Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Μια από τις προϋποθέσεις για να διατυπωθεί πρόταση αλλαγής είναι να φύγουν από τη μέση διάφορες αυταπάτες. Οπως αυτές που καλλιεργούνται για το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας. Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας - όχι μόνο στην Ελλάδα - δεν αφορά αγώνα σιρκουί για να ψάχνουμε τις θεαματικές στροφές που καλείται να πάρει ώστε να μείνει στον αγώνα με αξιώσεις νικητή. Αφορά την ίδια την αποστολή της σαν ιδεολογικό πολιτικό σχήμα φτιασιδώματος του καπιταλισμού. Τα αδιέξοδά της είναι και αδιέξοδα του συστήματος που υπηρετεί. Η δήλωση του αρμόδιου για το ασφαλιστικό στο ΠΑΣΟΚ Ρ. Σπυρόπουλου - καθώς ευθέως λέει πως ένα το κρατούμενο - ως νομικό κεκτημένο - είναι η εφαρμογή των αντεργατικών νόμων τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ - είναι αποκαλυπτική για την απόλυτη ταύτιση αυτού του κόμματος με αυτό το σύστημα.

Οταν αυτή είναι - και είναι - η θέση του ΠΑΣΟΚ για ένα τόσο κρίσιμο για τη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων θέμα, η επιδίωξη του ΣΥΝ να συνευρεθεί μαζί του στα πλαίσια κάποιου «σοσιαλιστικού χώρου», προσθέτει ένα ακόμα στοιχείο στα όσα ήδη γνωρίζουμε για τον οπορτουνισμό: το ρόλο του στην κατασκευή μιας νέας αυταπάτης που ως τέτοια δεν είναι μόνο αντεπαναστατική στην προβολή της στο χρόνο, αλλά και αντεργατική στο σήμερα, στις άμεσες επιπτώσεις που έχει πάνω και μέσα σε ένα κίνημα που είναι υποχρεωμένο να δώσει τη μάχη με όρους τάξη ενάντια σε τάξη.

Παρεμπιπτόντως: Αποκαλυπτικές είναι συνολικά οι επιπτώσεις από τη μέχρι τώρα εφαρμοζόμενη πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα, όμως, βαριές για τους νέους ανθρώπους. Που στα 30 τους, όταν θα έπρεπε ήδη να έχουν συγκεντρώσει κοντά στο ένα τρίτο του ασφαλιστικού βίου τους, ακόμα ψάχνουν μεροκάματο με το κιάλι, τις περισσότερες φορές ανασφάλιστοι.

Αυτό ειδικά το τμήμα της εργατικής τάξης, η νέα της βάρδια, δηλαδή, είναι κι αυτό που επιβάλλεται να μην έχει καμιά αυταπάτη ότι θα δει καλύτερη μέρα αν στο σβέρκο του απλά εναλλάσσονται νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες όποιας απόχρωσης.

Ασχετο: Οταν έχεις κατακρεουργήσει λαούς, λίγη σημασία αν έχεις θύματα και στη δική σου πλευρά. Μόνο σαν μαρτυρίες είναι χρήσιμοι. Καθώς στο απυρόβλητο παραμένει το κεντρικό πρόβλημα: το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Που παράγει ναυάγια και ναυάγια. Είτε πρόκειται για λαμαρίνες, είτε για ανθρώπους.