Ο σημερινός προορισμός δε συμβαδίζει με «ξέφρενες» διακοπές. Δεν είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν «ΙΝ». Δεν είναι για γόβες, πουκάμισα, γραβάτες. Ούτε καν για αυτοκίνητα. Οποιος έρθει εδώ, στην Νταμούχαρη του βορειανατολικού Πηλίου, θα κάνει ένα αλλιώτικο ταξίδι, που θα το διαπερνάει μια άλλη φιλοσοφία. Αυτή, της εξερεύνησης, διασχίζοντας μονοπάτια χαραγμένα εδώ και πολλά χρόνια, ή διαβαίνοντας λιθόστρωτα καλντερίμια που σκαρφαλώνουν το κατάφυτο βουνό. Η φιλοσοφία, να γίνεσαι «ένα» με την άγρια ομορφιά και να ζήσεις την απόλυτη ηρεμία που γαληνεύει.

Είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε αυτόν τον τόπο τις προάλλες, με αρχικό σκοπό να του ρίξουμε μια ματιά, αφού στο χάρτη φαινόταν ως μια ακόμα μικρή κουκκίδα σε παραλία. Περπατώντας σε μέρη πανέμορφα, κρυμμένα μέσα σε ελιές και καστανιές, οσφρίζοντας το έντονο άρωμα από τις γαρδένιες, γεμίζοντας χρώμα από τις πελώριες ορτανσίες, τα σχέδιά μας άλλαξαν. Καταλυτική ήταν η μεσημεριανή στάση για φαγητό στην ταβέρνα του Αποστόλη Βαϊνόπουλου και η επίσκεψή μας στα παραδοσιακά σπιτάκια που έχτισε εκεί, για να μένουν όσοι προτιμούν αυτού του είδους τις διακοπές. Σπιτάκια, που σέβονται και ταυτόχρονα αναδεικνύουν το τοπίο, με προσεγμένο διάκοσμο που «μεταφέρει» τους ενοίκους σε άλλες εποχές και περιβάλλοντα χώρο που αιχμαλωτίζει. Το «Kleopatra Miramare» είναι το μπαράκι που βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Αποτελεί «καταφύγιο» για πολλές αντίκες, που υπομονετικά μάζευε για χρόνια ο Αποστόλης από τα ...σκουπίδια. Εκεί κατέληξαν όσα οι νεοέλληνες θεωρούσαν άχρηστα και ευτυχώς διασώθηκαν από τα χέρια του σημερινού ιδιοκτήτη. Αντικείμενα που μπορεί κανείς όχι μόνο να θαυμάσει, αλλά και να αγγίξει, να μάθει γι' αυτά και να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Ανάμεσα στα «ατέλειωτα» μικρά και μεγαλύτερα αντικείμενα, είδαμε από γραμμόφωνα και γραφομηχανές, μέχρι τοστιέρες και σκουφάκια θαλάσσης, όλα των περασμένων δεκαετιών. Πιάνο, τοιχογραφίες, βιβλιοθήκες και πολλά ναυτικά είδη πλαισιώνουν το θαυμάσιο χώρο. Σε ένα αναλόγιο, οι επισκέπτες ξεφυλλίζουν το λεύκωμα του Ντμίτρι Κέσελ «Η Ελλάδα του '44» και αυτός ο χώρος αποτελεί το ...μπαράκι!

Οσα αντικρίσαμε και όσα είχαμε τη διαίσθηση ότι θα ακολουθούσαν, μετέτρεψαν τη στάση σε παραμονή, έστω ολιγοήμερη.

Γέννημα - θρέμμα του τόπου, ο Αποστόλης, μάς ξενάγησε στο χωριό και την ιστορία του. Η Νταμούχαρη ήταν το μοναδικό λιμάνι του ανατολικού Πηλίου με μεγάλη εμποροναυτική κίνηση. Το προς κατάρρευση πετρόχτιστο τελωνείο, στέκει εκεί για να θυμίζει το πάρε - δώσε των κατοίκων με τα καΐκια. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, σχεδόν όλα τα εισαγόμενα και εξαγόμενα είδη μεταφέρονταν με μουλάρια μέσα από τα καλντερίμια. Σήμερα ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος, σε οδηγεί στην Νταμούχαρη, ωστόσο πολλά θα έπρεπε ακόμα να γίνουν, αλλά, τοπικοί «άρχοντες» και πολιτεία, συνεχίζουν να μη δίνουν σημασία σ' αυτήν τη γωνιά της χώρας. Ετσι, μόνιμα ζουν εδώ μόνο 5 - 6 οικογένειες...

