κάθε περίπτωση φορέας ιστορικών και πραγματικών ατομικών και συλλογικών εμπειριών. Στην εποχή μας, αλλά και στη γέννησή της, η σημαία σβάστικα ήταν και παραμένει συνώνυμο της φρίκης. Σημαίνον και σημαινόμενο μαζί ναζισμού. Οι ...υπερασπιστές θα έκαιγαν στην πυρά, ακόμη και σήμερα, όποιον την κατέβαζε ή την πυρπολούσε. Τα ...θύματά της λυτρώνονται ακόμα κι όταν, έστω και σε ταινία, τη δουν να υποστέλλεται και να καίγεται.

Το περιεχόμενο της σημαίας δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε δεδομένο ως εξουσία. Το κάψιμο της αστερόεσσας των ΗΠΑ (που με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας που την υψώνει ως σύμβολο της κυριαρχίας της δεν απαγορεύεται καν στο εσωτερικό της) είναι πράξη αντίστασης στο περιεχόμενο του imperium που εκφράζει.

Αλλά το θέμα δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Στη νεοταξίτικη προπαγάνδα εξωραΐζουμε την έννοια σημαία κατά το πολιτικό δοκούν. Γιατί άμα σύμπασα η σκεπτόμενη ανθρωπότητα ταυτίζει το Γκουαντάναμο με τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τότε ευκολότερα διά της πυράς αποδεικνύεται το ομοιόμορφο με τη σβάστικα.