Η παραπλανητική ταχτική, ιδιαίτερα προεκλογικά είναι προσφιλής στα κόμματα του συστήματος. Αυτή την ταχτική έχει ως εργαλείο του και ο ΣΥΝ, ο οποίος εμφανίζεται «αντιδικομματικός». Χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού, δηλαδή της ταχτικής του λέω αυτά που με βολεύουν κάθε φορά, ανεξάρτητα αν για τα ίδια άλλα έλεγα πιο πριν. Μια προσεκτική ματιά σε μερικά μόνο ζητήματα από τη δράση του είναι ενδεικτική και αποκαλυπτική ως προς αυτό.

• Ο ΣΥΝ έχει συμφωνήσει στην εφαρμογή της μερικής απασχόλησης, έστω και με ποσοστιαίους περιορισμούς, ως μορφή εργασιακής σχέσης. Εχει συμφωνήσει και συνδράμει και στην εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί μισθωτούς των 400 και 500 ευρώ. Την ίδια ώρα, φωνάζει για τα δικαιώματα της «γενιάς των 500 ευρώ». Μπορείς να εμπιστεύεσαι μια πολιτική δύναμη που εμφανίζεται ως υπερασπιστής αυτών των εργαζομένων, όταν έχει συμφωνήσει στην πολιτική που τους δημιουργεί και τους αναπαράγει;
• Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο Συνασπισμός αποδέχτηκε τον «Καποδίστρια», ψήφισε στην ΚΕΔΚΕ το πρόγραμμα ΘΗΣΕΑΣ που προβλέπει την εκτέλεση έργων μέσω «σχημάτων σύμπραξης» με τους επιχειρηματίες. Ψήφισε σε ΚΕΔΚΕ και ΕΝΑΕ όλες τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, που αφορούσαν σε ιδιωτικοποιήσεις, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αύξηση της φορολογίας. Και φυσικά συμμάχησε, κυρίως με το ΠΑΣΟΚ σε ουκ ολίγους δήμους στις διοικήσεις των ΟΤΑ. Μπορεί να είναι φερέγγυα για τα λαϊκά συμφέροντα μια δύναμη που συνδιαχειρίζεται σε όφελος των επιχειρηματιών έναν κρατικό μηχανισμό όπως η ΤΑ;
• Ο Αλ. Αλαβάνος το 2002 δήλωνε ως ευρωβουλευτής: «Παρά τις πολύχρονες και συνεχείς καταγγελίες μου ότι η κυβέρνηση παραβιάζει την οδηγία 89/48, εμμένει να μην αναγνωρίζει τους τίτλους των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων που δίνονται σε συνεργασία με τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών» (ΚΕΣ)! Τον περασμένο Απρίλη, σχετικά με την πρόταση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την αναγνώριση των πτυχίων των Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων στη χώρα μας δήλωνε: «... Μια κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στην αφαίρεση της άδειας από τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών». Πότε έλεγε αλήθεια; Οταν ήταν υπέρ των ΚΕΣ ή όταν ήταν ενάντια;
• Για την Υγεία, μιλάει για δημόσιο τομέα, αλλά συγχρόνως και για τις «μεγάλες ιδιωτικές μονάδες Υγείας και μαιευτήρια» που «πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο και σε βάθος χρόνου οι υπόλοιπες μονάδες». Γίνεται, όμως, να συνυπάρχουν αρμονικά δημόσιος και ιδιωτικός τομέας; Ο δημόσιος έλεγχος, ακόμα κι αν μπορέσει να υπάρξει, δεν καταργεί την επιχειρηματική δραστηριότητα σε έναν τομέα που δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ίχνος της.
• Οι δυνάμεις του ΣΥΝ στο συνδικαλιστικό κίνημα, από κοινού με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ συμμετείχαν στους «κοινωνικούς διαλόγους» για την κατεδάφιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, (π.χ. συμμετοχή στο «διάλογο» για το νομοσχέδιο Γιαννίτση). Στη συνέχεια αποχωρούσαν. Ετσι, την ίδια ώρα που απαιτούνταν κάθετη αντίθεση με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, οργάνωση και ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, αυτοί ήταν στο «διάλογο». Ωφελεί ή υπονομεύει αυτή η ταχτική τους την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και τα συμφέροντα των εργαζομένων;
• Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία ο ΣΥΝ έλεγε: «Οχι στην εθνοκάθαρση - Οχι στον πόλεμο». Και ο πόλεμος εξαπολύθηκε στο όνομα της εθνοκάθαρσης. Στον πόλεμο ενάντια σε Αφγανιστάν και Ιράκ έλεγε: «Οχι στην τρομοκρατία - Οχι στον πόλεμο». Ο πόλεμος γινόταν με πρόσχημα την τρομοκρατία. Εξίσωνε έτσι τον θύτη με το θύμα! Μιλούσε για «επαρχιώτικο αντιιμπεριαλισμό», χλευάζοντας την αντιιμπεριαλιστική δράση. Και την ίδια ώρα συνδιοργάνωνε συλλαλητήρια με το ΠΑΣΟΚ που ήταν στην κυβέρνηση και συμμετείχε στην ιμπεριαλιστική δράση και στον πόλεμο, δίνοντας έδαφος, λιμάνια και αέρα για να περνά ο δολοφονικός στρατός τους και πάνω απ' όλα τη βάση της Σούδας. Μπορείς να εμπιστευτείς αυτή τη δύναμη, που σήμερα τάσσεται υπέρ της κατάργησης της βάσης στη Σούδα, ενώ τότε την κρίσιμη ώρα που χρειαζόταν μέγιστη αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση χλεύαζε την αντιιμπεριαλιστική δράση και διαδήλωνε με αυτούς που την παρέδιδαν σαν ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις; Τότε που στήριζε το γαλλογερμανικό άξονα ως αντίπαλο στις ΗΠΑ δέος;
• Στις πυρκαγιές υπέδειξε σαν ενόχους τις γιαγιάδες, τους βοσκούς και τους πυλώνες της ΔΕΗ, και όχι το οργανωμένο σχέδιο που εδράζεται στην επιχειρηματική δράση πάνω στη γη, εμποδίζοντας το λαό να αντιληφθεί και να αντιπαλέψει την πολιτική εμπορευματοποίησής της που καθοδηγεί το χέρι εμπρηστών. Αργότερα, θυμήθηκε να διατυπώσει το αίτημα «εθνικοποίηση της γης». Πότε, λοιπόν, είχε δίκιο, όταν συσκότιζε ως αιτία την εμπορευματοποίηση της γης, αποπροσανατολίζοντας το λαό, ή όταν ζητούσε «εθνικοποίηση» της δασικής γης;

