Ιμπεριαλιστική υποκρισία | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Ιμπεριαλιστική υποκρισία

Μεσούσης της προσπάθειας διάσωσης του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου από το ρωσικό επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων, συχνά ακουγόταν από Ελληνες απλούς ανθρώπους ότι «τώρα η Ρωσία ξεφτιλίστηκε». Αυτή η ακαθόριστη συναίσθηση πίκρας συνοδευόταν από την έλλειψη αυστηρού διαχωρισμού μεταξύ της σοβιετικής και της σημερινής Ρωσίας. Το γεγονός αυτό δείχνει τη λαϊκή πεποίθηση μιας ιστορικής συγγένειας του νεοελληνικού κράτους με την όποια Ρωσία, που στις μέρες μας εκφράζεται ως ενδόμυχη προσδοκία αντίστασης για τη σωτηρία της Ελλάδας. Ανεξαρτήτως της ορθότητας αυτής της πεποίθησης, καταδείχνει τη βαθιά πίστη των Ελλήνων στην ισχύ της σοβιετικής δύναμης που «κι αν διαλύθηκε εξακολουθεί να είναι ισχυρή».

Στην πραγματικότητα, ο εξευτελισμός της Ρωσίας δεν προέκυψε τώρα με το συμβάν του πυρηνικού υποβρυχίου. Ο εξευτελισμός της ξεκίνησε από τη στιγμή που μερικές εκατοντάδες αλήτες του Γιέλτσιν βγήκαν αλαλάζοντας στην πλατεία της Μόσχας το καλοκαίρι του 1991, ζητώντας τη διάλυση της σοβιετικής κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία δεν αντέδρασε ως όφειλε, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί τυφλωμένη στο κρεματόριο. Πρόκειται για μια ιστορική ανατροπή που συζητήθηκε και θα συζητιέται ως ιστορικό κλειδί από το διεθνές προλεταριάτο. Η περίπτωση του συμβάντος του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου εντάσσεται σε αυτή την ιστορική προοπτική με τις δυο σημερινές πλευρές. Η μια είναι αυτό καθαυτό το ατύχημα (;) με τις πιθανές οικολογικές επιπτώσεις του στην ευρύτερη περιοχή. Η άλλη είναι η στάση της δυτικής συμμαχίας με κρεσέντο της προπαγάνδας την ξεπερασμένη ρωσική τεχνολογία. Ενδεικτικό της υπήρξε η απαίτηση να ζητηθεί βοήθεια απεγκλωβισμού του πληρώματος από χώρες του ΝΑΤΟ από την πρώτη στιγμή.

Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η θέληση της δυτικής συμμαχίας να αποτελειώσει το θύμα της με την επίφαση ανθρωπιστικών ενεργειών σωτηρίας. Δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι η σημερινή νέο-καπιταλίζουσα Ρωσία των διεφθαρμένων και των αυτο-αποκαλούμενων νέο-βογιάρων, εξακολουθεί να κατέχει την οπλική ψίχα της πρώην κραταιάς ΕΣΣΔ. Ανεξαρτήτως των αρνητικών προθέσεων μεγάλης μερίδας της εξουσίας, παραμένει ως μια ισχυρή πυρηνική δύναμη με υγιές φρόνημα μεγάλης μερίδας των ενόπλων δυνάμεων. Η δυτική συμμαχία το γνωρίζει αυτό. Τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση με επικεφαλής τη Γερμανία στον οικονομικό τομέα όσο κι οι ΗΠΑ στον μιλιταριστικό μετρούν προσεκτικά τα βήματά τους, παρά την εξάρτηση της Ρωσίας που επιδιώκουν μέσα από οικονομικά δάνεια και μιλιταριστικές εξαρτήσεις όμορων με αυτήν χωρών του πρώην Συμφώνου Βαρσοβίας. Συμβάντα όπως αυτό του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου χρησιμοποιούνται ως ευκαιρίες άμεσης και μελλοντικής υποθήκης.

