Μερικοί άνθρωποι, όσο ζουν και ο καθένας με τον τρόπο του, κατορθώνουν να προσφέρουν κάτι καλό και όμορφο, που να βοηθά τον άνθρωπο, το λαό, τον τόπο μας. Ετσι την καταλαβαίνουν, έτσι θέλουν να 'ναι η ζήση τους. Εχοντας, στα νιάτα τους, παλέψει λογιών λογιών «θεούς και δαίμονες», αντιστέκονται και στη φυσική φθορά του χρόνου, αντιστέκονται και στην παντοιοτρόπως εκφυλιστική εποχή μας, υπερασπίζοντας τα αυθεντικά «κύτταρα», αξίες και «διεξόδους» που ταιριάζουν στις έννοιες «άνθρωπος», «λαός», «πατρίδα», «ήθος», «πολιτισμός». Στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν τη ζωή τους πλήρη νοήματος και προσφοράς ανήκει η Βάγια Κ. Παπακόγκου. Η (γεννημένη στη Θεσσαλία) δασκάλα πριν τον πόλεμο, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, μαχήτρια του ΔΣΕ, πολιτική πρόσφυγας έπειτα, η αξεδίψαστη για γνώση (μετά τον επαναπατρισμό της σπούδασε στα Τμήματα Κλασικής Φιλολογίας και στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό του Πανεπιστημίου Αθηνών) Β. Παπακόγκου προσθέτει στο συγγραφικό ενεργητικό της άλλο ένα βιβλίο-προσφορά στο λαό μας. Τίτλος του «Αθάνατη λαϊκή σοφία». Το βιβλίο, πλούσια εικονογραφημένο με φωτογραφίες, κυκλοφόρησε σε 1.000 αντίτυπα (εκδόσεις «Βαρβάκη», Διδότου 46, τηλ. 3823.665).

Συνοψίζοντας, με εισηγητικό της κείμενο, την ουσία του βιβλίου, η Β. Παπακόγκου επισημαίνει ότι «αντιπροσωπεύει τον ανθρώπινο διανοητικό πύργο, ο οποίος με τις ρίζες του στην ανεξερεύνητη αιωνιότητα ανυψώνεται αμετάβλητος, ανοίγοντας ανεπαίσθητες διεξόδους στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης». Η συγγραφέας δεν έκανε μόνο ερευνητική και μελετητική δουλιά γύρω από όλες τις μορφές, εκφάνσεις, εκφράσεις της σοφίας του λαϊκού πολιτισμού μας, με επίκεντρο χωριά της ιδιαίτερης πατρίδας της, αλλά και κατέγραψε και καταχώρησε στο βιβλίο της «σκέψεις και παραστάσεις και πεποιθήσεις και προσωπικά συμπεράσματα ανθρώπων με απέραντα αισθήματα, βαθύ νου και απεριόριστη θέληση να μεταφέρουν σωστά και αληθινά τα όσα είδαν οι ίδιοι με τα μάτια τους, όσα έζησαν οι ίδιοι ή τους τα διηγήθηκαν άλλοι, πολύ αληθινοί και πιστευτοί». Τα περιεχόμενα του βιβλίου (342 σελ.) αφορούν σε τρεις μεγάλες λαογραφικές ενότητες, για το φυσικό - υλικό βίο, τον κοινωνικό βίο και τον πνευματικό βίο, και χωρίζονται σε πέντε κεφάλαια, με επιμέρους θεματικά υποκεφάλαια. Το 5ο -και εκτενέστερο - κεφάλαιο προβάλλει την επείγουσα ανάγκη για τη διατήρηση όλων των μορφών της λαϊκής μας κληρονομιάς (αρχιτεκτονική, ιστορική, θυμοσοφική, παροιμιακή, ποιητική, μουσική, μυθοπλαστική, παραμυθική, χειροτεχνική, εργασιακή, διατροφική, γιορταστικά αλλά και ταφικά ήθη και έθιμα κ.ά.), με ζωντανές μαρτυρίες και πολλά σχετικά τοπικά δημοσιεύματα.