Η επικρατέστερη εκδοχή για το όνομα της περιοχής, προέρχεται από τη συνένωση της λατινικής λέξης «Ντάμιν» που σημαίνει «δώσε μου» και της λέξης «χάρη», φράση που φώναζαν οι Ενετοί, καταδιωκόμενοι από πειρατές που έφταναν στο λιμάνι της.

Το χωριό καταλαμβάνει μέρος δύο γειτονικών κολπίσκων που «κόβονται» από μια λωρίδα γης, πάνω στην οποία υπάρχουν τα ερείπια του κάστρου που στεκόταν ακοίμητος φρουρός ανθρώπων και πλοίων. Ο βόρειος κόλπος είναι και σήμερα ένα λιμανάκι στο οποίο φιλοξενούνται πολύχρωμες ψαρόβαρκες. Το ένα κτίσμα που αγκαλιάζει τον κόλπο, είναι το σπίτι που έχτισε ο παππούς του Αποστόλη το 1911 (ο βίος του οποίου προσφέρεται για μυθιστόρημα!) και το δεύτερο, είναι το πατρικό του, το ισόγειο του οποίου με τη μεγάλη βεράντα του, το λειτουργεί ως ταβέρνα, που προσφέρει νόστιμες, παραδοσιακές, λιχουδιές.

Ο νότιος κόλπος έχει μια πανέμορφη ακρογιαλιά στρωμένη με ολόλευκα, μεγάλα βότσαλα και πεντακάθαρα νερά, που σε συνδυασμό με το γειτονικό φαράγγι, δίνουν στην Νταμούχαρη μια χάρη πρωτόγονη, έναν χαρακτήρα πρωτόγνωρο. Η άγρια ομορφιά του τοπίου σε συνδυασμό με τη διατήρηση των στοιχείων παλαιότητας και παράδοσης στον οικισμό, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιστορικότητας και νοσταλγίας των παλιών καιρών.

Ομορφιές που θα μας μαγέψουν και που δεν μπορούμε να τις απολαύσουμε με άλλον τρόπο, θα ζήσουμε εάν «ξεχυθούμε» στα μονοπάτια και τα καλντερίμια που ξεκινούν από την Νταμούχαρη. Από το νότιο κόλπο μπορούμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που καταλήγει στην Τσαγκαράδα. Με μακρύ παντελόνι, καπέλο, κατάλληλα παπούτσια και νερό, μπορούμε να φτάσουμε στην Τσαγκαράδα, μέσα από το λιθόκτιστο καλντερίμι, που στα Καγκιόλια - το τμήμα πλησιέστερα στην Νταμούχαρη - έχει με θαυμαστή δεξιοτεχνία χαραχτεί στην άκρη των απόκρημνων βράχων. Τότε και μόνον θα μπορέσει ο πεζοπόρος να έχει μια πανοραμική θέα της Νταμούχαρης και να απολαύσει την πρωτόγονη ομορφιά. Μεγάλο ενδιαφέρον προσφέρει σε όσους το «κατακτήσουν» και το μονοπάτι που οδηγεί στο Μούρεσι.

Στα βόρεια της Νταμούχαρης υπάρχει μια χαμηλή σχετικά ράχη από την οποία περνάει το μονοπάτι που οδηγεί στο Παπά Νερό, μια όμορφη παραλία με χρυσαφένια αμμουδιά, πέρα από την οποία βρίσκεται ο Αγιος Ιωάννης.

Εχοντας μείνει «άφωνοι» από τη μεγαλοψυχία της φύσης, που θαρρείς ότι παραδίδει τη θάλασσα στα χέρια του βουνού του Πηλίου και από τις περιηγήσεις, ήρθε - δυστυχώς - η ώρα της επιστροφής. Στα αυτιά μας ηχούν ακόμα τα «τραγούδια» που μας «αφιέρωσαν» τα αηδόνια. Στον ουρανίσκο μας υπάρχει η ανάμνηση των γλυκών του κουταλιού που μας κέρασαν. Η Νταμούχαρη μάς γοήτευσε και σε αυτήν βρήκαμε ένα σπάνιο λιμάνι ηρεμίας μακριά από το θόρυβο και το άγχος της αστικής ζωής.