Σε «διευκρινίσεις» προς τους Αμερικανούς προχώρησε τη βδομάδα που μας πέρασε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σ. Λαβρόφ, λίγο μόλις καιρό μετά την αιχμηρή ομιλία του Β. Πούτιν στο Μόναχο. Αμέσως μετά, ο διευθυντής της υπηρεσίας Εθνικής κατασκοπίας (NSA) των ΗΠΑ, Μάικλ Μακόνελ, μιλώντας στην αρμόδια επιτροπή της αμερικανικής γερουσίας για τους εξοπλισμούς, παρατήρησε πως «η ρωσική θέση μαλάκωσε». Από τη μεριά της, η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ, Κοντολίζα Ράις, μιλώντας σε τηλεοπτικό πρόγραμμα των ΗΠΑ, δήλωσε πως «η Ρωσία δεν είναι Σοβιετική Ενωση και εμείς θα πρέπει αυτό να το συνειδητοποιήσουμε. Συνεργαζόμαστε με τους Ρώσους σε πολλά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων της Β. Κορέας, του Ιράν και προσπαθούμε να αποτρέψουμε την απειλή της τρομοκρατίας».

Οι εξελίξεις αυτές έχουν ξεχωριστή σημασία, ιδιαίτερα μπροστά στις φιλοπόλεμες «κραυγές» των ΗΠΑ και στις απειλές που εκτοξεύουν κατά του Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Οπωσδήποτε ένα άρθρο του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Σ. Λαβρόφ, στην εφημερίδα «Washington Post», δε θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια «μεταστροφή» στην αρχική αντίδραση των ΗΠΑ, που υπήρξε μετά την ομιλία του Πούτιν. Στην πραγματικότητα, όπως παραδέχτηκε ο «αρχικατάσκοπος» των ΗΠΑ στην παραπάνω σύσκεψη: «Ειλικρινά όσοι παρακολουθούσαν την παλιά ΕΣΣΔ και τώρα παρακολουθούν τη σημερινή Ρωσία, εκπλαγήκανε (σημ. από την ομιλία Πούτιν στο Μόναχο), αλλά όταν την εξετάσαμε δε βρήκαμε σ' αυτήν κάτι το σημαντικά νέο, αλλά απλώς για πρώτη φορά όλα είχαν συγκεντρωθεί με τέτοιον τρόπο και διακηρύχτηκαν με τέτοιο τρόπο».

Αυτό τόνισε στο άρθρο του και ο Σ. Λαβρόφ! Οπως υπογράμμισε, στην ομιλία του Πούτιν «δεν υπήρχε κάτι το νέο, ή κάτι που δεν το έχουμε κουβεντιάσει απευθείας με την κυβέρνηση Μπους». Ο Πούτιν απλώς επανέλαβε ότι «ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει σε συνθήκες επιβολής κάποιας χώρας (!) οι μονόπλευρες ενέργειες της οποίας όχι μόνο δεν επιλύουν κάποια προβλήματα, αλλά τα βαθαίνουν και δημιουργούν νέες εστίες έντασης».

Τόνισε πως η «σύγχρονη» και «δημοκρατική» Ρωσία σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί ένα νέο «ψυχρό πόλεμο» με τις ΗΠΑ. Αντίθετα, «η Ρωσία είναι έτοιμη να εργαστεί με τις ΗΠΑ στη βάση της ισοτιμίας και του αμοιβαίου σεβασμού» και προσθέτει πως «σήμερα η Ρωσία είναι έτοιμη να παίξει ένα θετικό ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις και να ενσωματωθεί στην παγκόσμια οικονομία, γι' αυτό και είναι μη εποικοδομητική κάθε είδους διαφωνίας μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσιγκτον να οδηγεί στο να αντιμετωπίζεται η Ρωσία ως εχθρικό κράτος».

