Ολόκληρο τον 17ο αιώνα και στις αρχές του 18ου αιώνα, χιλιάδες εξαθλιωμένοι μετανάστες από την Ευρώπη περνούσαν τον Ατλαντικό ωκεανό, και «έφταναν» κακήν κακώς, όσοι ζούσαν στην Αμερική. Πολλές αποικίες ιδρύονται από αγγλικές καπιταλιστικές εταιρείες, όπως η Βιρτζίνια, η Μασαχουσέτη. Στις αποικίες Νιού-Χέιβ, Κονέκτικατ, Νιού Χαμσάιρ, Μέιν, Μέριλαντ, Καρολίνες, Πενσυλβάνια, οι ντόπιοι φεουδάρχες, κατ' εντολήν της αγγλικής αριστοκρατίας, μετέφεραν εξαθλιωμένους δούλους απ' τη Σιέρα Λεόνε και το Μάλι της Δ. Αφρικής. Στην αγορά των δούλων που γινόταν με τον τόνο, συμμετείχαν τραπεζίτες, βάζοντας ενέχυρο υπερκερδών όσο «ζούσαν» και εργάζονταν οι δούλοι... Οι πεινασμένοι μετανάστες της Ευρώπης ταξίδευαν για βόρεια Αμερική. Σε μικρά, απελπιστικά υπερφορτωμένα πλοιάρια κατά την οδύσσεια του ταξιδιού, που κρατούσε μέχρι 17 βδομάδες, κάτω από άθλιες συνθήκες ξεψυχούσαν πριν φτάσουν στη «Νήσο Ελις». Στη θάλασσα τους περίμεναν οι καρχαρίες, όταν θαλασσοπνίγονταν. Στη στεριά τους περίμεναν οι καπιταλιστικοί καρχαρίες...

Στα στρατόπεδα προσφύγων μόλις έφταναν, τους περίμενε η διαλογή, για το ποιος είναι «ικανός» να δουλέψει... Οι αδύνατοι, έφθιναν τα αδύνατα κορμιά τους, από τις αρρώστιες... Εκεί, όπου οι κουάκεροι με τη «φιλανθρωπία τους», τις προσεχτικές οικονομικές μελέτες τους το - εμπορικό - «επαγ-γελματικό τους δαιμόνιο», έφερναν μετανάστες από τις Σκοτία - Ιρλανδία, για ένα πιάτο φαγητό κατά τη μεταφορά τους, με το «περίφημο» πλοίο «Μέι-φλάουερ» (Λουλούδι του Μάη), πέθαιναν κατά χιλιάδες, στο Πλίμουθ. Οι εκμεταλλευτές τους ήταν οι ηγέτες του πουριτανικού δόγματος. Οταν κάποιοι τολμηροί ζητούσαν στοιχειώδη δικαιώματα: ύπνο, περισσότερο φαγητό, ελάχιστη ξεκούραση την Κυριακή, δέχονταν βουρδουλιές. Στο λιμάνι του Πλίμουθ, με τους φοβερούς χειμώνες, άφηναν τα κόκαλά τους όσοι ζητούσαν ελευθερία...

Ενας χρονογράφος εκείνης της περιόδου, έγραφε για την Αμερική: «Ο αγέρας μύριζε στους απέραντους κήπους, τους φρεσκοανθισμένους. Μια απέραντη έκταση, η Αμερική, με παρθένα δάση. H αφθονία, η ποικιλία των δέντρων, η γη μας μπορεί να θρέψει όλον τον κόσμο. Ενας αληθινός θησαυρός». Αυτή η αφθονία που βρισκόταν σε τόση αντίθεση με τη φτώχεια, γέμιζε με πόνο τις καρδιές των κατατρεγμένων μεταναστών. Δημιούργησε το πρόβλημα της δουλείας, την «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά».

Σε εκατομμύρια ανθρώπους, φαινόταν αδιανόητο στο αγγλικό - αμερικανικό κατεστημένο, να έχουν πρόσβαση (τροφή)! Στα πλούσια λιβάδια τους, άνθιζε η εκμετάλλευση, η δουλεία... Εκεί καθώς περνούσαν τα χρόνια, η αντίθεση των συμφερόντων μεταξύ Βορρά - Νότου, γινόταν ολοένα και πιο προφανής. Οι Νότιοι έβλεπαν με αγανάκτηση τους Βόρειους καπιταλιστές να θησαυρίζουν από το εμπόριο του βαμβακιού... Τη δικαιολογούσαν οι Νότιοι καπιταλιστές! Μαζί με τον κλήρο, «ευλογούσαν» το «θεσμό της δουλείας». Τόνιζαν πως οι σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας, ήταν πιο «ανθρωπιστικές», με το σύστημα της δουλείας παρά με το σύστημα, «μεροκάματο του τρόμου». Και οι δύο εκμεταλλευτές, φρόντιζαν για το «καλό των Νέγρων»... όπως γίνεται τώρα, για τους εξαθλιωμένους μετανάστες στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ.