Ετσι η φτώχεια διδάσκεται ως αρρώστια, ατυχία, φυσικό φαινόμενο, μοίρα που σε γεννάει σε πτωχή κι όχι ματσωμένη τάξη. Ακόμα κι έτσι δεν αντιμετωπίζεται ποτέ προληπτικά, ούτε και σαν το AIDS, εκτός από το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, όπου οι τωρινές γενιές κυνικότατα διδάσκονται το «θεμελιώδες» δίλημμα: Μπορούν να γίνουν όλοι δούλοι των πλουσίων ή να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι ακόμα και τη μάνα που τους γέννησε.

Ο ιδρώτας των εργαζομένων, «χρυσός» για τους εκμεταλλευτές, τοκιζόμενος στην αγορά και ποτέ αναγνωρισμένος ως αξία γι' αυτόν που τον παράγει, εκχυδαΐζεται στη νοηματική Βαβέλ του 21ου αιώνα ακριβώς επειδή αποϊδεολογικοποιείται. Γράφω και ξαναγράφω για τους κινδύνους που συνεπάγεται η άγνοια της δύναμης των βιομηχανοποιημένων μαζικών μέσων πληροφόρησης, επειδή σύντροφοι αυτό το «άυλο» προϊόν έχει δύναμη πυρηνικών όπλων που ξαπλώνουν καθημερινά μυριάδες μυαλά και ψυχές σ' ένα συναινετικό κώμα. Το καπιταλιστικό κράτος του 21ου αιώνα έχει οπλοστάσιο διαφορετικό από αυτό που είχε στις αρχές του 20ού αιώνα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ή διαστρεβλωτικά - για το τρίπτυχο της αστικής επανάστασης - τυχαίο το πέρασμα της λεγόμενης Τέταρτης Εξουσίας (ΜΜΕ) στη θέση μιας ιεραρχημένης πρώτης υπερεξουσίας που οριοθετεί, διαχειρίζεται και εν τέλει ελέγχει τις τρεις άλλες.

Κοντολογίς τα ασφαλιστικά δικαιώματα εκχωρούνται σε ταμεία που νομοθετημένα πλέον δεν είναι παρά λογαριασμοί αφεντικών, κάτι σα θησαυροφυλάκιο του «χρυσού ιδρώτα» που... ατυχώς διέρρηξαν διεφθαρμένα αφεντικά και υπηρέτες του κεφαλαίου. Με τέτοια... αντιπολίτευση και κρεμασμένα στο σύρμα των «σκανδάλων» τοκοφόρα σκάνδαλα κι άπλυτα του συστήματος τα δικαιώματα στη σύνταξη γίνονται εξαιρετικά γρήγορα, βίαια κι αποτελεσματικά καταναλωτικό προϊόν σε ριάλιτι σόου. Το αίμα του ιδρώτα νερό δε γίνεται στην εικονική πραγματικότητα του ψευτοσυνδικαλισμού.