Μέλη του συγκροτήματος Dixie Chicks

«Βρε γλυκιά μου, πάρ' το πίσω». «Δεν το παίρνω», ετούτη! Πέσανε πάνω όλοι οι ελεύθεροι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί, για να τη συνετίσουν. Ετούτη, χαζό πολιτικά, αλλά αγριεμένο από τη φύση του πλάσμα, είπε: «Συγνώμη, αλλά χέστηκα. Ντρέπομαι, ειλικρινά, που ο Πρόεδρος είναι από το Τέξας, τι να πω, ψέματα»; Εκείνοι έβγαλαν μια απαγόρευση και χάθηκε ο ήχος της! Ζήτω η ελευθερία με ή χωρίς το άγαλμά της!

Απίστευτα πράγματα! Αυτά που συμβαίνουν στο ντοκιμαντέρ της Μπάρμπαρα Κοπλ και της Σεσίλια Πεκ δεν μπορεί να τα συλλάβει ακόμα και ο απλούστερος ευρωπαϊκός ανθρώπινος νους. Ακόμα και νους νεοδημοκράτη! Οχι ότι στην Ευρώπη δεν έχουμε παρεμβάσεις! Εχουμε και παραέχουμε. Ομως, αυτά που συμβαίνουν εκεί είναι για δέσιμο, αλήθεια! Οσοι παραβρεθήκαμε στην προβολή κοιταζόμασταμ και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας και στα αυτιά μας!

Τώρα, για να σοβαρευτούμε! Αν αξίζει για κάτι το ντοκιμαντέρ, δεν είναι η κινηματογραφική γλώσσα του, ούτε ο ήχος του συγκροτήματος «Dixie Chicks», στο οποίο αφορά η ιστορία, αλλά η τρέλα, η ανοησία, ο πρωτόγονος πολιτικός λόγος αυτής της χώρας! Βλέποντας την ταινία θα καταλάβετε γιατί ψηφίζει μόνον το 40% και γιατί ο ένας επιθετικός πόλεμος διαδέχεται τον άλλον...

Εμφανίζεται το συγκρότημα Dixie Chicks.