Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ - σε συμφωνία φυσικά με τους ηγέτες του συγκυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) - διαβεβαίωσε στην πρόσφατη ομιλία της για τον προϋπολογισμό του νέου έτους ότι η Γερμανία σημειώνει οικονομική άνοδο και ότι αυτή γίνεται αισθητή από τους πολίτες της χώρας.

Ωστόσο, μελέτη του Οικονομικού και Κοινωνικοεπιστημονικού Ινστιτούτου (WSI) του συνδικαλιστικού Ιδρύματος Χανς - Μπέκλερ, που δημοσιεύτηκε στις 29 Νοέμβρη στο Βερολίνο, παραθέτει πληθώρα στοιχείων, με τα οποία αμφισβητούνται οι ισχυρισμοί των κυβερνώντων.

«Η άνοδος δε φτάνει σε πολλούς εργαζόμενους - και ιδιαίτερα σε εκείνους που την έχουν επειγόντως ανάγκη, δηλαδή στους χαμηλόμισθους και τους φτωχούς», υπογράμμισε ο εκπρόσωπος του WSI, Κλάους Σέφερ. Ενώ το 2006 το 40,5% του ιδιωτικού διαθέσιμου λαϊκού εισοδήματος το επωφελούνταν οι εξαρτημένοι απασχολούμενοι, το ποσοστό αυτό έπεσε στο πρώτο εξάμηνο του 2007 σε 38,8%. Μάλιστα, το 1960 το ποσοστό αυτό στη Δυτική Γερμανία ήταν 56%. Αντίθετα, σημειώθηκε αύξηση των κερδών, τα οποία από 24,4% το 1960 ανήλθαν το 2006 σε 33,8% και σε 36,6% στο πρώτο εξάμηνο του 2007. «Ετσι η ψαλίδα ανοίγει διαρκώς και η μικρή αύξηση των ημερομισθίων το 2007 κατά 2,1% στην Ανατ. Γερμανία και κατά 2,3% στη Δυτική "φαγώθηκε" από τις ανατιμήσεις κατά περίπου 30%», υπογράμμισε ο Γερμανός επιστήμονας, προσθέτοντας ότι στις δημόσιες υπηρεσίες δεν έγιναν καθόλου αυξήσεις.

Σύμφωνα με το WSI, ακόμα και αν υπήρξαν πρόσθετες θέσεις εργασίας, πρέπει να τονιστεί ότι το 50% των νέων θέσεων είναι περιορισμένου χρόνου, «μικροαπασχολήσεις» ή ανήκουν στην κατηγορία των «δανεικών εργασιών» (εταιρείες που δανείζουν εργαζόμενους) - με ελάχιστες αμοιβές. Συνέπεια είναι το «φαινόμενο των εκατομμυρίων εργαζόμενων φτωχών: 1,2 εκατομμύρια τέτοιοι εργαζόμενοι - από τους οποίους οι 500.000 σε εργασίες πλήρους ωραρίου - εισπράττουν και επίδομα εργασίας ΙΙ, επειδή τα έσοδά τους δεν επαρκούν για να ζήσουν. Αλλά υπάρχουν και 2 εκατομμύρια που δεν παίρνουν αυτό το επίδομα. Ιδιαίτερα σοβαρή είναι η κατάσταση για τα 3 εκατομμύρια ανηλίκων αυτών των οικογενειών».

Ο Κλάους Σέφερ επέστησε την προσοχή και σε ένα άλλο, γενικότερης σημασίας πρόβλημα. Τόνισε ότι η μισθολογική εξέλιξη στη Γερμανία μπορεί να επιδράσει αρνητικά σε άλλες χώρες της ΕΕ, στις οποίες πραγματοποιούνται τα 3/4 των γερμανικών εξαγωγών.

Τελειώνοντας υπογράμμισε ότι «αντί να βελτιώνεται η θέση των κοντσέρν με φορολογική μεταρρύθμιση προς όφελός τους, θα πρέπει να καθιερωθεί νόμιμο κατώτατο ημερομίσθιο και μια εξασφάλιση που να καλύπτει τις ανάγκες». Φυσικά και αυτό είναι πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες των μοναδικών παραγωγών του τεράστιου πλούτου, των εργαζομένων.

Στα τέλη Νοέμβρη οι γερμανικές εφημερίδες ανέφεραν ότι την προηγούμενη μέρα στο Μπούντεσταγκ(Γερμανική Βουλή) είχε συμφωνηθεί οι μακροχρόνια άνεργοι, άνω των 58 χρόνων, να μη βγαίνουν υποχρεωτικά στη σύνταξη, αλλά πρώτα αφού φτάσουν στα 63 χρόνια. Αυτή τη συμφωνία προσπαθούν να την εισπράξουν σαν επιτυχία, τόσο τα τρία κυβερνητικά κόμματα - το καθένα για τον εαυτό του - όσο και το λεγόμενο Αριστερό Κόμμα. Αλλά ο Γκ. Γκίζι του τελευταίου πρόσθεσε: «Τι 59, τι 63. Στα 63 πάλι θα υπάρχει πρόβλημα». Εικόνες από την ισχυρή Γερμανία, όπου και εκεί το κεφάλαιο θέλει να πάρει πίσω εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.