Πρώτα οφείλεις να συγχαρείς τους δημιουργούς! Γύρισαν, πράγματι, μια εξαιρετική ταινία. Ενα επίτευγμα τεχνικής και αισθητικής! Θαυμάζεις τα ντεκόρ, τον όγκο της δουλιάς, τις εξαιρετικές λήψεις (εικόνες), την έντονη δράση, το γρήγορο ρυθμό, την ατμόσφαιρα. Βλέπεις ένα Λονδίνο αγνώριστο. Μοναδικό! Εχεις την αίσθηση ότι από πάνω του πέρασε μια μεγάλη, μια τεράστια, μια βιβλική καταστροφή...

Μόλις, όμως, τελειώσουν οι θαυμασμοί (και οι θαυμασμοί τελειώνουν γρήγορα, όταν το όλο οικοδόμημα στηρίζεται σε ξύλινα ποδάρια, όταν δεν υπάρχει σοβαρή δικαιολογία και σοβαρό «υπόβαθρο» για όλη αυτή την αναστάτωση, όταν τα πράγματα γίνονται απλώς για να γίνονται), σου μένει ένα τεράστιο κενό! Και ένα μεγάλο ερώτημα: Γιατί όλα αυτά;

Τι μας λένε οι «28 Εβδομάδες Μετά», που είναι συνέχεια των «28 Μέρες Μετά»; Στην πρώτη ταινία (2002) ένας μολυσματικός ιός ανάγκασε τις αρχές του Λονδίνου να αδειάσουν την πόλη. Οι μολυσμένοι κάτοικοι δάγκωναν ο ένας τον άλλον και με αυτόν τον τρόπο μόλυνε ο ένας τον άλλον. Στη δεύτερη ταινία, έξι μήνες μετά την πρώτη καταστροφή, οι αρχές αποφασίζουν να ξαναφέρουν τους κατοίκους στην πόλη. Με τη βοήθεια του αμερικανικού στρατού και του ΝΑΤΟ, σχεδιάζουν μια περίμετρο και με μεγάλη προσοχή και εξονυχιστικό έλεγχο αρχίζουν να δέχονται τους «καθαρούς» και να τους κλείνουν σε αυτή την ελεγχόμενη περιοχή. Κάποιος, όμως, από τους καθαρούς δεν ήταν και τόσο καθαρός! Μολύνει το διπλανό του και αυτός το διπλανό του και πάει λέγοντας. Οι αρχές, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ προσπαθούν να κρατήσουν τη μόλυνση υπό έλεγχο. Κάποια στιγμή, όμως, ο έλεγχος και η ψυχραιμία χάνονται. Από παντού αρχίζουν να εμφανίζονται τα μολυσμένα ζόμπι! Ακολουθεί μια πραγματική σφαγή. Στο τέλος το Λονδίνο γίνεται συντρίμμια. Μια νεκρή πόλη!

Τρομερή, στ' αλήθεια, ταινία! Ομως, ο λόγος που έγινε όλο αυτό το κακό, ο μολυσματικός ιός κλπ., αλλά και τα δαγκώματα και τα ζόμπι αποπροσανατολίζουν! Οση προσπάθεια και να κάνεις, δεν πείθεσαι πως μπορεί να γίνουν έτσι τα πράγματα. Χωρίς να το θέλεις, γέρνεις προς την άποψη ότι τους δημιουργούς περισσότερο τους ενδιέφερε να εντυπωσιάσουν (για ταμειακούς λόγους), παρά να θέσουν ερωτήματα και ζητήματα. Και αυτό γιατί, πέρα από το αδύνατο της υπόθεσης και ο τρόπος που αντιδρούν οι ήρωες, τόσο οι αρχές όσο και οι μολυσμένοι, δεν είναι σοβαρός. Η ταινία κλίνει στην περιπέτεια. Μοιάζει με κάποιες πολεμικές ταινίες που οι ήρωές τους κάνουν ανδραγαθήματα και εντυπωσιασμούς, ενώ γύρω τους σκάζουν βόμβες! Πουθενά στην ταινία δε βλέπεις πόνο, συνείδηση ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια δυστυχία, με μια καταστροφή του κόσμου! Από τη μια οι Αμερικανοί βαράνε γλεντώντας το και από την άλλη τα ζόμπι τρώνε σαν λύκοι! Κάποιοι, ίσως, μιλήσουν για αλληγορία! Ομως, η αλληγορία έχει κανόνες! Δε βαράς στο σωρό και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Η αλληγορία σε πονηρεύει. Αλλά γιατί αλληγορία; Γιατί να μην πούνε καθαρά αυτό που έχουν να πούνε (αν έχουν);

Με το εάν, βέβαια, δε διορθώνονται οι ταινίες. Οι «28 Εβδομάδες Μετά» είναι αυτές που είναι! Είναι μια μη σοβαρή ταινία. Είναι μια περιπέτεια, η οποία τρομοκρατεί, αντί να ενημερώνει! Μια περιπέτεια που αυτοπαγιδεύεται στη βία και στο χαλασμό. Μια ταινία που δείχνει να ευχαριστιέται το φόβο που προκαλεί. Δεν είναι τυχαίο που οι ίδιοι οι δημιουργοί της τη χαρακτηρίζουν θρίλερ! Και το θρίλερ, τουλάχιστον για τον πολύ κόσμο, έχει ...πολιτογραφηθεί σαν ταινία τρόμου, που προκαλείται με τεχνητό τρόπο ή με άφθονο αίμα που κυλάει στις οθόνες.

Οι «28 Εβδομάδες Μετά» μοιάζουν με το «μύθο» της αγελάδας. Η οποία αφού γέμισε την καρδάρα γάλα (επίτευγμα τεχνικής και αισθητικής), αμέσως έδωσε μια κλοτσιά (επιπόλαια δικαιολογία για τα διαδραματιζόμενα και ...απιθανότητες) και το έχυσε! Ο θεατής βγαίνοντας από την αίθουσα το μόνο που παίρνει μαζί του είναι ο όγκος της δουλιάς. Τίποτα άλλο. Κανένα συναίσθημα. Κάποιοι προχωρημένοι θεατές μπορεί να θυμώσουν κιόλας. Να θεωρήσουν ότι η ταινία, συνειδητά ή ασυνείδητα, συνεισφέρει στην ατμόσφαιρα της ανασφάλειας και της τρομο-λαγνείας των τελευταίων χρόνων. Ατμόσφαιρα που βοηθάει στη θέσπιση αντιτρομοκρατικών νόμων...

Παίζουν: Ρόμπερτ Καρλάιλ, Κάθριν Μακόρμακ, Ρόουζ Μπερν, Τζέρεμι Ρένερ, Χάρολνχ Περινιό, Αμάντα Γουόκερ.