Τίποτα ουσιαστικά δεν άλλαξε για τους σεισμόπληκτους του Μενιδίου, που μένουν ακόμα - ένα χρόνο μετά το σεισμό - στα μεταλλικά κλουβιά, όπως αποκαλούν οι ίδιοι τα λυόμενα.

Κάθε μέρα για τους σεισμόπληκτους που ζουν στους καταυλισμούς Λαθαία Β`, Μεγάλα Σχοίνα, Καποτά και Πλάτωνα στο Μενίδιγίνεται όλο και πιο καθαρό ότι θα συνεχίσουν να μένουν σε αυτά για πολύ καιρό ακόμα, αφού η κυβέρνηση αδιαφορεί για τις ανάγκες τους και προωθεί τη διαδικασία αποκατάστασης με πολύ αργούς ρυθμούς.

Επιπλέον το ύψος των δανείων που τους δίνει για την ανακατασκευή των σπιτιών τους είναι πολύ μικρό και έτσι αναγκάζονται να χρεώνονται στις τράπεζες παίρνοντας επιπλέον υψηλότοκα δάνεια.

Η Μ. Παναγιωτοπούλου που μένει στον καταυλισμό Λαθαία Β` μας λέει για το γιο της: «Ο γιος μου είχε συνεργείο αυτοκινήτων που καταστράφηκε με το σεισμό. Του έχει στοιχίσει μέχρι τώρα για να το ξαναφτιάξει 18 εκατομμύρια και ακόμα δεν το έχει τελειώσει. Ως σεισμόπληκτο του δώσανε δάνειο μόνο 5,5 εκατομμύρια και από αυτά πρέπει να πληρώσει το μηχανικό και το ΙΚΑ. Πώς να του φθάσουνε αυτά τα λεφτά; Εχει χρεωθεί μέχρι το λαιμό. Κοντεύει να τον κλείσουν φυλακή».

Η Αγγελική Ρ . (δεν ήθελε να δημοσιευτεί το όνομά της) είχε την «ατυχία» να χαρακτηριστεί το σπίτι της κίτρινο. Και αυτό γιατί οι επισκευές των ζημιών θα τις κοστίσουν τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, ενώ της δίνουνε μόνο τρία εκατομμύρια. «Καλύτερα να γκρεμιζόταν» κατέληξε.

Πιο κάτω, σε έναν οικίσκο, ο Πέτρος Περάκης επισημαίνει ότι δε φτάνει που δίνουν λίγα λεφτά για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια, αλλά καθυστερούν και να τα δώσουν, αφού «το Υποθηκοφυλακείο και η Πολεοδομία δε λειτουργούν αυτό το μήνα λόγω... διακοπών!».

Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης μας λέει για το πρόβλημα της οικογένειας του, «ο γιος μου είχε ένα φούρνο που καταστράφηκε και αυτός και τα σπίτια που έμεναν οι οικογένειές μας. Τώρα μας δίνουν 50 εκατομμύρια για να αγοράσουμε καινούριο εξοπλισμό για το φούρνο, αλλά τα 25 από αυτά θα πάνε στα χαρτιά και τα υπόλοιπα θα μας τα δώσουνε όταν φτιάξουμε το κτίριο ξανά. Πώς θα γίνει αυτό, αφού το δάνειο για το κτίριο είναι τόσο χαμηλό;».

Οταν τον ρωτήσαμε για τη βοήθεια, που έχουν ως καταυλιζόμενοι, από την κυβέρνηση μας απάντησε: «Ποια βοήθεια; Κάτι λίγα λεφτά που μοίρασαν στην αρχή και κάτι τρόφιμα που ούτε τα σκυλιά δεν τα τρώνε. Και αυτά στην αρχή, τώρα τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας».

Στο καταυλισμό Μεγάλα Σχοίνα μιλήσαμε με τη Μ. Σιόλη, μέλος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής «Αξιον Εστί», όπως λέγεται ο σύλλογος των σεισμοπαθών.

«Τίποτα - λέει - από όσα έχουμε ζητήσει δεν έγιναν ακόμα. Ούτε γιατροί, ούτε παιδικός σταθμός, ούτε συγκοινωνίες. Ακόμα και την εγκατάσταση δικτύου αποχέτευσης για τον καταυλισμό που ζητάγαμε δεν έκαναν και τώρα έχουμε βόθρους που ξεχειλίζουν και απειλούν όχι μόνο τη δική μας υγεία, αλλά και των κατοίκων που μένουν γύρω από τον καταυλισμό. Μας είπαν ότι η ΕΥΔΑΠ ενέκρινε το έργο, αλλά ακόμα ούτε την απόφαση δεν έχουμε δει».