Οι ανταγωνισμοί που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία για τον έλεγχο των κρατών της λεγόμενης «Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών», των αγορών τους, του πλουτοπαραγωγικού δυναμικού τους και τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς τους, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει και την κοινή στρατηγική που μπορούν να διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστές απέναντι σε διάφορα ζητήματα, όπως π.χ. το χτύπημα των λαϊκών κινημάτων, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας». Ετσι ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών υπενθύμισε τις «υπηρεσίες» της χώρας του σε διάφορα ζητήματα, που ενώ έχει διαφορετικές θέσεις όσο αναφορά το «χειρισμό», επί της ουσίας συμμετέχει στην κοινή στρατηγική. Ως τέτοια ανέφερε τα ζητήματα της ΛΔ Κορέας, του Ιράν και άλλες αποφάσεις στα πλαίσια των «G8».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ρωσικών «υπηρεσιών» είναι η στάση στο ζήτημα του Ιράν, που ενώ από τη μια προτείνει μια «διαχείριση» του ζητήματος που είναι αντίθετη μ' αυτήν που ακολουθούν οι ΗΠΑ, την ίδια ώρα προωθεί τη θέση πως μόνο μια ομάδα κρατών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία) θα πρέπει να έχει πλήρη πρόσβαση στην πυρηνική ενέργεια. Σ' αυτήν την κατεύθυνση ως «καλός χωροφύλαξ» δεν κάνει κάτι άλλο από το να «προτείνει» στο Ιράν να σταματήσει τις προσπάθειες εμπλουτισμού του ουρανίου και να αποδεχτεί την ίδρυση «διεθνών κέντρων εμπλουτισμού», (που θα δημιουργήσουν οι πυρηνικές «δυνάμεις») και στα οποία θα καταφεύγει το Ιράν και άλλες χώρες για τον εμπλουτισμό του ουρανίου που θα χρησιμοποιούν για ειρηνικούς σκοπούς. Με αυτόν τον τρόπο θεωρεί πως θα κρατήσει «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», δηλαδή και τα ρωσικά μονοπωλιακά συμφέροντα στο Ιράν (που κινδυνεύουν από την επιθετικότητα των ΗΠΑ) και τα συμφέροντα των διεθνών μονοπωλίων (μεταξύ αυτών και των ρώσικων κι αμερικάνικων) που εμπορεύονται την ειρηνική πυρηνική ενέργεια.

Οπως όμως σημείωνε πριν ένα χρόνο η ΚΕ του ΚΚΕ σε σχετική της απόφαση: «Οι διεθνείς και περιφερειακοί οργανισμοί που υπάρχουν σήμερα, αποτυπώνουν ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων στον έλεγχο των αγορών των πρώτων υλών, των πηγών και των δρόμων ενέργειας. Στοχεύουν στον ασφυκτικό έλεγχο ενός μεγάλου μέρους κρατών, που είτε δεν ανήκουν οργανικά στις συμμαχικές ενώσεις τους είτε έχουν κάποιες αντιστάσεις, καθένα για τους δικούς του λόγους. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας των Διεθνών Συμφωνιών για τα πυρηνικά όπλα. Αλλωστε, αυτές οι συμφωνίες δεν απέτρεψαν τις ΗΠΑ από την ανάπτυξη νέων πυρηνικών όπλων, ιδιαίτερα στην τελευταία 15ετία. Και από αυτή τη σκοπιά, αξίζει να επισημάνουμε ξανά το ρόλο αναχαίτισης που έπαιζε το σοσιαλιστικό σύστημα και η ΕΣΣΔ τις προηγούμενες δεκαετίες.

Δε νομιμοποιείται καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένας διεθνής οργανισμός να διατυπώνει αποφάσεις κατά λαών, να επεμβαίνει, να καθορίζει ποιος επιτρέπεται να έχει και ποιος όχι πυρηνική ενέργεια», πολύ περισσότερο που όπως είναι γνωστό «και άλλα κράτη (Ισραήλ, Πακιστάν) διαθέτουν όχι απλά πυρηνική ενέργεια, αλλά και πυρηνικά όπλα και ουδέποτε δέχτηκαν να ελεγχθούν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις τους»¹.

