Ανάμεσά τους, οι λεγόμενοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του πολίτη, πρώην πρόεδροι ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, όπως ο Βάτσλαβ Χάβελ (της Τσεχίας), που άνοιξε τη Συνδιάσκεψη, ο Ρετσέπ Μεϊντάνι (της Αλβανίας) και ο Λουίς Αλμπέρτο Λακάλε της Ουρουγουάης. Μαζί με αυτούς οι δύο (πρώην Κουβανοί) τρομοκράτες της μαφίας του Μαϊάμι Κάρλος Αλμπέρτο Μοντανέρ και ο Φρανκ Καλτσόν. Από τη Γερμανία, δε μετείχε όπως είχε προγραμματιστεί ο ΥΠΕΞ Φρανκ Βάλτερ Στάινμάιερ (SPD), αλλά αντ' αυτού ο χριστιανοδημοκράτης πρώην πρωθυπουργός του κρατιδίου της Θουριγγίας, Μπέρχαρντ Φόγκελ, ο οποίος προήδρευσε, ο Γκίντερ Νόοκε, «εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και ο σοσιαλδημοκράτης Μάρκους Μέιχελ, βουλευτής στο Μπούντεσταγκ και μέλος της «Διεθνούς Επιτροπής για δημοκρατία στην Κούβα». Επίσης έκαναν την παρουσία τους αντικουβανοί από τις ΗΠΑ.

Ως στόχος της Συνδιάσκεψης είχε ανακοινωθεί «η αναζήτηση κοινών πρωτοβουλιών», δηλαδή η απόφαση για λήψη μέτρων κατά του σοσιαλιστικού καθεστώτος, κάτι που επιβεβαιώνει άμεσα και η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (25/4) γράφοντας ότι ο Νόοκε θα εκθέσει στη Συνδιάσκεψη «τη γερμανική στρατηγική και έτσι και τη στρατηγική της Προεδρίας της ΕΕ» απέναντι στο σοσιαλιστικό καθεστώς.

Η «Νόιες Ντόιτσλαντ» σημειώνει σχετικά με τις ομιλίες των πρωτεργατών στις αντεπαναστατικές αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και την ανατροπή του σοσιαλισμού: «Οι λόγοι των... Φόγκελ, Χάβελ, Μεϊντάνι και Αλμπέρτο Λακάλε είχαν δύο κοινά σημεία: ύμνους για να κατακτηθεί η ελευθερία στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και την εκπληκτική πεποίθηση, ότι επίκειται άμεσα η ανατροπή της κουβανικής κυβέρνησης». Πάντως έγινε σκέψη για το τι θα γίνει μετά, ποια οικονομικά και κοινωνικά μέτρα βοήθειας πρόκειται να ληφθούν, πώς θα συμπεριφερθούν στον κουβανικό στρατό και άλλα παρόμοια. Ο Γκίντερ Νόοκε, που εκπροσωπούσε τη γερμανική κυβέρνηση, ωστόσο ήταν πιο ρεαλιστής. Είπε ότι «η Κούβα σήμερα είναι εσωτερικά και εξωτερικά καλύτερα από το 1989. Δεν υπάρχει εκεί αίσθημα ξένης κυριαρχίας. Το καθεστώς του Τσάβες συμβάλλει δυστυχώς απροσδόκητα στη σταθεροποίηση του (κουβανικού) καθεστώτος». Είπε επίσης ότι η Κούβα δεν είναι διεθνώς απομονωμένη, απόδειξη ότι εκλέχτηκε με 140 ψήφους στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

Σαν προειδοποίηση προς τους... ονειροπόλους εχθρούς του σοσιαλισμού θεωρείται και η διαπίστωση του Νόοκε που υπογράμμισε ότι «το καθεστώς είναι σταθερό και δε θα καταρρεύσει ούτε μετά τον Κάστρο». Σύντομες ελπίδες για εξάλειψη του σοσιαλισμού στην Κούβα είναι άσκοπες, πρόσθεσε, τονίζοντας ότι οι λίγοι διαφωνούντες εκεί δεν έχουν απήχηση στον πληθυσμό και επιπλέον φιλονικούν μεταξύ τους.

Αγνωστο αν ο Νόοκε εξέφρασε τους πραγματικούς στόχους της γερμανικής κυβέρνησης, πάντως διαβεβαίωσε ότι η στρατηγική της Κούβας είναι επιτυχής, όπως αποδείχνουν οι σχέσεις με την Ισπανία, και ότι στόχος της γερμανικής κυβέρνησης είναι «ο ειρηνικός μετασχηματισμός», που δε σημαίνει πλήρη ρήξη με τη σημερινή κυβέρνηση, ότι (η Γερμανία) αποκρούει εξωτερική επέμβαση και «υποστηρίζει» το «Χριστιανικό Απελευθερωτικό Κίνημα» (MCL) που δήθεν είναι η ισχυρότερη αντιπολιτευτική ομάδα στην Κούβα.

Ο σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Μάρκους Μέκελ δήλωσε ότι οι νόμοι Χελμς - Μπάρτον, που εμποδίζουν το εμπόριο με την Κούβα, είναι λάθος και ότι 40 χρόνια αποκλεισμού δεν έφεραν αποτελέσματα.

Ακόμα και ο Λεχ Βαλέσα αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι «ο παραμορφωμένος καπιταλισμός δεν αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση στο σοσιαλιστικό σύστημα», για να συμπληρωθεί από τον Ουρουγουανό Λακάλε με την πρόταση για ένα «σχέδιο Μαρτί» με το οποίο θα δίνονται «μακροπρόθεσμα δάνεια» στην Κούβα με «αγκαζάρισμα και των πολιτικών προσφύγων» (της Μαφίας του Μαϊάμι).