Την ώρα που λέει ότι κάνει αντιδικομματικό αγώνα, εστιάζει κυρίως στην ήττα της κυβέρνησης. Λέει ότι είναι ανάγκη των καιρών «οι κυβερνήσεις συνεργασίας», αλλά ο ίδιος, όπως λέει, δεν πρόκειται να συνεργαστεί ούτε με ΠΑΣΟΚ ούτε με ΝΔ. Τι, τελικά, προτείνει ως διέξοδο; Θολούρα, σύγχυση και εμπόδια στον απεγκλωβισμό από την πολιτική του δικομματισμού και του κεφαλαίου.

Το σύνθημα κατά του δικομματισμού, όπως το προβάλλει ο ΣΥΝ, δε λέει πολλά από μόνο του. Πολύ περισσότερο που την ίδια ώρα που προβάλλει ότι δε θα συνεργαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο, ζητά την ήττα της «δεξιάς». Τη μείωση του ΠΑΣΟΚ, την προσδοκά ως το μέσο που θα αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να αλλάξει θέσεις και προγραμματικούς στόχους. Αυτό βλέπει ως τομή στο αστικό πολιτικό σύστημα, (Τσίπρας, Παρασκευή μεσημέρι στην ΕΤ 3). Μετά απ' αυτό δηλώνει ότι θα συμβάλει σε προοδευτική τάχα διέξοδο. Αλλά η πείρα έχει δείξει ότι τα αστικά κόμματα δεν αλλάζουν ούτε βεβαίως και με κυβερνήσεις συνεργασίας κεντροδεξιές και κεντροαριστερές. Το παράδειγμα της Γαλλίας και της Ιταλίας έδειξε ότι όχι μόνο δεν άλλαξαν, αλλά ώθησαν σε μετάλλαξη ακόμη και τα κομμουνιστικά κόμματα που συνεργάστηκαν με τη σοσιαλδημοκρατία στο χειρότερο. Το ζήτημα είναι να έχεις στόχους πάλης και κυρίως προγραμματική κατεύθυνση που δε σε οδηγεί στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό μαζί τους. Και ο ΣΥΝ έχει μια πολιτική που στο κύριο πεδίο αντιπαράθεσης, το πεδίο της οικονομίας, δεν έχει γραμμή ρήξης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. «Ανταγωνιστικότητα» και «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» είναι η κεντρική του γραμμή. Δηλαδή, διαιώνιση της συνύπαρξης κεφαλαίου εργατών.

Την ενότητα της αριστεράς την προβάλλει ως τάχα ριζοσπαστική συμμαχία, αλλά με θεμελιακό στίγμα το «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Ο λαός όμως δεν έχει ανάγκη από μια συμμαχία με μια ελκυστική ταμπέλα με στόχο να προσελκύσει εκλογική πελατεία έχοντας μέσα της το σπέρμα της διάσπασης και της ενσωμάτωσης στο σύστημα, όπως η «ενότητα της αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ..

Αυτό που χρειάζεται είναι η συμμαχία ενός, μαζικού - μαζικότατου και ενωτικού εργατικού κινήματος με τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς. Που οριοθετείται καθαρά, όχι μόνο απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές και δεσμεύσεις με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ. Που ξέρει να μην ενσωματώνεται και να μην υποκύπτει και έχει πρόταση εξουσίας διαφορετική από την υπάρχουσα.