Ηταν μια απόλυτα συνεπής ταξική πολιτική κίνηση και προκάλεσε την εξίσου απόλυτα συνεπή ταξική ανταπόκριση εκ μέρους των πλέον άξιων εκπροσώπων του κεφαλαίου.

Και φυσικό ήταν την πρωτιά να κατέχει εκείνος ο όμιλος που τα τελευταία χρόνια άμεσα συνεργάστηκε και ευνοήθηκε από την κρατική παρέμβαση: απέκτησε καθοριστικό μετοχικό πακέτο στα «Ελληνικά Πετρέλαια» (ΕΛΠΕ) και συμμετέχει στα προγράμματα διαμόρφωσης της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου στη διασύνδεση Ρωσίας - ΕΕ.

Οι ιδεολόγοι της τάξης του κεφαλαίου, αυτοί που υπερασπίζονται την πολιτική εξουσία του πέρα και πάνω από την εκάστοτε δοσμένη κομματική κυβερνητική εκπροσώπησή του - της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ για τα τελευταία 33 χρόνια - έσπευσαν να επενδύσουν ιδεολογικά πάνω σε αυτή την ανταπόκριση του κεφαλαίου. Από τις πιο χαρακτηριστικές είναι η τοποθέτηση της ημερήσιας οικονομικής εφημερίδας «Χρηματιστήριο» (29.8.07), με τίτλο «Το τραπεζικό σύστημα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων»:

«Η κλασική άποψη ότι "οι τραπεζίτες βγάζουν πολλά κέρδη", που έχει περάσει ως μήνυμα στην κοινωνία, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι τραπεζίτες δε βγάζουν χρήματα για να τα αποθηκεύσουν στα θησαυροφυλάκια σαν τον Σκρουτζ, αλλά τον πλούτο τον διοχετεύουν στην κοινωνία ως μέρισμα, ως απόδοση, ως δάνεια ή ως επιτόκια καταθέσεων».

Ως προς το ύψος της μέχρι τώρα «προσφοράς», θα σημειώσουμε ότι είναι ακριβώς στο ύψος των κερδών ενός εξαμήνου (του α΄ του 2007) μιας εταιρείας (Cosmote) στον κλάδο τηλεπικοινωνίας.

Ως προς την ουσία:

Πρώτον: Οι δωρεές των κεφαλαιοκρατών, και ιδιαίτερα των τραπεζιτών, είναι και αυτές μέρος της διαδικασίας αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο και βεβαίως αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Είναι ένας τρόπος να ξαναμπεί στην παραγωγική διαδικασία - για να φέρει νέα κέρδη - συσσωρευμένη υπεραξία που πήρε τη μορφή τραπεζικού κεφαλαίου. Ολα τα καπιταλιστικά κράτη, σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος της Γης και σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, έχουν τους δικούς τους «δωρητές», που ανακηρύχτηκαν «εθνικοί ευεργέτες». Διόλου τυχαία οι «δωρεές» απαλλάσσονται από τη φορολογία.

Αυτή η σύμφυτη με το κεφάλαιο λειτουργία δεν έφερε την αποκάθαρση ούτε από τη μυθώδη ατομική συγκέντρωση του πλούτου ούτε από τον παρασιτισμό στο ξόδεμά του. Ετσι και αλλιώς, δε θα μπορούσε να μείνει κρυφή η παρασιτική σπατάλη των κεφαλαιοκρατών, στο παγκόσμιο top των οποίων περιλαμβάνονται και από την ελληνική αστική τάξη οι επικεφαλής των ομίλων τραπεζών - εμπορικού στόλου - βιομηχανιών και ΜΜΕ. Εχουν δημοσιευτεί τα αμύθητα ποσά που διατίθενται σε ιδιωτικά μέσα μεταφοράς, σε σουίτες που παρέχουν αφάνταστες υπηρεσίες, σε ένδυση στολισμένη με ημιπολύτιμους και πολύτιμους λίθους που το κάθε τετραγωνικό χιλιοστό της περιέχει την εξαθλιωμένη δουλιά παιδιών, εργατών και εργατριών από τις πέντε ηπείρους.

Δεύτερον: Οι «δωρεές» των τραπεζιτών είναι το «προζύμι» για τη συγκέντρωση των κεφαλαίων που θα επενδυθούν σε σχεδιασμένες καπιταλιστικές δραστηριότητες πάνω στην καμένη γη. Πρόκειται για τουριστικές εγκαταστάσεις και υπηρεσίες πολυτελείας με τις ανάλογες λιμενικές - ναυτιλιακές εγκαταστάσεις, κατάλληλες για θερινό και χειμερινό συνεδριακό τουρισμό. Πρόκειται για «αγροτουρισμό» απευθυνόμενο σε μεγαλόμισθα διοικητικά στελέχη των επιχειρήσεων με εξεζητημένες απαιτήσεις ανάπαυσης και άλλα. Πρόκειται για νέα υπέρμετρη ανάπτυξη του ξένου τουρισμού σε βάρος της παραγωγικής ανάπτυξης. Οι σχεδιασμοί εκ μέρους του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Δυτικής Ελλάδος (ΙΝΑΔΕ) και οι προτάσεις του για ένα σχέδιο ανοικοδόμησης και μελλοντικής ανάπτυξης τύπου «Σχεδίου Μάρσαλ», η παρουσία στο Νομό Ηλείας του διεθνούς επιχειρηματικού ομίλου World Trade Center (WTC), με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο του ομίλου, συνοδευόμενο και από τον πρόεδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ηλείας, είναι μερικές από τις δυνάμεις, τα κίνητρα των οποίων αποτυπώνονται στις πολιτικές θέσεις περί «τουρισμού, ατμομηχανής της ελληνικής οικονομίας».

Αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη, που έτσι και αλλιώς είχε μνημονευτεί πριν από τις πρόσφατες καταστροφές στην Πελοπόννησο, όχι μόνο από τη ΝΔ αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, είναι η άλλη όψη: Της πολιτικής νέων εκχερσώσεων αμπελιών που δρομολόγησε η αναθεωρημένη ΚΑΠ και οι νέοι κανονισμοί που την εξειδικεύουν για τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Της απελευθέρωσης των αγορών μέσα στην ευρωενωσιακή αγορά και με τις διμερείς της σχέσεις με οικονομίες της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Αυτές τις εμπορικές σχέσεις που οδηγούν στην καταστροφή την αγροτική παραγωγή σε κράτη της νότιας μεσογειακής Ευρώπης, ανοίγουν τις πόρτες εισαγωγής αγροτικών προϊόντων από το Μαρόκο μέχρι το Ισραήλ, προκειμένου να έχουν νέες εξαγωγικές αγορές τα βιομηχανικά εμπορεύματα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Το ότι τόσο γρήγορα αποκαλύπτονται τα προϋπάρχοντα σχέδια ανασυγκρότησης της καμένης γης δείχνει και τις ωφελούμενες δυνάμεις.

Δυστυχώς και από αυτόν το δρόμο των καταστροφών αναδεικνύεται ότι άλλα είναι τα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων, των αγροτοπαραγωγών, των μικροεπαγγελματιών και των οικογενειών τους, και άλλα του μεγάλου κεφαλαίου. Αποδεικνύεται ότι οι κεφαλαιοκράτες βγάζουν τα κέρδη και αντλούν τη δύναμή τους από τον πόνο, τον ιδρώτα, τη φτώχεια, μέχρι και την απώλεια της ζωής των εργαζομένων. Γι' αυτό και δεν μπορούν να υπάρχουν κοινοί, ενιαίοι, «εθνικοί» οικονομικοί στόχοι των πρώτων με τους δεύτερους. Δεν μπορεί να υπάρχει ουδέτερη «ανάπτυξη», ουδέτερος «σχεδιασμός», ουδέτερη «κρατική παρέμβαση», ουδέτερη «χρηματοδότηση», χωρίς να γίνεται η αναφορά: από ποιον για ποιον.

Οι εργάτες και οι αγρότες της Πελοποννήσου και όχι μόνο, έχουν συμφέρον από σταθερή δουλιά και κοινωνική προστασία, που μπορούν να διασφαλιστούν από άλλου τύπου οικονομία και εξουσία, από το λαό για το λαό.

Οι πυρόπληκτοι έχουν άμεσα ανάγκη από: Καθολική δωρεάν οικιστική αποκατάσταση, πλήρη κάλυψη της απώλειας του αγροτικού εισοδήματος και κεφαλαίου, πενταετές πάγωμα των οφειλών στις τράπεζες, χαμηλότοκη χρηματοδότηση με πενταετή περίοδο χάριτος, αναδάσωση και αντιπλημμυρική προστασία. Αυτές οι άμεσες διεκδικήσεις δεν μπορούν να μπαίνουν στην κεφαλαιοκρατική λογική «ποιος θα τις πληρώσει», «υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πόροι». Υπάρχει η παρακαταθήκη του εργατικού και λαϊκού μόχθου που τη σφετερίζεται το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες - βιομήχανοι - εφοπλιστές - μεγαλέμποροι και μεγαλοεπιχειρηματίες. Ο καλύτερος τρόπος για την απόσπαση τέτοιων στοιχειωδών μέτρων στήριξης των πυρόπληκτων και άλλων άμεσων κοινωνικών αναγκών είναι τα κόμματα του κεφαλαίου, της αστικής διακυβέρνησης να νιώσουν ότι χάνουν την εργατική και λαϊκή στήριξη.

Τίποτε δεν μπορεί να προκύψει ως προϊόν «συναίνεσης», «ομοψυχίας» παρά μόνο να κατακτηθεί, σε όποια στιγμή και με οποιαδήποτε αφορμή νιώσει η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ότι απειλείται η οικονομική κυριαρχία και η πολιτική εξουσία της.

Τίποτε δεν μπορεί να παγιωθεί ως εργατική κατάκτηση, ως λαϊκή αποζημίωση εάν δε συνδεθεί με αδυναμία της αστικής διακυβέρνησης και αντιπολίτευσης, σε μια πορεία συνολικής αποσταθεροποίησης της αστικής πολιτικής, στο δρόμο προϋπάντησης μιας συνολικής οικονομικής και πολιτικής αστικής κρίσης, για να μπορέσει να τεθεί σε ημερήσια διάταξη η έφοδος για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση κάθε πολιτική μάχη, κάθε εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη νέας Βουλής - όπως και αυτή στις 16 Σεπτέμβρη - για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις νέες των οικογενειών τους, εξ αντικειμένου κρίνεται σε έναν πολιτικό στόχο: την ενίσχυση και ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Του μόνου κόμματος με ιδεολογική και πολιτική έμπρακτη συνέπεια στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, στην οργάνωση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής άμυνας και αντεπίθεσης για τα μικρά και μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, την καθημερινότητα και την κοινωνική προοπτική.