Η«Απασχόληση και επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό», μέσω των πόρων του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, είναι μία από τις ενότητες συζήτησης στον ψευδεπίγραφο «κοινωνικό διάλογο» για τις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση δε χάνει ευκαιρία να αναφέρεται στις χρηματοδοτικές «διευκολύνσεις» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διευκολύνσεις, όμως, για ποιον και γιατί; Πέρα από κάθε αμφιβολία, η Ευρωπαϊκή Ενωση οικοδομεί τα χρηματοδοτικά της σχέδια στη βάση εξυπηρέτησης των κατευθύνσεών της και αυτές οι κατευθύνσεις, εξίσου αναμφισβήτητες, έχουν να κάνουν με την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, από πλούτο που παράγεται με τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Από αυτές τις κατευθύνσεις δε θέλει να ξεφύγει η κυβέρνηση. Δεν έχει και κανένα λόγο, εξάλλου, να έρθει σε αντίθεση με την πολιτική της. Ετσι, περιχαρής ο υπουργός Εργασίας ανακοίνωνε ότι θα δαπανηθούν 2,2 τρισ. δραχμές στις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας μέσα από την «ανάπτυξή» τους, η οποία θα προέλθει από την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητάς» τους, υποτίθεται. Δεδομένο είναι ότι η κυβέρνηση δε θα μπορούσε να απαντήσει, αν τη ρωτούσαν, πόσες θέσεις εργασίας δημιούργησαν οι τεράστιες χρηματοδοτήσεις επιχειρήσεων, στις οποίες επιδόθηκε με ανάλογα προσχήματα τα προηγούμενα χρόνια. Για το μέσο άνθρωπο, όμως, δε γεννάται καν αυτό το ερώτημα, καθώς κανείς απλός άνθρωπος και εργαζόμενος δεν αμφιβάλλει ότι από τα λεφτά που δίνονται στους επιχειρηματίες, τίποτα δεν κερδίζει αυτός.

Τα περί επιδοτήσεων και ανάπτυξης για τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι φτηνά προσχήματα για τη δικαιολόγηση της προκλητικής ενίσχυσης των βιομηχάνων, για να ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους σε μέτρα που αποφασίζονται στο όνομά τους, αλλά στρέφονται εναντίον τους. Πολύ απλά, όταν τα κυβερνητικά στελέχη και οι βιομήχανοι αναφέρονται στις έννοιες «απασχόληση» και «ανθρώπινο δυναμικό», έχουν στο μυαλό - και στη δράση - τους την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Στο «χορό» έχουν μπει και οι συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Υιοθετούν τη φρασεολογία, αλλά και τη σκοπιμότητα της χωρίς όρια χρηματοδότησης των βιομηχάνων. Αναλαμβάνουν να κάνουν τις δικές τους μελέτες στην κατεύθυνση της «καλύτερης» διαχείρισης των πόρων, δέχονται απερίφραστα τη συλλογιστική της «ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστικότητας». Υπονομεύουν έτσι τα συμφέροντα των εργαζομένων, αποπροσανατολίζουν με τη σειρά τους και εδραιώνουν με την τακτική τους τη σύγχυση στην εργατική τάξη.