«Θέλουν να 'χουμε το κεφάλι σκυμμένο, μόνο να δουλεύουμε για να πλουτίζουν εκείνοι...»

«Οποιος τολμά και ρωτά πόσα λεφτά θα πάρει, τι συμβάσεις υπογράφει κλπ, είναι σα να ετοιμάζεται να φύγει. Από 1η Γενάρη έχει πέσει "γραμμή" για εντατικοποίηση». Ο Παναγιώτης Πολίτης δουλεύει σ' εργολάβο εδώ και 5 χρόνια. Ως γραμματέας του κλαδικού Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας, είναι από τους «συνδικαλιστές που 'χουν μπει στη μαύρη λίστα». Στις 4/12 ο Παναγιώτης απολύθηκε. Ωστόσο, η ΤΕΧΝΟΣΤΥΛ (σε συνεργείο της οποίας δούλευε) υποχρεώθηκε να τον επαναπροσλάβει μετά από την άμεση αγωνιστική παρέμβαση του ταξικού Συνδικάτου Μετάλλου και των εργατών της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Πειραιά όπου, όταν η εταιρεία ανέλαβε εργασίες επισκευής ενός πλοίου, πήρε τελεσίγραφο: «'Η παίρνεις πίσω την απόλυση ή προχωράμε σε απεργία διαρκείας».

Μετά τις απολύσεις του Γενάρη, οι εργολάβοι προσλαμβάνουν με τρίμηνες συμβάσεις, ενώ πριν ήταν αορίστου χρόνου. Οι μισθοί όσων δουλεύουν σ' εργολάβους μπορεί να 'ναι και τρεις φορές (!) μικρότεροι από τους μισθούς εργατών που είναι στο ίδιο πόστο, αλλά ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό.

«Ακούσαμε εργολάβο να λέει "αν δεν κάνεις υπερωρίες να μην ξαναρθείς"... Ενας έδιωξε ήδη κιόλας τρεις εργάτες». Κι αυτοί ακόμα οι πενιχροί μισθοί που περιμένουν οι εργάτες κάθε μήνα, καθυστερούν πολύ να φτάσουν στις οικογένειές τους: «Κάποιος εργολάβος έχει δώσει 500 ευρώ σε 50 μέρες. Κι οι άλλοι τα ίδια κάνουν». Υπάρχουν εργάτες που παίρνουν 670 ευρώ, χωρίς να 'χει σημασία αν δουλεύουν Κυριακή, αργία ή νύχτα.

Ολη αυτή η κατάσταση καθρεφτίζεται ακόμα και στο πώς κυλάει η καθημερινότητα στα γύρω χωριά. Η οικονομική «αλυσίδα» επηρεάζεται άμεσα από την πορεία της ΛΑΡΚΟ. Τους τελευταίους μήνες «η περιοχή έχει εμφανέστατα ερημώσει. Δε βγαίνει ο κόσμος έξω...». Ακόμα κι η ικανοποίηση βασικών αναγκών έγινε πιο δύσκολη.

«Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Οταν κάναμε απεργίες, έδιναν 50 ευρώ παραπάνω για να κάνουν άλλοι υπερωρίες. Δεν τους ένοιαζε να ξοδέψουν χρήματα, αρκεί να περάσουν τα αντεργατικά τους σχέδια...», εξηγεί ο Γιώργος Νυδριώτης, πρόεδρος του Συνδικάτου, ένας απ' όσους απολύθηκαν πρόσφατα.

«Σ' ένα τμήμα που πριν ήταν 5 άτομα, τώρα μπορεί να είναι 2, οπότε αυτοί πιέζονται να δουλεύουν και πιο γρήγορα». Υπάρχουν υπερωρίες που δε δηλώνονται. «Μπορεί να γίνει "ατύχημα" εκείνη την ώρα κι άντε ν' αποδείξεις μετά ότι ήσουν στη δουλιά...». Οι ίδιοι οι ρυθμοί της δουλιάς πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας μειώθηκαν δραματικά το τελευταίο διάστημα, είναι σχεδόν ανύπαρκτα. «Δε γίνονται έλεγχοι...».