Αναφερόμενη στην αποκατάσταση, τονίζει ότι αν και η ίδια δεν είχε σπίτι πρι το σεισμό, από όσα γνωρίζει τα δάνεια προχωρούν με αργούς ρυθμούς, ενώ υπογράμμισε ότι για τους ενοικιαστές θα έπρεπε - τουλάχιστον για όσους έχουν τις προϋποθέσεις - να εκπονηθούν προγράμματα εργατικής κατοικίας.

Στο καταυλισμό ΚΑΠΟΤΑ που φιλοξενεί πάνω από 2.500 σεισμόπληκτους, η κατάσταση είναι ακόμα πιο τραγική.

Η Π. Λιατίφη λέει αγανακτισμένη: «Είχε έρθει εδώ χθες (τη Δευτέρα) ο Λαλιώτης μαζί με τον δήμαρχο, αλλά δε μας είπαν τίποτα. Ηρθε απλώς, κοίταξε το χώρο και μας είπε πως θα φτιάξει πλατεία στον καταυλισμό. Λες και τα λύσαμε όλα τα άλλα. Δεν είναι ζωή αυτή εδώ απάνω. Ούτε γουρούνια δε ζουν εδώ».

Και συνεχίζει: «Για να πάμε στο κέντρο του Μενιδίου θέλουμε μια ώρα. Ζητήσαμε να φέρουνε εδώ γιατρούς, έναν παιδίατρο και έναν παθολόγο τουλάχιστον. Ο δήμαρχος στην αρχή υποσχέθηκε ότι θα το τακτοποιήσει, χθες άλλαξε τροπάρι και είπε ότι δεν είναι δικιά του αρμοδιότητα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Ο άντρας μου τόσο καιρό ήταν άνεργος, τώρα έπιασε δουλιά. Προηγουμένως ζούσαμε πέντε άτομα με τριάντα χιλιάδες το μήνα. Πήγαμε και στο δήμαρχο να ζητήσουμε μια δουλιά, ότι να 'ναι, και μας είπε ότι δεν μπορεί να μας βοηθήσει γιατί είμαστε Τσιγγάνοι. Ασε τους άλλους τους μεγάλους. Ο Σημίτης εδώ ήρθε μια φορά, μοίρασε παιχνίδια και ούτε ενδιαφέρθηκε ξανά. Ηρθε και ο Καραμανλής και πέταγε σοκοφρέτες στον αέρα, λες και τα παιδιά μας ήταν σκυλιά. Και τα κανάλια έλεγαν το βράδυ ότι μοίρασε δώρα σε όλα τα παιδιά. Είμαστε καταυλιζόμενοι, αλλά έχουμε και αξιοπρέπεια».

Στη συζήτηση μπαίνει η Α. Αναστασιάδου: «Εμένα το σπίτι μου έχει διαλυθεί τελείως. Ομως το έχουν βγάλει κίτρινο, γιατί ο σκελετός έχει μείνει απείραχτος. Ωστόσο όλοι οι τοίχοι, τα δάπεδα, οι εγκαταστάσεις θέλουν φτιάξιμο από την αρχή. Μου δώσανε δάνειο 540.000 δραχμές. Τι θα κάνω με αυτά τα λεφτά; Τα δάνεια είναι της ντροπής. Εγώ και ο γιος μου είμαστε άνεργοι και μέχρι να καταφέρουμε να το χτίσουμε θα μένουμε εδώ καμιά δεκαριά χρόνια, αν φυσικά μας αφήσουνε»...

«Εχω κάνει τόσο καιρό αίτηση για το δάνειο και ακόμα τίποτα», λέει ο Ε. Καχριμπανίδης.«Ρωτάω πότε θα βγει και μου λένε μετά από δύο μήνες, τρεις, γιατί λείπουνε οι αρμόδιοι. Αλλά δε φτάνει μόνο ότι καθυστερούν το δάνειο, είναι και ότι τα λεφτά που θα πάρουμε δε φθάνουμε για να ξαναχτίσουμε το σπίτι. Και έτσι ή θα αναγκαστούμε να πάρουμε επιπλέον δάνειο με υψηλό επιτόκιο ή θα μπούμε μέσα να μείνουμε με τα τούβλα και σιγά - σιγά να το φτιάχνουμε. Αλλιώς δε γίνεται»...