Ο φίλος μου ήταν, μάλλον, αγανακτισμένος. Πιστός χριστιανός και τακτικά εκκλησιαζόμενος, νιώθει - μου λέει - μεγάλη απογοήτευση βλέποντας, ακόμα κι αυτές τις άγιες μέρες, την εκκλησιά άδεια. «Μεγάλη Βδομάδα και στους ναούς έρχονται μόνο λίγα γεροντάκια», παραπονιέται, «χάλασε ο κόσμος, θα "μας κάψει" ο Θεός». Δε θέλω να τον κακοκαρδίσω. Καταλαβαίνω ότι η στενοχώρια του είναι αληθινή. Και μπορεί να πιστεύω σε διαφορετική κοσμοθεωρία, να διαφωνώ με την θρησκευτική αντίληψη για τον κόσμο και να εξεγείρομαι με τον θρησκευτικό δογματισμό, αλλά αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα να θρησκεύεται και σέβομαι όλους τους θρησκευόμενους. Δεν άντεξα, όμως, και τον ρώτησα: «Και γιατί να πάει ο νέος άνθρωπος στην εκκλησιά;». Την είχε έτοιμη την απάντηση: «Επειδή είναι αμαρτωλός και έχει ανάγκη να σώσει την ψυχή του».

Σταμάτησα εκεί τη συζήτηση, αν και είχα να του πω πολλά. Οτι η «αμαρτία» δεν είναι «προικώο ένδυμα», που φορά ο άνθρωπος από γεννησιμιού του, αλλά «επίκτητη φορεσιά» που ενεδύεται αργότερα. Και δε συνδέεται με το βαθμό της πίστης του σε κάποιο Θεό, αλλά με τις πράξεις του έναντι των συνανθρώπων του. Οτι, ανέκαθεν και σήμερα, η θρησκεία κάνει πως ενδιαφέρεται για την ψυχή, αλλά πολλοί από τους εκπροσώπους της κοιτάζουν μόνο την κοιλιά. Λέει πως νοιάζεται για το φτωχό και συμπάσχει με τον αδικημένο, αλλά ευλογεί την αδηφαγία του πλούσιου και συγχωρεί την αδικία του εκμεταλλευτή. Υπόσχεται ουράνιους παραδείσους, αλλά συμβάλλει στη διατήρηση της γήινης κόλασης. Προβάλλει ως νέα και μοναδική Αλήθεια ένα παλιό κι απατηλό Ψεύδος.

Θα του έλεγα ότι αυτό που προέχει, σήμερα, για τον άνθρωπο, και ιδιαίτερα για το νέο, είναι να «σώσει το μυαλό του». Σ' αυτό επιτίθενται «Θεοί και Δαίμονες». Για να το «νεκρώσουν» για πάντα και να μην «αναστηθεί» ποτέ. Να τον μετατρέψουν σε άβουλο και άπραγο ον, χωρίς νόηση, δίχως σκέψη, έρμαιο στις διαθέσεις τους και υποχείριο στα σχέδιά τους. Τη σωτηρία του ο αδικημένος και διωκόμενος δε θα τη βρει στην «εκκλησιά της προσευχής», αλλά στο «στίβο της αντίστασης». Αποτελεσματικό «όπλο» του δεν είναι η πίστη στο Θεό, αλλά η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Ανθρώπου. Η επίθεσή τους δεν αντιμετωπίζεται με το θρησκευτικό κήρυγμα «μετάνοιας και συγχώρεσης», αλλά με την πολιτική συνειδητοποίηση της κοινωνικής αναγκαιότητας για έναν διαφορετικό και καλύτερο κόσμο.

Κ αι για να του μιλήσω στη «γλώσσα» του, θα του έλεγα πως η «Σταύρωση», πράγματι, θα οδηγήσει στην «Ανάσταση», αλλά αυτή δε θα 'ναι στους ουρανούς. Την περιμένουμε επί Γης κι αγωνιζόμαστε να 'ρθει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και δε θα 'ναι «ανάσταση νεκρών», αλλά «επανάσταση ζώντων». Αυτή είναι η δική μας ακλόνητη Πίστη. Αυτό είναι το δικό μας ανεξίτηλο Οραμα. Αυτός είναι ο δικός μας μελλοντικός Παράδεισος. Κι όσοι πιστοί, προσέλθετε...