Στις 26 του περασμένου Οκτώβρη ο 50χρονος Λεωνίδας Κάραλης έπεσε από την ηλεκτροκάμινο, όπου δούλευε χωρίς μέτρα ασφαλείας, για λογαριασμό της ΜΕΣΚΑ. Στις 7 του Νοέμβρη, ο σακατεμένος εργάτης ξεψύχησε στην Εντατική... Η διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου όχι μόνο επιχείρησε ν' αθωώσει τη ΛΑΡΚΟ, είπε κι ότι ενδιαφέρθηκε αφού... ήρθε γρήγορα το ασθενοφόρο. Στις 2/11 ένας ακόμα εργάτης από τη ΜΕΣΚΑ τραυματίστηκε σοβαρά όταν υποχώρησε τμήμα από σάπιο αγωγό απ' όπου περνούσαν δηλητηριώδεις ουσίες. Στις 10/1, ένας 60χρονος οδηγός (από συνεργείο του Σαββίδη) σκοτώθηκε στη διάρκεια μεταφοράς πρώτης ύλης στα μεταλλεία του Αϊ-Γιάννη, δυο μήνες πριν συνταξιοδοτηθεί. Εξακολουθεί να 'ναι άγνωστο αν και τι έλεγχοι γίνονται στα οχήματα και τα μηχανήματα.

Οι εργάτες αναμετρούνται καθημερινά με το θάνατο. Η ζωή τους μοιάζει να μην έχει καμιά αξία. «Θυμάμαι που έγραφε το βιβλίο που 'χει βγει για την απεργία του '77 για ένα "ατύχημα", στα τέλη του 1976. Σκοτώθηκε ένας εργάτης κι επειδή θα 'ρχόταν ο Μποδοσάκης να επιθεωρήσει το εργοστάσιο, έβαλαν το διαλυμένο του κορμί σ' ένα ασθενοφόρο και το 'κρυψαν πίσω από μια ελιά. Ούτε τη γυναίκα του δεν άφηναν να βγει απ' το σπίτι της, να βρει το άψυχο σώμα του άντρα της...».

«Για να δουλέψει σήμερα κάποιος στη ΛΑΡΚΟ πρέπει να κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω του. Αν πάει κόντρα στο κατεστημένο...», σημειώνει όλο νόημα ο Σταύρος Ανδριώτης. Ο Σταύρος συμπορεύτηκε με τους συναδέλφους του στους αγώνες όλων των προηγούμενων μηνών. Στάθηκε στην πύλη και περιφρούρησε τις αποφάσεις για απεργία. Για να «λυγίσει», τον περασμένο Νοέμβρη και μέσα σε περίοδο κινητοποιήσεων, ο εργοδότης του μίλησε για «μείωση προσωπικού» και τον απέλυσε. «Και την επομένη έκαναν προσλήψεις»...

Σήμερα, ο Σταύρος δουλεύει πάλι στη ΛΑΡΚΟ, σε συνεργείο της ΜΕΣΚΑ. Δουλεύει 30 μέρες το μήνα, σε ηλεκτροκάμινο. Κι επιμένει: Ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος για να διασφαλίσουν οι εργάτες ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς. Οπως και ο Νεκτάριος Μαστροθανάσης, που απολύθηκε στις αρχές Γενάρη, αφού έβαλε υποψηφιότητα με το συνδυασμό της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης», που οι μεταλλεργάτες του νομού ανέδειξαν ξανά στο «τιμόνι» του ταξικού συνδικάτου: «Πρέπει να συνεχίσουμε ν' αγωνιζόμαστε, για να καταφέρουμε ό,τι δικαιούμαστε...» τονίζει κι εξηγεί γιατί έκανε κάτι που ήξερε ότι θ' αποτελούσε πρόκληση για την εργοδοσία: «Βαρέθηκα την κοροϊδία που υπήρχε εκεί μέσα, το κλέψιμο, την εκμετάλλευση...»!