Ακούστηκαν αρκετές μελιστάλαχτους φωνές στην Ελλάδα που σε κατ' ιδίαν συζητήσεις εξέφρασαν σφόδρα την ανησυχία τους για το γεγονός της κατ' αυτούς ταπείνωσης της Ρωσίας. Είναι οι ίδιες φωνές που το 1991 έβλεπαν με ικανοποίηση την πτώση ενός καθεστώτος, του σοβιετικού, για την οποία είχαν δώσει «γην και ύδωρ». Τώρα, τρώγοντας στη μάπα την πολιτική κλαπάτσα αγγλο-αμερικανικής προέλευσης που δεν περίμεναν, αναγκάζονται να αλληθωρίζουν εκ του ασφαλούς προς ένα ανύπαρκτο, πλέον, αριστερό καθεστώς. Αναρωτιέται κανείς εάν πράγματι συμπονούν πολιτικά τη ρωσική κατάντια ή απλά διακατέχονται από τη θλίψη της ικανοποίησης. Τα γεγονότα του μέλλοντος θα αποκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις αυτών των ανθρώπων.

Ωστόσω κι ανεξάρτητα από υποκειμενικές αναζητήσεις, η ιστορική νομοτέλεια προχωρά αδιαφορώντας για φίλους και εχθρούς. Το συμβάν του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου, πέρα από την ανθρωπιστική του πλευρά, προστέθηκε ως ένα επιπλέον πολιτικό γεγονός με εκκωφαντικό, είναι αλήθεια, τρόπο. Κατέδειξε για πολλοστή φορά τον κίνδυνο καθολικής, πλέον, διάλυσης της ρωσικής κοινωνίας σε ό,τι απέμεινε σε αυτήν. Προστιθέμενο στα περιφερειακά αποσχιστικά και τρομοκρατικά γεγονότα υποκινούμενων καθυστερημένων φατριών από ιμπεριαλιστές της Δύσης και πολεμοκάπηλους της Ανατολής, αποκαλύπτει ένα δράμα κι έναν κίνδυνο που αφορά όλη την ανθρωπότητα. Πίσω από τη διάφανη κουρτίνα των πολυδιάστατων σχέσεων των ρωσικών κυβερνήσεων με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ξεπροβάλλει το πλούσιο ρωσικό υπέδαφος με κύριο προϊόν επί του παρόντος το πετρέλαιο. Η δυτική συμμαχία γνωρίζει, ύστερα από δυο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ότι η Ρωσία είναι προέκταση της αχανούς Σιβηρίας.

Γνωρίζει ότι κάθε πολεμικό εγχείρημα εναντίον της, ακόμη και πυρηνικό, είναι παγίδα θανάτου. Γι' αυτό και περιορίζεται στην προσπάθεια απόλυτης υποταγής των ρωσικών κυβερνήσεων στα κελεύσματα των συμφερόντων της. Μια άκρως επικίνδυνη πλευρά αυτών των συμφερόντων είναι η υποδαύλιση απόσχισης πετρελαιοφόρων περιοχών της Ρωσίας. Είναι περίπου η πολιτική του μαστιγίου και του καρότου. Η πορεία αυτού του, εκ των πραγμάτων, ανταγωνισμού θα έχει επιπτώσεις τόσο στα Βαλκάνια όσο και σε όλο τον πλανήτη.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Φυσικός στόχος(2021-04-03 00:00:00.0)

Προς αναθέρμανση των στρατιωτικών σχέσεων με την Κούβα(2011-12-02 00:00:00.0)

Θερμοπυρηνικά σενάρια(2006-04-16 00:00:00.0)

Νέα στρατιωτικά γυμνάσια(2004-03-05 00:00:00.0)

Αμφισβήτηση για το αξιόμαχο των πυρηνικών όπλων(2004-02-20 00:00:00.0)

Οι "ελευθερίες" του καπιταλισμού(1997-07-02 00:00:00.0)