Μ' αφορμή το ερχόμενο Πάσχα, τη μεγάλη γιορτή των Χριστιανών, σκέφτομαι το ρόλο που συνεχίζει να παίζει η θρησκεία στην εποχή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, αλλά και της επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το δίλημμα που προβάλλεται σήμερα από τους επικυρίαρχους της Γης είναι «Χριστός ή Μωάμεθ». Ενα δίλημμα, εκ πρώτης όψεως, θρησκευτικό και, εν πολλοίς, παρωχημένο, μέσα από το οποίο, όμως, προωθείται η λογική και η πρακτική της βίαιης αντιπαράθεσης των πολιτισμών, που αναπτύχθηκαν στη βάση αυτών των δυο μεγάλων θρησκευτικών ρευμάτων. Η προσπάθεια να επιβληθεί ως αναντίρρητη αλήθεια το μέγα ψεύδος περί πολιτιστικής ανωτερότητας της χριστιανικής Δύσης έναντι της ισλαμικής Ανατολής δεν αφορά, βεβαίως, το αποτέλεσμα μιας σύγκρισης ανάμεσα στα κηρύγματα του Χριστού και στις προφητείες του Μωάμεθ. Γίνεται για να αιτιολογηθούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ισχυρής Δύσης για τη λεηλάτηση του πλούτου της ανίσχυρης Ανατολής.

Η θρησκεία, λοιπόν, χρησιμοποιείται για την ευόδωση των σχεδίων των ισχυρών και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλουσίων. Ετσι γινόταν πάντα, με αποτέλεσμα να μην υλοποιηθούν ποτέ τα κηρύγματα του Χριστού για «επί Γης ειρήνη» - το αποδεικνύει το γεγονός ότι κοντά στα 2.000 χρόνια από τη σταύρωσή του, στον τόπο όπου εκείνος μαρτύρησε, μαρτυρούν σήμερα τα παιδιά της Παλαιστίνης - και οι προφητείες του Μωάμεθ, για έξοδο των ανθρώπων από τη φτώχεια και την αδικία. Απ' αυτή την άποψη, η «αντιπαράθεση» Τζορζ Μπους - Μπιν Λάντεν δεν αφορά σε θρησκευτικές διαφορές ή πολιτιστικές αναφορές, αλλά αποτελεί το πρόσχημα για να εξαπολυθεί η «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία, με στόχο την υποδούλωση των πάντων στην ιμπεριαλιστική «Νέα Τάξη».

Στο όνομα του Χριστού εξακολουθούν να γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας και στο όνομα του Μωάμεθ συνεχίζεται το αδιέξοδο ξόδεμα πολύτιμων ανθρώπινων ζωών. Η πίστη σε κάτι το ανώτερο και το ηθικό - μια εγγενής και αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου, συνυφασμένη με την απαντοχή και την ελπίδα του για το καλύτερο - μετατρέπεται σε δαυλό ανεξέλεγκτου φανατισμού και σε αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης. Γι' αυτή τη διατρέβλωση δεν ευθύνονται οι πιστοί και οι μετέχοντες και λιγότερο φταίνε οι παπάδες και οι μουλάδες. Το «κακό» δεν κατοικεί στις εκκλησιές και δεν περιφέρεται στα τζαμιά. Εκεί μπορείς να βρεις ξεγελασμένους, αλλά και αγνούς και τίμιους ανθρώπους.

Ας μην αναζητήσει κανείς τα αίτια στο «αμάρτημα» των πρωτοπλάστων, που ανάγκασε τον Θεό να στείλει το γιο του για να σώσει τους αμαρτωλούς, ούτε στο «λάθος» της εκδίωξης από τη Μέκκα στη Μεδίνα, που έδωσε την ευκαιρία στον Αλλάχ να μετατρέψει έναν οδηγό καραβανιών σε μεγάλο προφήτη. Η μεγάλη ευθύνη βαρύνει εκείνους που σκαρφίστηκαν τη θρησκεία και την τοποθέτησαν στο μυαλό των ανθρώπων, για να τους μετατρέψουν σε υποχείριά τους. Κι αυτοί είναι άνθρωποι, δεν είναι θεοί. Είναι οι παντός είδους και κάθε εποχής εκμεταλλευτές - δουλοκτήτες, φεουδάρχες και καπιταλιστές - που σταύρωναν και σταυρώνουν. Και θα λείψουν οι εκμεταλλευτές, όταν αναστηθούν οι φτωχοί κι οι αδικημένοι και διεκδικήσουν την «αιώνιον βασιλείαν»...