Γρηγοριάδης Κώστας

Η όποια βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας με τις πάμπολλες στρεβλώσεις και τις αδιαμφισβήτητες εξαρτήσεις, κυρίως μεταπολεμικά, είχε σαν αποτέλεσμα την καθιέρωση ενός de facto καθεστώτος πλήρους ασυδοσίας. Οι φορολογικές επιβαρύνσεις μηδενικές, οι μισθοί των εργαζομένων στα όρια της επιβίωσης, οι συνθήκες εργασίας τριτοκοσμικές και τα εργατικά δικαιώματα συνήθως ανύπαρκτα.

Τα όποια βήματα έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες οφείλονται αποκλειστικά στους αγώνες των εργαζομένων, οι οποίοι δεν είχαν (ούτε έχουν) να αντιμετωπίσουν μόνο την εργοδοσία. Ηταν και είναι κόντρα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, γαλάζιας ή πράσινης απόχρωσης, οι οποίες έπρατταν και πράττουν με κάθε μέσο και τρόπο τα πάντα, έτσι ώστε οι βιομηχανικές μονάδες να αποτελούν ενός είδους άβατο, παρόμοιο με τα αντίστοιχα που έχει θεσπίσει η εκκλησία. Καμία παρέμβαση, κανένας επί της ουσίας έλεγχος. Η λέξη δικαιώματα σχεδόν απαγορευμένη. Οι διεκδικήσεις για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας ακούγονται ως διαγγελματικός λόγος τρομοκρατικής οργάνωσης. Τα σωματεία συχνά διαλύονται ή μασκαρεμένοι εργοδοτικοί «συνδικαλιστές» κρατούν απλά τις σφραγίδες για τους τύπους. Σε πολλές, βέβαια, περιπτώσεις οι ταξικές δυνάμεις επιτυγχάνουν νίκες και επιβάλλουν τα αυτονόητα. Αλλά το καθεστώς των απολύσεων, των απειλών, των εξαγορών, της τρομοκράτησης και όλων των υλικών που διαθέτει το οπλοστάσιό τους συμβάλλει στο γεγονός της μη λογοδοσίας έργων και πράξεων των κεφαλαιοκρατών.

Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, στο πλαίσιο μιας άθλιας (υπο)στήριξης και με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, οι οποίες παραπέμπουν σε μεθόδους μαφίας, υπάρχει πλήρης ανοχή για την προκαλούμενη ρύπανση του περιβάλλοντος από το δευτερογενή τομέα. Μια κατάσταση που εν είδει καρκίνου έχει εξαπλωθεί σ' ολόκληρη τη χώρα προξενώντας τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Λίμνες, ποτάμια, πεδιάδες, ακτογραμμές, αέρας και θάλασσα έχουν μετατραπεί από τα λύματα και τους ρύπους τους σε «δωρεάν χωματερές». Η νομοθεσία που υπάρχει αγνοείται επιδεικτικά. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Οφ δε ρέκορντ ακούγεται συχνά το «επιχείρημα»: Μα αν τους βάλουν λουκέτο θα αυξηθεί η ανεργία. Ετσι, παρακολουθούμε το εξής τραγελαφικό. Τα κέρδη τους να εκτοξεύονται στα ύψη, οι αντιρρυπαντικές τεχνολογίες να βρίσκονται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και η ρύπανση να καλπάζει με γοργούς ρυθμούς. Ακόμα και υπό κρατικό έλεγχο μονάδες, λ.χ. η ΔΕΗ, δηλητηριάζουν ανθρώπους και περιβάλλον για να μη μειωθούν τα κέρδη της εταιρείας και έτσι να πέσει κάποια δέκατα της μονάδας η μετοχή της, που «σοσιαλιστές» και νεοφιλελεύθεροι εισήγαγαν στο χρηματιστήριο...

Η αγορά, όπως συχνά έχουμε αναφερθεί, αποτελεί τη μοναδική τους έγνοια. Οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και το περιβάλλον στα αζήτητα. Μια ιστορία γνωστή που σαδιστικά επαναλαμβάνεται και θα συνεχίσει, αν δεν υπάρξει συνειδητοποίηση και κινητοποίηση από τους εργαζόμενους και τους πολίτες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο διπολικό θέατρο σκιών. Ολα τα παραπάνω γράφονται με αφορμή την περίπτωση του Ασωπού, που είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας. Μόνο που αργά κανάλια και ταμπλόιντ ανακάλυψαν το τι συμβαίνει. Γιατί η ιστορία δεν είναι χτεσινή. Ξεκινά τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν. Απλά η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω. Κι αν δεν υπήρχαν κάποιοι πολίτες να αντιδράσουν η πολιτεία θα εξακολουθούσε να σφυρίζει αδιάφορα και οι εκλεκτοί της ρυπαντές να συνεχίζουν το έργο τους.

Οχι πως κινήθηκε κάποια σοβαρή διαδικασία ακόμα και σήμερα. Τα συμφέροντα είναι πολλά και ισχυρά. Είναι γνωστό ότι τα Οινόφυτα μετατράπηκαν σε βιομηχανική ζώνη χωρίς την ύπαρξη των στοιχειωδέστερων υποδομών που απαιτούνταν. Ετσι, ο ποταμός Ασωπός αποτέλεσε το χώρο υποδοχής και απομάκρυνσης των αποβλήτων. Να σημειώσουμε ότι στο τρίτο χρόνο της διακυβέρνησης της χώρας από τη χουντική συμμορία του Παπαδόπουλου υπογράφηκε προεδρικό διάταγμα βάσει του οποίου το συγκεκριμένο ποτάμι χαρακτηριζόταν ως «αγωγός παροχέτευσης επεξεργασμένων λυμάτων». Ενα διάταγμα που βρίσκεται τυπικά σε ισχύ μετά από 20 χρόνια ...σοσιαλισμού για να μην ξεχνάμε τις πρόσφατες κραυγές αγωνίας κάποιων πράσινων βουλευτών. Πλησιάζουν τις 300 οι βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες που λειτουργούν σήμερα στην ακτίνα Οινοφύτων - Σχηματαρίου. Η πλειοψηφία τους «παροχετεύει τα λύματα», για να χρησιμοποιήσουμε τη χουντική ορολογία του ΠΔ, α-ν-ε-π-ε-ξ-έ-ρ-γ-α-σ-τ-α.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι σε πρόσφατες έρευνες βρέθηκαν στα νερά που χρησιμοποιούνται ως πόσιμα και ποτιστικά για την αγροτική παραγωγή της περιοχής συγκεντρώσεις εξασθενούς χρωμίου. Μιας καρκινογόνου και εντελώς απαγορευμένης ουσίας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για το νερό που πίνουμε. Η υπόθεση είναι σοβαρή και την παρακολουθούμε στην εξέλιξή της. Πόσοι άραγε θα κάτσουν στο σκαμνί; Ποιοι θα καταδικαστούν. Εκτός από τους κατοίκους και τους εργαζόμενους που δέχονται τη ρύπανση με όλες τις συνέπειες θεωρούμε πως πάλι «καθαρή» θα τη βγάλουν. Είναι δυνατό να στραφεί το κράτος στα δικά του παιδιά;