Την εφαρμογή της αντιναρκωτικής πολιτικής της ΕΕ, που διέπεται από τη νεοφιλελεύθερη αρχή του «κόστους - αποδοτικότητας», τον «περιορισμό της βλάβης», τη διαχείριση και τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων έρχεται να υποστηρίξει από κοινού, για άλλη μια φορά, ο δικομματισμός. Ετσι, διαβάζοντας κανείς μπροστά και πίσω από τις λέξεις εξαγγελιών, ανακοινώσεων και δηλώσεων εκπροσώπων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καταλαβαίνει την πρόθεση για την προώθηση ενός ακόμη εθνικού σχεδίου υποκατάστασης και όχι αντιμετώπισης. Με την πρόληψη να εξακολουθεί να πατάει σε ξύλινα πόδια που κατασκευάζονται κατά περίσταση, ευκαιριακά, αποσπασματικά, αντί να ενδυναμώνεται και να αποτελεί τη βάση της αντιναρκωτικής πολιτικής.

«Η διαχρονική υστέρηση της πολιτείας έχει οδηγήσει στη διόγκωση του προβλήματος, που στην κυριολεξία "τρέχει" δραματικά μπροστά από αυτή», παραδέχεται σε χτεσινή ανακοίνωσή του ο Κ. Κηλτίδης, βουλευτής της ΝΔ και πρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τα ναρκωτικά. Παρ' όλα αυτά - και τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στις κεντρικές κρατικές δομές κατά των ναρκωτικών βρίσκονται σε περίοδο κινητοποιήσεων - προχωρά σε ακόμη πιο συντηρητική κατεύθυνση, ανοίγοντας το δρόμο στους ιδιώτες να κερδοσκοπήσουν από τον ανθρώπινο πόνο. Συγκεκριμένα, εξαγγέλλει «την υπαγωγή των μονάδων χορήγησης υποκατάστατων στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, τη δυνατότητα υλοποίησης προγραμμάτων θεραπείας σε μη κερδοσκοπικές εταιρείες ιδιωτικού χαρακτήρα και κάλυψη από τα ασφαλιστικά ταμεία των θεραπευτικών προγραμμάτων».

«Διαφωνήσαμε με τα περισσότερα και καταθέσαμε δική μας ξεχωριστή πρόταση», δήλωσε στον «Ρ» ο Παναγιώτης Κοσιώνης, βουλευτής του ΚΚΕ και μέλος της Επιτροπής. Διαφωνούμε τελείως με τα υποκατάστατα, που είναι μια υπόθεση το λιγότερο 2,5 αιώνες. Αν κοιτάξει κανείς την ιστορία προς τα πίσω θα διαπιστώσει ότι κάθε 30 - 40 χρόνια... εφευρίσκεται ένα "σωτήριο φάρμακο" που θα σώσει τους τοξικομανείς από το προηγούμενο "σωτήριο φάρμακο". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαφήμιση της ηρωίνης στη δεκαετία του '30 ως "σωτήρια ουσία"».

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα έχει τα μικρότερα ποσοστά εισόδου στη χρήση ναρκωτικών ουσιών συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Κι όμως, το βάρος της αντιναρκωτικής πολιτικής πέφτει στη διασφάλιση διείσδυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου στην απεξάρτηση. Πέφτει στην υποκατάσταση και όχι στην πρωτογενή πρόληψη. Θεωρείται ως πανάκεια η χορήγηση ναρκωτικών ουσιών από τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Με το ΕΣΥ να γίνεται ακόμη μια πιάτσα διακίνησης, να μετατρέπεται σε όργανο του κράτους για τη νομιμοποίηση ναρκωτικών ουσιών και ο λαός σε «αιμοδότη» των νόμιμων εμπόρων ναρκωτικών που θα είναι πλέον οι φαρμακευτικές εταιρείες.

Αυτές οι προτάσεις είναι ακόμη πιο δύσκολο να κατανοηθούν όταν το πρόβλημα είναι η πολυτοξικομανία - 70% των χρηστών που προσέγγισαν το ΚΕΘΕΑ έκανε παράλληλη χρήση ουσιών - για ποια υποκατάστατα γίνεται λόγος; Πόσα θα χορηγούνται, για ποιες και πόσες ουσίες;

Είναι φανερό ότι επιχειρείται η διασφάλιση των διαδικασιών άσκησης κοινωνικού ελέγχου σε όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού και η διασφάλιση δυνατοτήτων διείσδυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου στις δραστηριότητες πρόληψης - θεραπείας - κοινωνικής επανένταξης. Παράλληλα, επιχειρείται η διασφάλιση των όρων και των προϋποθέσεων διαιώνισης της επιχείρησης ενσωμάτωσης στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων μερίδας επιστημόνων.

Τα παραπάνω αναδεικνύουν την ανάγκη ανάπτυξης ενός ευρύτερου αντιναρκωτικού κοινωνικού κινήματος απέναντι στα αίτια που παράγουν και αναπαράγουν τα ναρκωτικά. Ενα κίνημα που θα απαιτεί μεταξύ άλλων: Τη διαμόρφωση Κεντρικού Σχεδιασμού με ενιαία φιλοσοφία και αντίληψη για την πρόληψη, τη θεραπεία και την κοινωνική επανένταξη. Τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των προγραμμάτων απεξάρτησης. Να σταματήσει κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των παρεχόμενων υπηρεσιών απεξάρτησης.