Η παραπάνω πρόταση της Ρωσίας θα μπορούσε στην πραγματικότητα να γίνει αποδεχτεί από τις ΗΠΑ, αν το ζήτημα στο Ιράν ήταν μόνο η χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Οπως όμως τονίζεται στην περσινή απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ: «Στην πραγματικότητα, η κρίση με το Ιράν σχετίζεται ελάχιστα έως καθόλου με το πυρηνικό του πρόγραμμα(!) Το Ιράν στην ουσία βρίσκεται στο στόχαστρο λόγω της μεγάλης γεωστρατηγικής του σημασίας και των ενεργειακών του πηγών. Η κομβική γεωγραφική του θέση εμπλέκεται με αγωγούς ενέργειας που θα εξασφάλιζαν τη συντομότερη και πιο οικονομική μεταφορά υλών ενέργειας από τη Ρωσία και τις παρακείμενες στην Κασπία χώρες προς Ανατολάς, δηλαδή προς Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιαπωνία, αλλά και προς την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ ανησυχούν ιδιαίτερα για τον αυξανόμενο ρόλο της Κίνας, η οποία έχει αποκαταστήσει ένα δίαυλο με τις ενεργειακές πηγές του Ιράν, λόγω των αυξανόμενων αναγκών της και επιδιώκουν την αναστολή του. Το ίδιο επιδιώκουν και σε σχέση με τη Ρωσία. Στόχος των ΗΠΑ είναι ο πλήρης έλεγχος κρατών που είτε διαθέτουν ενεργειακές πηγές, π.χ. Ιράκ και κράτη του Καυκάσου, είτε αποτελούν δρόμους διακίνησης πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ινδία, όπως είναι το Αφγανιστάν»².

Τα παραπάνω βεβαίως και είναι γνωστά στο Κρεμλίνο και από εδώ απορρέει και η επίμονη απαίτηση προς την Ουάσιγκτον να σταματήσει μόνη της να κρατά το «μαχαίρι και το πεπόνι» στις διεθνείς υποθέσεις.

Οπως σημείωσε ο Σ. Λαβρόφ στο προαναφερόμενο άρθρο του, η Ρωσία «αναδύεται από τις στάχτες του '90» και επιδιώκει μαζί και μ' άλλες νεο-ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις να παίξει σημαίνοντα ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις, γι' αυτό και τάσσεται υπέρ «ενός δημοκρατικού κόσμου, στον οποίο η ισχυρή Ρωσία θα συνυπάρχει μαζί με τις ισχυρές ΗΠΑ, την ισχυρή Ευρώπη, την ισχυρή Κίνα, την ισχυρή Ινδία και Βραζιλία και τις άλλες χώρες».

Επειδή όμως αυτό το νέο διεθνές «στάτους», που διεκδικεί η Μόσχα από την Ουάσιγκτον, δε διασφαλίζεται μόνο με την οικονομικο-πολιτική ισχύ των ρωσικών μονοπωλίων, αλλά απαιτούνται και τα στρατιωτικά «δόντια», το Κρεμλίνο προτίθεται άμεσα να προχωρήσει στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των πυραυλικών και αντιπυραυλικών του δυνάμεων και στην κατασκευή νέων όπλων «5^ης γενιάς», σύμφωνα με τον ο Σ. Ιβανόφ, Α` Αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης, κι επίδοξο αντικαταστάτη του Πούτιν στον προεδρικό θώκο μετά το 2008.

1. Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Για τη διεθνή κατάσταση. Με αιχμή τη Μέση Ανατολή και το Ιράν. Η θέση της Ελλάδας στην περιοχή. Η απάντηση του ΚΚΕ. 19 Μάη 2006.

2. Στο ίδιο