Η συζήτηση που πυροδότησε η αποκάλυψη του σκανδάλου με τα ομόλογα, μέσω των οποίων αρκετά ασφαλιστικά ταμεία απώλεσαν εκατομμύρια ευρώ, εξακολουθεί να είναι επικεντρωμένη σε ένα «κλαδάκι» ενός «δέντρου» με μεγάλες και βαθιές ρίζες και γι' αυτό αποσπασματική και αποπροσανατολιστική, επιζήμια για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ανεξάρτητα από προθέσεις - που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αθώες - αντικειμενικά μια τέτοια προσέγγιση του ζητήματος αυτού αθωώνει την εφαρμοζόμενη για δεκαετίες από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντιασφαλιστική πολιτική, υποβοηθώντας τη συνέχισή της, γέννημα-θρέμμα της οποίας είναι το σκάνδαλο των ομολόγων.

Αυτή την προσέγγιση υιοθέτησαν και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Το «αίτημα» που διατύπωσαν για επιστροφή των απωλειών που προκλήθηκαν από τα ομόλογα, ισοδυναμεί με θέση παραγραφής της κλοπής που δεκαετίες υφίστανται τα ασφαλιστικά ταμεία. Με ποιο δικαίωμα άραγε; Υπενθυμίζουμε ότι από το 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα αποθεματικά των Ταμείων, χρήματα των εργαζομένων, με υποχρεωτικούς νόμους, τα εκμεταλλευόταν η Τράπεζα της Ελλάδας με 0% επιτόκιο (τα επιτόκια καταθέσεων τότε ήταν πάνω από 10% - 15%) και τα παραχωρούσε ως κίνητρα στους βιομηχάνους για να μεγαλώνει το κεφάλαιό τους. Το 1981 το επιτόκιο καταθέσεων για τα αποθεματικά έφτανε μόλις στο 11,5% όταν το τραπεζικό επιτόκιο καταθέσεων ξεπερνούσε το 24%! Ακολούθησαν οι νόμοι 2076/1992 (ΝΔ) και 2355/1995 (ΠΑΣΟΚ) με τους οποίους κατοχυρώθηκε η δυνατότητα τζογαρίσματος μέρους των αποθεματικών στο χρηματιστήριο με συνέπεια αυτά να υποστούν νέα λεηλασία. Ακολουθούν κι άλλοι νόμοι. Επιπρόσθετη χασούρα για τους εργαζόμενους. Υπολογίζεται ότι το διάστημα 1999 - 2002 η ζημιά των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου ξεπέρασε τα 3,5 δισ. ευρώ!

Κι ενώ το «κομπόδεμα» της εργατικής τάξης της χώρας λαφυραγωγούνταν από κάθε λογής επιτήδειους, τα «ελλείμματα» των ασφαλιστικών ταμείων και η «βιωσιμότητά» τους έγιναν η προμετωπίδα μιας άνευ προηγουμένου αντιασφαλιστικής επίθεσης που τελειωμό δεν έχει και αφορά συνοπτικά σε αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε μείωση των συντάξεων, σε υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους ασφαλισμένους εργάτες. Είναι δε πολύ πιθανό το σκάνδαλο με τα ομόλογα να γίνει η δικαιολογία για νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που βρίσκονται ήδη στα σκαριά, με δεδομένη την ευρωενωσιακή - και όχι μόνο - προσήλωση στην εφαρμογή του κεφαλαιοποιητικού ανταποδοτικού συστήματος, με χτύπημα του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Την προσήλωση στην περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κλπ., κλπ. Αλλαγές που εντάσσονται στις γενικότερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στην προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να διαμορφώσει ευνοϊκότερους όρους για την αναπαραγωγή του και που θα επιχειρούνταν ούτως ή άλλως από τους πολιτικούς του εκφραστές, ανεξάρτητα από το σκάνδαλο με τα ομόλογα, τα ελλείμματα κλπ. Απλά, η συγκυρία τούς δίνει «πάτημα» να προχωρήσουν ταχύτερα σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Η εργατική τάξη συνεπώς οφείλει να έχει καθαρό ότι όσο επιτρέπει να συνεχίζεται ανεμπόδιστα η εφαρμογή μιας πολιτικής απ' την οποία διαχρονικά ωφελείται μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, τα δικαιώματά της θα χτυπιούνται και μικρότερα ή μεγαλύτερα τρωκτικά θα ετοιμάζονται για να καταβροχθίσουν τον παραγόμενο με τον ιδρώτα της πλούτο. Είναι ανάγκη σήμερα με την οργάνωση και την πάλη της να διεκδικήσει την αποκατάσταση όλης της ζημιάς που έχουν υποστεί τα Ταμεία της, διατυπώνοντας το πολιτικό αίτημα για επιστροφή όλων των κλεμμένων από τη δεκαετία του '50 έως σήμερα και για τερματισμό κάθε μορφής τζογαρίσματος, αίτημα που συγχρόνως μπορεί να λειτουργήσει σαν ασπίδα υπεράσπισης του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος από μελλοντικές επιθέσεις αλλά και σαν όπλο για την κατάκτηση νέων δικαιωμάτων, για την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Να μην εγκλωβιστεί στην αποπροσανατολιστική συζήτηση περί ασφαλών και μη ασφαλών ομολόγων, περί ικανών ή ανίκανων διαχειριστών της περιουσίας της.

Να αναδείξει η εργατική τάξη και να καταδικάσει με τον αγώνα της το σκάνδαλο της εισφοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής, είτε με τη μη απόδοση παρακρατημένων εισφορών είτε με την ανασφάλιστη εργασία κλπ. Τις πολιτικές ευθύνες των δυνάμεων του δικομματισμού που νομιμοποίησαν αυτήν την κατάσταση με μπαράζ χαριστικών ρυθμίσεων προς τη μεγαλοεργοδοσία. Τις ευθύνες συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που ενώ έκαναν τα στραβά μάτια μπροστά σ' αυτήν την πραγματικότητα, αργότερα την επικαλούνταν για να δικαιολογήσουν σαν αναγκαία τα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Η όλη υπόθεση, έτσι όπως ξεδιπλώνεται όλο αυτόν τον καιρό, φέρνει την εργατική τάξη προ της τεράστιας ευθύνης της με τη συσπείρωση και την πάλη της να ανακτήσει το έδαφος που χάθηκε και να κερδίσει και νέο. Να παραδώσει στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης ένα καλύτερο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης απ' αυτό που παρέλαβε από την προηγούμενη. Κι αυτό προϋποθέτει καταδίκη και εγκατάλειψη των δυνάμεων του δικομματισμού παντού όπου δρουν, αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και όξυνση της ταξικής κοινωνικοπολιτικής πάλης, «όχημα» προς ένα καλύτερο μέλλον για την ίδια και τα παιδιά της.