Αυτή τη στιγμή εμφανίζεται το φόβητρο της ακροδεξιάς να έχει τεθεί στο περιθώριο και μάλιστα οι μεγάλες πολυεθνικές έχουν υιοθετήσει μια πολιτική, που αντιτίθεται σφόδρα και είναι πολέμια προς τα φασιστικά και ακροδεξιά κελεύσματα.

Αντίθετα απ' ό,τι επιχειρείται να περάσει ως άποψη, δείχνουν να έχουν «μάθει το μάθημά τους» και πια είναι οι χορηγοί διαφόρων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που προωθούν τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Μάλιστα, χώρες και οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ, έχουν επιδοθεί σε «πόλεμο δίχως αύριο κατά των αιτιών που γεννούν το ρατσισμό και τις συγκρούσεις». Ολα αυτά σε συνεργασία με τις πολυεθνικές βέβαια.

Πώς ξαφνικά εγκαταλείφθηκε η προσοδοφόρα τακτική; Ο λόγος είναι ότι σε αυτό το γύρισμα της ιστορίας δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν και απλώς συντηρούν για ώρα ανάγκης όλα αυτά τα ακροδεξιά, ρατσιστικά και φασιστικά σχήματα, που δεν έχουν αυτή τη στιγμή ούτε πραγματική δύναμη αλλά ούτε και απήχηση. Αντ' αυτών στηρίζουν κάποια περισσότερο «αποδεκτά» γκρουπ ή νεοφιλελεύθερους δεξιούς ή λαϊκιστές, επισείοντας πάντα το φόβο και τον κίνδυνο της παλινόρθωσης του φασισμού. Κατά αυτόν τον τρόπο επιφέρουν σύγχυση και φόβο. Ταυτόχρονα επωφελούνται τα μάλα ακόμη και σε άμεσο οικονομικό επίπεδο, καθώς αυτοί οι πολιτικοί διοικούν τις χώρες αφού «είναι αποδεκτοί και αποτελεσματικοί» και οι ίδιες προωθούν τα συμφέροντά τους με τους πιο ευνοϊκούς όρους.

Στο βιβλίο του «Ο φιλικός φασισμός», ο κοινωνιολόγος Μπέρτραμ Γκρος για πρώτη φορά έκανε το σαφέστατο διαχωρισμό ότι το νέο πρόσωπο του φασισμού θα διαφέρει κατά πολύ από αυτό που έχει ήδη γνωρίσει η ανθρωπότητα και κυριάρχησε κατά τη δεκαετία του '30. «Στο μέλλον», αναφέρει ο Γκρος, ένα μέλλον που έχει αφιχθεί προ πολλού, «το νεοφασιστικό κράτος φορά βελούδινα γάντια αντί για δερμάτινες μπότες και θα διατηρεί την εξουσία κάνοντας τους ανθρώπους μαλθακούς και άβουλους μέσω της κατανάλωσης και της αναζήτησης της ευχαρίστησης, απ' ό,τι στο παρελθόν, που το έπραττε διά πυρός και σιδήρου»...