Ο ελληνικός καπιταλισμός τα τελευταία 14 χρόνια έχει επιτύχει υψηλές επιδόσεις, που μόνο με τις δεκαετίες του 1950 και 1960 μπορούν να συγκριθούν. Ο μέσος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ ανήλθε στο 4,1%, οι αναπτυξιακές επιδόσεις ήταν από τις καλύτερες στην ευρωζώνη, η παραγωγικότητα κατά μέσο όρο σημείωσε αύξηση 2,5%, ωστόσο απαιτούνται περαιτέρω μέτρα αντιμετώπισης των μακροοικονομικών ανισορροπιών και του δημοσιονομικού προβλήματος. Στόχος η διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη. Ετσι, στα πλαίσια αντιμετώπισης των μελλοντικών προκλήσεων, θα πρέπει να επιλυθούν προβλήματα, όπως το Ασφαλιστικό (όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να περικοπούν όλες οι πρόωρες συντάξεις) και οι ...υψηλές δαπάνες υγείας, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, οι ...στρεβλώσεις στις αγορές εργασίας και προϊόντων, ενώ στην κατεύθυνση της μείωσης του πληθωρισμού, οι κοινωνικοί εταίροι θα πρέπει να συμφωνήσουν σε αυξήσεις μισθών οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την εξέλιξη της παραγωγικότητας, το επίπεδο της ανεργίας και την ανταγωνιστικότητα ως προς το επίπεδο των τιμών... Εν ολίγοις θα πρέπει να συνεχιστούν οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις σε ευρύ φάσμα της οικονομίας...

Αυτό το ...σύνηθες μείγμα λιτότητας προτείνει και πάλι, με την ετήσια έκθεσή του, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Ν. Γκαργκάνας, ως απάντηση στο ερώτημα πώς ο ελληνικός καπιταλισμός θα μπορέσει να επιτύχει διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη. «Διατηρήσιμη ανάπτυξη», η οποία περνάει μέσα από την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της εργασίας, ώστε να επιτευχθεί εσαεί η διατηρήσιμη κερδοφορία του κεφαλαίου. Για μια ακόμη φορά, η Τράπεζα της Ελλάδος, παραθέτοντας μια σειρά στατιστικά στοιχεία τα οποία περιστρέφονται γύρω από την εξέλιξη του λεγόμενου «κόστους εργασίας» - τα καπιταλιστικά κέρδη βρίσκονται σταθερά στο περιθώριο των ερευνών της - διαπιστώνει «χειροτέρευση της ανταγωνιστικότητας ως προς τις τιμές», την οποία δικαιολογεί από τα υψηλά ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών και του εμπορικού ισοζυγίου.

Σε άλλο δε σημείο η έκθεση κάνει λόγο για «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Ελλειμμα, το οποίο αποδίδει στις αδυναμίες του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των αγορών, σε ρυθμίσεις που παρεμποδίζουν τον ανταγωνισμό, την ευελιξία των αγορών εργασίας και προϊόντων, στο υψηλό κόστος της επιχειρηματικότητας, στη σχετικά υψηλή φορολογική επιβάρυνση... Ζητά δηλαδή γενικό σάρωμα και νέα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου.

Για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος, παράλληλα με την επίτευξη υψηλών δημοσιονομικών πλεονασμάτων (σκληρότερη λιτότητα), ζητά «την έγκαιρη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης», στο όνομα πάντα της αντιμετώπισης του προβλήματος της γήρανσης του πληθυσμού. Ως ...συμβολή στο διάλογο για την Κοινωνική Ασφάλιση, η Τράπεζα «προτείνει» μέτρα «που θα αφορούν περαιτέρω παραμετρικές και οργανωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα και την ανάπτυξη κεφαλαιοποιητικών στοιχείων», αλλά και «ο εξορθολογισμός των προϋποθέσεων θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος». Με άλλα λόγια, «προτείνει» περικοπές στις πρόωρες και τις αναπηρικές συντάξεις, την επανεξέταση του καθεστώτος των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων κλπ.

Επενέρχεται επίσης στο θέμα του τραπεζικού δανεισμού με... συστάσεις προς τα νοικοκυριά, τα οποία «θα πρέπει να σταθμίσουν προσεκτικά τις δυνατότητές τους για εξυπηρέτηση των δανειακών τους υποχρεώσεων, λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τις οικονομικές τους προοπτικές, καθώς και το ενδεχόμενο περαιτέρω αύξησης των επιτοκίων».

Προτείνει επίσης μέτρα αύξησης της απασχόλησης (όπου αναπαράγει τις γνωστές κοινοτικές συνταγές), τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, την «αναβάθμιση της εκπαίδευσης» κλπ.